به گزارش مشرق، آشنایی ما با هواداران تراکتورسازی نه به امروز بلکه مربوط به سال‌ها قبل است؛ درست زمانی که فوتبال؛ فارغ از ستاره ها و جذابیت‌های معمولش همانند یک ورزش درگیر روزمرگی، در جریان بود. پس، این هواداران تراکتورسازی بودند که با شور و شوقی وصف ناپذیر فوتبال را دوباره در ایران زنده کردند و شعفی را وارد فوتبال وطنی کردند که حالا نام آن‌ها به «پر شورها» لقب گرفته است.
آن سال‌ها هواداران تراکتورسازی در زمینه هواداری جوان بودند و بی‌تجربه؛ هنوز کلی کار داشتند تا برسند به اینجایی که حالا همه ما را شگفت‌زده می‌کنند. فوتبال هم در آن روزها درگیر قرمز و آبی‌هایی بود که یکی در میان جام را به سپاهان دور از پایتخت واگذار می‌کردند. تراکتورسازی اما از راه رسید و شد چشم و چراغ دیار آذربایجان تا جوانان این دیار هم تیمی برای «پز» دادن داشته باشند. مگر آن‌ها از سپاهانی‌ها چه کم داشتند؟ یل یاتار طوفان یاتار یاتماز تراکتور بایراقی؛ این شعار حالا گوش نوازترین شعار شد.
فارع از همه کمبودها، دو قطبی بودن‌های فوتبال، تصورات منفی موجود در بین هواداران، حالا وقتش بود که هزینه‌ای که برای تراکتورسازی دیار سهند انجام شده به بار بنشیند؛ پس چه جایی بهتر و بالاتر از رقابت آسیایی. درست وقتی که جوانان غیور تراکتورسازی بعد از 90 دقیقه کوبیدن به دروازه حریف اماراتی، خسته و ناامید، روی زمین افتاده‌اند و حتی نای بلند شدن هم ندارند. طنین انداز شدن شعار معروف «عیبی یوخ» بعد از مدت‌ها نشان داد که هواداران و پرشورها قدرشناس ترین هواداران هستند. این شعار حالا می‌تواند بهترین هدیه برای کنفدراسیون فوتبال آسیایی باشد که مدت‌هاست همه چیز را از پشت عینک سیاست زدگی می بیند.
کمتر از 3 هفته پیش هواداران پرسپولیس، درست یک نفس مانده به قهرمانی، جام را در دستان پسران ویسی دیدند؛ این اما باعث شد فصل جدیدی در فوتبال ایرانی به راه بیفتد. هواداران، خسته و مغموم، بعد از یک فصل حمایت، وقت آن بود که مزد خود را بگیرند اما همه چیز مثل آوار روی سر آن‌ها خراب شد. آن‌ها اما ماندند و تشویق کردند و این حرکت خوب حالا در فاصله بیش از 600 کیلومتری پایتخت از سوی «پر شورها» دوباره رقم خورد تا فوتبال ما ببالد به هوادارانی که از طرفدار بودن به سمت هوادار بودن سوق پیدا کرده‌اند.
از دیشب به این باید فکر کنیم که ای کاش این حمایت‌های خوب همیشه ادامه داشته باشد. این موهبتی برای فوتبال ماست. این هوادار تراکتورسازی بودن باید موهبتی باشد برای فوتبال ایران. دیشب هم تراکتورسازی برد اما صعود نکرد، حذف از آسیا با این شرایط تلخ‌ترین اتفاقی است که یک عشق فوتبال می‌تواند آن را تجربه کند اما برنده بازی دیروز نه تراکتورسازی بلکه هواداران این تیم بودند که ماندند، نا امید نشدند و تشویق کردند. شاید کمر خم شده تراکتورسازی با عزم و اراده هواداران این تیم دوباره راست شود. چرا شاید؟ حتما!
آن سال‌ها هواداران تراکتورسازی در زمینه هواداری جوان بودند و بی‌تجربه؛ هنوز کلی کار داشتند تا برسند به اینجایی که حالا همه ما را شگفت‌زده می‌کنند. فوتبال هم در آن روزها درگیر قرمز و آبی‌هایی بود که یکی در میان جام را به سپاهان دور از پایتخت واگذار می‌کردند. تراکتورسازی اما از راه رسید و شد چشم و چراغ دیار آذربایجان تا جوانان این دیار هم تیمی برای «پز» دادن داشته باشند. مگر آن‌ها از سپاهانی‌ها چه کم داشتند؟ یل یاتار طوفان یاتار یاتماز تراکتور بایراقی؛ این شعار حالا گوش نوازترین شعار شد.
فارع از همه کمبودها، دو قطبی بودن‌های فوتبال، تصورات منفی موجود در بین هواداران، حالا وقتش بود که هزینه‌ای که برای تراکتورسازی دیار سهند انجام شده به بار بنشیند؛ پس چه جایی بهتر و بالاتر از رقابت آسیایی. درست وقتی که جوانان غیور تراکتورسازی بعد از 90 دقیقه کوبیدن به دروازه حریف اماراتی، خسته و ناامید، روی زمین افتاده‌اند و حتی نای بلند شدن هم ندارند. طنین انداز شدن شعار معروف «عیبی یوخ» بعد از مدت‌ها نشان داد که هواداران و پرشورها قدرشناس ترین هواداران هستند. این شعار حالا می‌تواند بهترین هدیه برای کنفدراسیون فوتبال آسیایی باشد که مدت‌هاست همه چیز را از پشت عینک سیاست زدگی می بیند.
کمتر از 3 هفته پیش هواداران پرسپولیس، درست یک نفس مانده به قهرمانی، جام را در دستان پسران ویسی دیدند؛ این اما باعث شد فصل جدیدی در فوتبال ایرانی به راه بیفتد. هواداران، خسته و مغموم، بعد از یک فصل حمایت، وقت آن بود که مزد خود را بگیرند اما همه چیز مثل آوار روی سر آن‌ها خراب شد. آن‌ها اما ماندند و تشویق کردند و این حرکت خوب حالا در فاصله بیش از 600 کیلومتری پایتخت از سوی «پر شورها» دوباره رقم خورد تا فوتبال ما ببالد به هوادارانی که از طرفدار بودن به سمت هوادار بودن سوق پیدا کرده‌اند.
از دیشب به این باید فکر کنیم که ای کاش این حمایت‌های خوب همیشه ادامه داشته باشد. این موهبتی برای فوتبال ماست. این هوادار تراکتورسازی بودن باید موهبتی باشد برای فوتبال ایران. دیشب هم تراکتورسازی برد اما صعود نکرد، حذف از آسیا با این شرایط تلخ‌ترین اتفاقی است که یک عشق فوتبال می‌تواند آن را تجربه کند اما برنده بازی دیروز نه تراکتورسازی بلکه هواداران این تیم بودند که ماندند، نا امید نشدند و تشویق کردند. شاید کمر خم شده تراکتورسازی با عزم و اراده هواداران این تیم دوباره راست شود. چرا شاید؟ حتما!
