سرشت آدم، بر چهار چيز نهاده است: يكى از آنها هواست كه شخص، جز بدان و به نسيم آن، زنده نمىماند و هر درد و عفونتى را هم كه در جسم است، بيرون مىراند.
ديگرى خاك است كه ممكن است خشكى و حرارت را پديد آورد. ديگرى خوراك است كه خون از آن پديد مى‌آيد.
و خوراک، که خون از آن پدید می آید، مگر نمىبينى غذا به معده در مى‌آيد و آنجا، معده آن را مىپرورَد تا نرم و آنگاه، ناب شود و طبيعت، افشره آن را به عنوان خون مىگيرد و سپس، كُنجاره به پايين بدن سرازير مىشود. و چهارم ، آب است كه بلغم را مىسازد.
متن حدیث:
الإمام الكاظم عليهالسلام:
طَبائِعُ الجِسمِ عَلى أربَعَةٍ: فَمِنهَا الهَواءُ الَّذي لا تَحيَا النَّفسُ إلاّ بِهِ وبِنَسيمِهِ، ويُخرِجُ ما فِي الجِسمِ مِن داءٍ و عُفونَةٍ، وَ الأَرضُ الَّتي قَد تُوَلِّدُ اليُبسَ وَ الحَرارَةَ، وَ الطَّعامُ ومِنهُ يَتَوَلَّدُ الدَّمُ. ألا تَرى أنَّهُ يَصيرُ إلَى المَعِدَةِ فَتُغَذّيهِ حَتّى يَلينَ، ثُمَّ يَصفُوَ فَتَأخُذُ الطَّبيعَةُ صَفوَهُ دَما، ثُمَّ يَنحَدِرُ الثُّفلُ، وَالماءُ وهُوَ يُوَلِّدُ البَلغَمَ.
«كافي، ج 8، ص230 -بحار الأنوار، جلد61، صفحه 306 - دانش نامه احاديث پزشكي : 1 /412 »
