به گزارش مشرق، محمدرضا سبزعلیپور رئیس مرکز تجارت جهانی ایران و رئیس شورای سیاستگذاری اقتصاد مقاومتی و بخش خصوصی در واکنش به سفر روحانی به کشورهای ایتالیا و فرانسه و قراردادهای امضاء شده با چندین کمپانی اروپایی جهت تسخیر بازار بزرگ ایران طی سخنانی در جمع مدیران صنعتی و فعالان اقتصادی اظهار داشت: پس از پایان مذاکرات هسته ای و آغاز اجرای برجام، خوشبختانه غالب تحریمهای اقتصادی شورای امنیت و کشورهای اروپایی و آمریکا که از یک دهه قبل برعلیه کشورمان وضع شده بود، لغو و یا تعلیق گردند که همین امر موجب شد تا مراودات اقتصادی ایران با کشورهای جهان شتاب گرفته و شرکتهای بزرگ و کوچک دنیا از این فرصت جهت ورود به بازار بزرگ ایران بهره ببرند.
وی افزود: خوشبختانه اولین سفر جناب آقای روحانی به اروپا نیز مقارن شد با اجرای برجام و لغو تحریمها، و همین تقارن نیز منجربه به دیدار ایشان و وزارء همراهشان با مدیران شرکتها و کمپانی های ایتالیایی و فرانسوی گردید که حاصل آن، امضاء چندین قرارداد تجاری، صنعتی، عمرانی و آموزشی شد که اخبار آن در عرض چند دقیقه در سراسر جهان منتشر گردید. لکن برای امضاء این قراردادها، دیدارها و مذکرات مختلفی بین وزراء و دولتمردان همراه رئیس جمهور با مدیران شرکتهای مورد نظر صورت گرفت تا دست آخر کار اجرائی شد. در این راستا جناب آقای روحانی تعدادی از مدیران شرکتهای بزرگ اروپایی را شخصاً بحضور پذیرفته و با آغوشی باز و چهره ای خندان در برابر رسانه های جهان جهت به نتیجه رسیدن کارها با آنها مذاکره نمودند که چه بسا اگر پای شخص ایشان وسط نبود خیلی از این قراردادها به امضاء نمی رسید که تا اینجای کار هیچ ایرادی وارد نیست و خیلی هم زحمت کشیدند که جای قدردانی دارد.
علیپور تصریح نمود: بحث اصلی اینجاست که همیشه فروشنده باید برای خریدار آغوش باز کند و به او روی خوش نشان دهد اما متأسفانه در سفر اخیر این خریدار بود که برای فروشنده آغوش باز کرده بود و با خوش روئی با او رفتار میکرد لکن هیچ لبخند و آثار خوشحالی بر چهره جناب آقای فرانسوا اولاند رئیس جمهور محترم فرانسه دیده نشد و انگار که وی از سر اجبار کنار آقای روحانی نشسته بودند که خود سؤال برانگیز است که ما هم پول دادیم و هم اخم خریدیم!!! چرا؟
موضوع مهم دیگر این است که جناب آقای روحانی جهت دیدار با مدیران عامل ایرباس و توتال از ایران تا فرانسه رفته بودند که فی النفسه خوب و کار بدی نبود اما متأسفانه دهها کارآفرین و صاحب صنعت بزرگ ایرانی سالهاست که برای دیدار مقامات کشورمان پشت درب بسته اتاق وزراء مانده اند!!! کارآفرینانی که در این اوضاع بد اقتصادی هزاران هزار شغل ایجاد کرده و هزاران میلیارد تومان از دولت طلب دارند اما برای همفکری و انتقال دیدگاهها و مشکلات خویش، هیچ آغوش بازی را از جانب دولتمردان نمی بینند!! چرا؟ آنوقت چگونه انتظار داریم که مشکلات اقتصادی کشور رفع و تولیدمان بسرعت شکوفا شود.؟
وی با اشاره به اهمیت صادرات غیرنفتی و ارزشمند بودن ارزآوری برای کشور گفت: صادرکنندگان عزیز ایرانی برای هر دلاری که میخواهند کالا بفروشند باید دنبال تک تک خریداران خارجی بدوند و به هر سازی که آنها میزند برقصند. لکن هیچکس و هیچ مقام دولتی حالی از صادرکنندگان کشور نمی پرسد، به جزء یک روز و آنهم روز صادرات که تعدادی از مسئولین و آنهم از سر اجبار و با بی میلی در مراسمی چند ساعته شرکت میکنند و سه چهار وعده پر از خالی به آنها میدهند و جلسه را با اهداء لوح به چند نفر به پایان میرسانند!! دیدار بعدی دوباره سال آینده!! حال تصور نمی کنید که همین صادرکنندگان، کارآفرینان و صاحبان صنایع چیزی از فروشندگان خارجی کم ندارند و مقامات دولتی ما به اعتبار و پشتوانه همین عزیزان به این جایگاه رسیده اند پس آیا آنان لایق این نیستند که همان آغوشی که برای مدیران عامل توتال، ایرباس و پژو و... باز شده و در آینده نیز باز خواهد شد برای این عزیزان هم باز باشد؟
وی افزود: آیا فکر نمی کنید که در ازاء هر تور وارداتی که رئیس جمهور محترم در آن شرکت میکنند بهتر نیست که در دو سه تور صادراتی هم مشارکت داشته باشند؟ آیا تصور نمی کنید که خیلی از این خرید و فروشهای رسمی بین کشورها، بیشتر به اعتبار حضور رؤسای جمهور و وزرای دو کشور انجام و به مرحله اجراء درمیآیند؟ پس اگر در چنین سفرهایی بجای یک خرید بتوانیم زمینه یکی دو مورد صادرات را هم فراهم کنیم چقدر برای اقتصاد کشورمان سودمندتر خواهد بود؟ در ضمن ملاک و معیار انتخاب افراد جهت حضور در هیأت همراه رئیس جمهور جهت سفر به خارج چیست؟ آیا قدرت عمل و توانمندی افراد میباشد یا رفیق بازی؟ مثلاً در همین سفر چند روز پیش رئیس جمهور به کشورهای ایتالیا و فرانسه افرادی را در هیأت ایشان مشاهده کردیم که نه کارآفرین برجسته، نه صاحب صنعت بزرگ، نه صاحب سرمایه کلان، نه دولت مرد برجسته و نه و نه و نه و.... بودند و ما فلسفه وجودی آنان را در این هیأت نفهمیدیم!!؟ شاید هم لازم نیست که ما بفهمیم.
علیپور یادآور شد: اینجانب کارآفرینان و صاحبان صنایعی را در ایران می شناسم که برخی از صاحبان گمپانی های بزرگ فراملیتی جهان برای ملاقات آنها با افتخار فرش قرمز پهن میکنند آنوقت مقامات سیاسی کشورمان برای دیدار با همان صاحبان کمپانی های بزرگ فراملیتی، وقت میگیرند و برایشان آغوش باز میکنند!! پس ببینید ارزش برخی از فعالان اقتصادی ما چقدر است. بطور مثال: در زمینه صنعت فولاد، فعالی را در ایران می شناسم که آقای لاکشمی میتال رئیس بزرگترین کمپانی فولاد جهان برای دیدارش فرش قرمز می اندازد اما امثال این بزرگان صنعت ایران را نه در هیأت اقتصادی رئیس جمهور دیدیم و نه در هیچ مراسم دیگری!!
رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در پایان تأکید کرد: همچنانکه قبلاً نیز عرض کردم جایگاه و قدرت هر کشوری را در سطح جهان اقتصاد و منابع ارزی آن کشور تعیین میکند بطوریکه هرچه منابع ارزی آن کشور بالا باشد دولت قوی تری خواهد داشت و مقامات و دلتمردان آن کشور از قدرت چانه زنی و مانور بیشتری بین سایر کشورهای جهان برخوردار خواهند بود. لکن ما نیز بمنظور حضور قدرتمند خود در سطح جهان نیازمند پی ریزی اقتصادی قدرتمند و با برنامه میباشیم. ما باید از اینکه فقط شعار داده و با کلمات بازی کرده و به زبان بگوئیم که جزء قدرتهای اقتصادی جهان هستیم دست برداریم و خود را گول نزنیم. لکن برای بدست آوردن جایگاه ممتاز اقتصادی بین کشورهای جهان و جذب میلیاردها دلار ارز، آنهم در این ایامی که قیمت نفت در پایین ترین سطح میباشد نیازمند افراد و شرکتهای متخصصی هستیم که با روابط و دانسته های باارزش خود وارد بازارهای بزرگ جهانی شده و با تمام سختیها و رقبای موجود بتوانند با فروش کالاهای تولیدی ایران، ارز و ثروت برای ایران به ارمغان بیاورند. پس برای رشد و توسعه اقتصاد ایران بهرشکل ممکن باید از عزیزان صادرکننده حمایت کرده و بدون کمترین دغدغه خاطر و موانع کاری، این عزیزان را به سراسر جهان بدرقه نمود. پس در همین راستا نباید آغوش دولت فقط برای فروشندگان خارجی باز باشد بلکه ضروری است تا دولتمردان محترم، فعالان اقتصادی و صادرکنندگان عزیز ایرانی را هم درآغوش گرفته و با خوش روئی و گشاده روئی آنان را یاری دهند تا آنان نیز با دست پر بتوانند کشور، ملت و دولت را یاری دهند.
وی افزود: خوشبختانه اولین سفر جناب آقای روحانی به اروپا نیز مقارن شد با اجرای برجام و لغو تحریمها، و همین تقارن نیز منجربه به دیدار ایشان و وزارء همراهشان با مدیران شرکتها و کمپانی های ایتالیایی و فرانسوی گردید که حاصل آن، امضاء چندین قرارداد تجاری، صنعتی، عمرانی و آموزشی شد که اخبار آن در عرض چند دقیقه در سراسر جهان منتشر گردید. لکن برای امضاء این قراردادها، دیدارها و مذکرات مختلفی بین وزراء و دولتمردان همراه رئیس جمهور با مدیران شرکتهای مورد نظر صورت گرفت تا دست آخر کار اجرائی شد. در این راستا جناب آقای روحانی تعدادی از مدیران شرکتهای بزرگ اروپایی را شخصاً بحضور پذیرفته و با آغوشی باز و چهره ای خندان در برابر رسانه های جهان جهت به نتیجه رسیدن کارها با آنها مذاکره نمودند که چه بسا اگر پای شخص ایشان وسط نبود خیلی از این قراردادها به امضاء نمی رسید که تا اینجای کار هیچ ایرادی وارد نیست و خیلی هم زحمت کشیدند که جای قدردانی دارد.
علیپور تصریح نمود: بحث اصلی اینجاست که همیشه فروشنده باید برای خریدار آغوش باز کند و به او روی خوش نشان دهد اما متأسفانه در سفر اخیر این خریدار بود که برای فروشنده آغوش باز کرده بود و با خوش روئی با او رفتار میکرد لکن هیچ لبخند و آثار خوشحالی بر چهره جناب آقای فرانسوا اولاند رئیس جمهور محترم فرانسه دیده نشد و انگار که وی از سر اجبار کنار آقای روحانی نشسته بودند که خود سؤال برانگیز است که ما هم پول دادیم و هم اخم خریدیم!!! چرا؟
موضوع مهم دیگر این است که جناب آقای روحانی جهت دیدار با مدیران عامل ایرباس و توتال از ایران تا فرانسه رفته بودند که فی النفسه خوب و کار بدی نبود اما متأسفانه دهها کارآفرین و صاحب صنعت بزرگ ایرانی سالهاست که برای دیدار مقامات کشورمان پشت درب بسته اتاق وزراء مانده اند!!! کارآفرینانی که در این اوضاع بد اقتصادی هزاران هزار شغل ایجاد کرده و هزاران میلیارد تومان از دولت طلب دارند اما برای همفکری و انتقال دیدگاهها و مشکلات خویش، هیچ آغوش بازی را از جانب دولتمردان نمی بینند!! چرا؟ آنوقت چگونه انتظار داریم که مشکلات اقتصادی کشور رفع و تولیدمان بسرعت شکوفا شود.؟
وی با اشاره به اهمیت صادرات غیرنفتی و ارزشمند بودن ارزآوری برای کشور گفت: صادرکنندگان عزیز ایرانی برای هر دلاری که میخواهند کالا بفروشند باید دنبال تک تک خریداران خارجی بدوند و به هر سازی که آنها میزند برقصند. لکن هیچکس و هیچ مقام دولتی حالی از صادرکنندگان کشور نمی پرسد، به جزء یک روز و آنهم روز صادرات که تعدادی از مسئولین و آنهم از سر اجبار و با بی میلی در مراسمی چند ساعته شرکت میکنند و سه چهار وعده پر از خالی به آنها میدهند و جلسه را با اهداء لوح به چند نفر به پایان میرسانند!! دیدار بعدی دوباره سال آینده!! حال تصور نمی کنید که همین صادرکنندگان، کارآفرینان و صاحبان صنایع چیزی از فروشندگان خارجی کم ندارند و مقامات دولتی ما به اعتبار و پشتوانه همین عزیزان به این جایگاه رسیده اند پس آیا آنان لایق این نیستند که همان آغوشی که برای مدیران عامل توتال، ایرباس و پژو و... باز شده و در آینده نیز باز خواهد شد برای این عزیزان هم باز باشد؟
وی افزود: آیا فکر نمی کنید که در ازاء هر تور وارداتی که رئیس جمهور محترم در آن شرکت میکنند بهتر نیست که در دو سه تور صادراتی هم مشارکت داشته باشند؟ آیا تصور نمی کنید که خیلی از این خرید و فروشهای رسمی بین کشورها، بیشتر به اعتبار حضور رؤسای جمهور و وزرای دو کشور انجام و به مرحله اجراء درمیآیند؟ پس اگر در چنین سفرهایی بجای یک خرید بتوانیم زمینه یکی دو مورد صادرات را هم فراهم کنیم چقدر برای اقتصاد کشورمان سودمندتر خواهد بود؟ در ضمن ملاک و معیار انتخاب افراد جهت حضور در هیأت همراه رئیس جمهور جهت سفر به خارج چیست؟ آیا قدرت عمل و توانمندی افراد میباشد یا رفیق بازی؟ مثلاً در همین سفر چند روز پیش رئیس جمهور به کشورهای ایتالیا و فرانسه افرادی را در هیأت ایشان مشاهده کردیم که نه کارآفرین برجسته، نه صاحب صنعت بزرگ، نه صاحب سرمایه کلان، نه دولت مرد برجسته و نه و نه و نه و.... بودند و ما فلسفه وجودی آنان را در این هیأت نفهمیدیم!!؟ شاید هم لازم نیست که ما بفهمیم.
علیپور یادآور شد: اینجانب کارآفرینان و صاحبان صنایعی را در ایران می شناسم که برخی از صاحبان گمپانی های بزرگ فراملیتی جهان برای ملاقات آنها با افتخار فرش قرمز پهن میکنند آنوقت مقامات سیاسی کشورمان برای دیدار با همان صاحبان کمپانی های بزرگ فراملیتی، وقت میگیرند و برایشان آغوش باز میکنند!! پس ببینید ارزش برخی از فعالان اقتصادی ما چقدر است. بطور مثال: در زمینه صنعت فولاد، فعالی را در ایران می شناسم که آقای لاکشمی میتال رئیس بزرگترین کمپانی فولاد جهان برای دیدارش فرش قرمز می اندازد اما امثال این بزرگان صنعت ایران را نه در هیأت اقتصادی رئیس جمهور دیدیم و نه در هیچ مراسم دیگری!!
رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در پایان تأکید کرد: همچنانکه قبلاً نیز عرض کردم جایگاه و قدرت هر کشوری را در سطح جهان اقتصاد و منابع ارزی آن کشور تعیین میکند بطوریکه هرچه منابع ارزی آن کشور بالا باشد دولت قوی تری خواهد داشت و مقامات و دلتمردان آن کشور از قدرت چانه زنی و مانور بیشتری بین سایر کشورهای جهان برخوردار خواهند بود. لکن ما نیز بمنظور حضور قدرتمند خود در سطح جهان نیازمند پی ریزی اقتصادی قدرتمند و با برنامه میباشیم. ما باید از اینکه فقط شعار داده و با کلمات بازی کرده و به زبان بگوئیم که جزء قدرتهای اقتصادی جهان هستیم دست برداریم و خود را گول نزنیم. لکن برای بدست آوردن جایگاه ممتاز اقتصادی بین کشورهای جهان و جذب میلیاردها دلار ارز، آنهم در این ایامی که قیمت نفت در پایین ترین سطح میباشد نیازمند افراد و شرکتهای متخصصی هستیم که با روابط و دانسته های باارزش خود وارد بازارهای بزرگ جهانی شده و با تمام سختیها و رقبای موجود بتوانند با فروش کالاهای تولیدی ایران، ارز و ثروت برای ایران به ارمغان بیاورند. پس برای رشد و توسعه اقتصاد ایران بهرشکل ممکن باید از عزیزان صادرکننده حمایت کرده و بدون کمترین دغدغه خاطر و موانع کاری، این عزیزان را به سراسر جهان بدرقه نمود. پس در همین راستا نباید آغوش دولت فقط برای فروشندگان خارجی باز باشد بلکه ضروری است تا دولتمردان محترم، فعالان اقتصادی و صادرکنندگان عزیز ایرانی را هم درآغوش گرفته و با خوش روئی و گشاده روئی آنان را یاری دهند تا آنان نیز با دست پر بتوانند کشور، ملت و دولت را یاری دهند.
