به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «حاج داوود کریمی»، به تاریخ 26 بهمن ماه 1326، در محله ی «سلسبیل» تهران متولد شد و 57 سال بعد، در 16 شهریور 1383، بر اثر عوارض گازهای شیمیایی استعمال شده توسط متجاوزان بعثی در جبهه های جنگ، در تهران، خلعت شهادت پوشید و پیکرش در قطعه 29 بهشت زهرای(س) تهران به خاک سپرده شد.

عمده ی رزمنده گان تهرانی، «حاج داوود کریمی» را با عنوان «فرمانده‌ی سپاه منطقه 10- تهران» می شناسند و هنوز هم عده‌ی کمی از آنان هستند که فرماندهی او را بر «سپاه منطقه ی 7- کردستان» به خاطر می آورند. اما مسئولیت های ایشان در سال های دفاع مقدس، به همین دو فقره خلاصه نمی شود؛ فرماندهی «قرارگاه جبهه ی جنوب» و فرماندهی طرح «والعادیات» و...

«حاج داوود کریمی» به سال 1372، به همت کج‌فهمی و اعوجاجِ سلیقه برخی متولیان، مدت 100 روز در بازداشت به سر برد و همین باعث شد که گروهی گمان کنند او از انقلاب و نظام اسلامی بریده است اما چنین نشد. آن جوان‌مرد آزاده، پس از این ابتلای تلخ، هم‌چنان بر سر پیمان خود با نظام و انقلاب ایستاد. درج این نکته ضروری بود برای دفعِ حشراتی که تنها در پی فضولات و عفونات هستند و از تمامی حیات حضرتش، تنها به آن صد روز نظر دارند، تا روسیاهی های خود را در پس آن پنهان کنند. ایامی که گرچه بر ایشان و خانواده شریف و صبورش، بسیار گران آمد و سخت گذشت و مایه‌ی شرم‌ساری مسببانش شد اما وی هیچ‌گاه تا پایان حیات، از آن چماقی برای کوبیدن بر سر آزاردهندگانش نساخت. آنان که امروز در تلاشند تا «حاج داوود کریمی» را، به واسطه ی آن بی درایتی غیرقابل‌دفاع، بریده از نظام و انقلاب جا بزنند، عامدانه و مغرضانه، به دیدارِ ایشان با «مقام معظم رهبری»، بعد از رهایی از بند و اقدامِ او برای بازگشت به «سپاه»(که با بی‌خردی برخی، ناکام ماند) هیچ اشاره ای نمی کنند.

آن مجاهدِ زجرکشیده، با گروهی از هم‌ردیفان و هم‌سنگرانِ خود اختلاف سلیقه و مرام داشت و خصوصا در سال های جنگ، هیچ مماشات و تساهلی در برابر وابسته‌گانِ «سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی» از خود نشان نمی داد اما بر سر میراثِ «حضرت روح الله» با احدی، حتی رفقا و هم قطاران قدیمی اش معامله نکرد و به پایش ایستاد؛ افتخار و توفیقی که نصیب جمعی از مدعیانِ هم سفره‌گی با او، نشد.

بی شک کسانی که در طول حیات «آن مرد با ایمان و ایثارگر» در حقش جفا کردند (و لابد اعتقاد و پای‌مردی خود را بر آرمان های انقلاب، بیشتر از او می دانستند)، امروز باید شرمنده‌ی عذر و تقصیرهای خود باشند و سر به زیر اندازند اما هیچ کدام از چپ کرده‌ها و بریده‌های جریانات سیاسی رنگ و وارنگ، حق ندارند، آن مجاهدِ «صدیق و با صفا» را، به خود منتسب کنند. مردی که وقتی مسئولیت فرماندهی‌اش از وی گرفته شد، بر خلاف مدعیانِ دیگر، به جای قهر و دهان‌کجی، لباس بسیجی پوشید و به عنوان تک تیرانداز در عملیات حاضر شد. مردی که وقتی دربِ محل کارش را بستند و دستور دادند تا جلوی ورودش به جایگاهش را بگیرند، نه شورش کرد، نه به اپوزوسیون پیوست و نه جبهه های جنگ را رها کرد. صبورانه به جهاد و مبارزه ادامه داد و حتی آلوده به غیبت دشمنانش نشد. با هیچ کس بنای رقابت نداشت، هر چند که گروهی او را رقیب پنداشتند و در حقش نارفیقی کردند.

و ختم کلام این که امروز بسیاری بر آنند که «حاج داوود کریمی» را شهیدی از جبهه ی خود معرفی کنند اما آن عزیز، با سابقه ی بیست سال مبارزه در مکتبِ «امام خمینی»، که ده سال از آن در لباسِ خاک آلودِ جنگ گذشت و با نانِ درآمده از دست های پینه بسته ی کارگری در کارگاه «قالب سازی» و سکوت و خانه نشینی بزرگ منشانه اش، با هیچ چسب و سریشی، به جریان های سیاسی آلوده و کاسبانِ بازار دین به دنیا فروشی نمی چسبد.

در یازدهمین سال‌گشت شهادت «حاج داوود کریمی»، تصاویری منتشر نشده از آن شهید را تقدیم کاربران عزیز کرده و درودِ خالصانه خود را نثار روح آن آزاد مردِ میادین جهاد اصغر و اکبر می کنیم.