به گزارش مشرق،  آیت الله جوادی آملی اعتقاد دارد عبادت ذات اقدس اله، شئوني دارد. گاهي به صورت فكر و ذكر و شكر است؛ گاهي به صورت حركت و زماني به صورت سكون. تا معبود (عزّوجلّ) چه دستور دهد و رسول معبود (صلي الله عليه و آله و سلم) چه پيامي آورده باشد.

به گفته وی آنجا كه فكر و ذكر و شكر عبادت است، آيات و روايات در خصوص آن فراوان وجود دارد و نيازي به شرح آن نيست. و آنجا كه حركت، عبادت باشد، نظير طواف كه گشتن به دور كعبه، خود عبادت است و مانند سعي بين صفا و مروه كه آن حركت مخصوص و هروله ‏اي كه در آن است، خود عبادت محسوب مي ‏شود، و به قصد قربت انجام مي‏ گيرد. و آنجا كه توقّف عبادت است، مانند وقوف در عرفات و مشعر و منا؛.

البته آن جا «وقوف» به معناي «سكون» نيست؛ ولي حركت هم واجب نيست. صِرف ماندن در عرفات و مشعر و منا با آن آداب و سنن خاصّ، واجب است. پس معبودْ گاه دستور حركت و هروله مي‏ دهد، نظير سعي بين صفا و مروه؛گاهي دستور گردش به دور خانهٴ خود را لازم مي‏ داند، نظير طواف در حج و عمره؛ گاهي هم وقوف و عكوف و اقبال همراه با تعظيم و بزرگداشت را در خانهٴ خود، واجب يا مستحب مي‏ شمارد، نظير اعتكاف.