به گزارش مشرق، شام کاری گروه 1+5 در هتل محل مذاکرات هسته‌ای برگزار شد.
در این شام کاری "جان کری" وزیر امور خارجه آمریکا، "لوران فابیوس" وزیر امور خارجه فرانسه، "فدریکا موگرینی" مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، "فرانک والتر اشتاین‌مایر" وزیر امور خارجه آلمان، "سرگئی لاوروف" وزیر امور خارجه روسیه، "سیمون گاس" مدیر کل سیاسی وزارت امور خارجه انگلیس، چنگ نماینده چین در سازمان ملل و "ارنست مونیز" وزیر انرژی آمریکا حضور داشتند.
ساعتی پیش "محمد جواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران از بالکن محل مذاکرات هسته‌ای به خبرنگاران گفت: تمدیدی در کار نیست و فردا هم به کار ادامه می‌دهیم.
وی در پاسخ به اینکه آیا کار تقریباً تمام شده است یا نه، گفت: (برای رسیدن به توافق) هنوز کار داریم.
یک مقام ارشد ایرانی در خصوص مذاکرات جاری هسته‌ای ایران در وین گفت: ما سخت کار می‌کنیم، اما حصول توافق از نظر لجستیک تا امشب ناممکن است، توافق نهایتاً یک سند 100 صفحه‌ای است.
توافق موقت ژنو (برنامه جامع مشترک) که در 30 ژوئن (9 تیر) به پایان می‌رسید پس از چندبار تا 13 جولای (22 تیر) تمدید شده است تا فرصت بیشتری برای ادامه مذاکرات هسته‌ای بین ایران و گروه 1+5 پدید آید.
دیپلمات‌های ارشد همگی از وجود پیشرفت در مذاکرات خبر داده‌اند اما همزمان بر ادامه کار روی مسائل باقی‌مانده تأکید کردند. مقامات دو طرف درباره جزئیات اختلافات اظهار نظری نکرده‌اند، اما بر اساس پیگیری‌های خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم به وین از برخی منابع، به نظر می‌رسد که سه محور اصلی همچنان جزو اختلافات اساسی در مذاکرات هستند. یکی از محورهای اختلافی، سازوکار برداشته شدن تحریم‌ها به‌خصوص اصل بازگشت‌ناپذیری آنهاست.
محور دوم اختلافات مربوط به دوره زمانی می‌شود، باید برخی محدودیت‌ها برای برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شوند. در این موضوع اختلاف دیدگاه طرف ایرانی و غربی در برداشتی است که از گفتگوهای لوزان وجود دارد.
طرف غربی تلاش دارد تا بیانیه لوزان را با قرائت خود یک توافق الزام‌آور نشان دهد، و بر همین اساس صحبت از محدودیت‌های 10 تا 12 ساله می‌کند اما طرف ایرانی تأکید دارد که در لوزان راه‌حل‌ها مورد بررسی قرار گرفته و هیچ تعهد الزام‌آوری وجود نداشته است؛ ضمن اینکه ایران معتقد است که محدودیت‌های بلندمدت را به هیچ وجه نخواهد پذیرفت. موضوع سوم اختلافات در مذاکرات مربوط به ابعاد نظامی احتمالی یا همان پی‌ام‌دی است که در همین چارچوب موضوع دسترسی‌ها و بازرسی‌ها و نقش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مطرح می‌شود.
مکانیزم برداشته شدن تحریم‌ها، کنار برگشت‌ناپذیری آنها و همچنین هم‌وزن‌سازی و همزمان‌سازی اقدامات طرفین علاوه بر بحث درباره طول دوره توافق در اصل همان مباحثی هستند که خانم موگرینی از آنها تحت عنوان «برخی موضوعات سیاسی» یاد می‌کند.
با این وجود هرچند برخی معتقدند که در این دور از مذاکرات، آنچه می‌تواند یک شگفتی باشد عدم توافق است و نه خود توافق، اما نگاهی واقع‌بینانه حاکی از این است که در این زمینه نباید عجولانه قضاوت کرد و باید تا لحظه آخر منتظر ماند تا دید آیا دو طرف در موضوعات اساسی باقی‌مانده به توافق می‌رسند یا نه.
در این شام کاری "جان کری" وزیر امور خارجه آمریکا، "لوران فابیوس" وزیر امور خارجه فرانسه، "فدریکا موگرینی" مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، "فرانک والتر اشتاین‌مایر" وزیر امور خارجه آلمان، "سرگئی لاوروف" وزیر امور خارجه روسیه، "سیمون گاس" مدیر کل سیاسی وزارت امور خارجه انگلیس، چنگ نماینده چین در سازمان ملل و "ارنست مونیز" وزیر انرژی آمریکا حضور داشتند.
ساعتی پیش "محمد جواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران از بالکن محل مذاکرات هسته‌ای به خبرنگاران گفت: تمدیدی در کار نیست و فردا هم به کار ادامه می‌دهیم.
وی در پاسخ به اینکه آیا کار تقریباً تمام شده است یا نه، گفت: (برای رسیدن به توافق) هنوز کار داریم.
یک مقام ارشد ایرانی در خصوص مذاکرات جاری هسته‌ای ایران در وین گفت: ما سخت کار می‌کنیم، اما حصول توافق از نظر لجستیک تا امشب ناممکن است، توافق نهایتاً یک سند 100 صفحه‌ای است.
توافق موقت ژنو (برنامه جامع مشترک) که در 30 ژوئن (9 تیر) به پایان می‌رسید پس از چندبار تا 13 جولای (22 تیر) تمدید شده است تا فرصت بیشتری برای ادامه مذاکرات هسته‌ای بین ایران و گروه 1+5 پدید آید.
دیپلمات‌های ارشد همگی از وجود پیشرفت در مذاکرات خبر داده‌اند اما همزمان بر ادامه کار روی مسائل باقی‌مانده تأکید کردند. مقامات دو طرف درباره جزئیات اختلافات اظهار نظری نکرده‌اند، اما بر اساس پیگیری‌های خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم به وین از برخی منابع، به نظر می‌رسد که سه محور اصلی همچنان جزو اختلافات اساسی در مذاکرات هستند. یکی از محورهای اختلافی، سازوکار برداشته شدن تحریم‌ها به‌خصوص اصل بازگشت‌ناپذیری آنهاست.
محور دوم اختلافات مربوط به دوره زمانی می‌شود، باید برخی محدودیت‌ها برای برنامه هسته‌ای ایران در نظر گرفته شوند. در این موضوع اختلاف دیدگاه طرف ایرانی و غربی در برداشتی است که از گفتگوهای لوزان وجود دارد.
طرف غربی تلاش دارد تا بیانیه لوزان را با قرائت خود یک توافق الزام‌آور نشان دهد، و بر همین اساس صحبت از محدودیت‌های 10 تا 12 ساله می‌کند اما طرف ایرانی تأکید دارد که در لوزان راه‌حل‌ها مورد بررسی قرار گرفته و هیچ تعهد الزام‌آوری وجود نداشته است؛ ضمن اینکه ایران معتقد است که محدودیت‌های بلندمدت را به هیچ وجه نخواهد پذیرفت. موضوع سوم اختلافات در مذاکرات مربوط به ابعاد نظامی احتمالی یا همان پی‌ام‌دی است که در همین چارچوب موضوع دسترسی‌ها و بازرسی‌ها و نقش آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مطرح می‌شود.
مکانیزم برداشته شدن تحریم‌ها، کنار برگشت‌ناپذیری آنها و همچنین هم‌وزن‌سازی و همزمان‌سازی اقدامات طرفین علاوه بر بحث درباره طول دوره توافق در اصل همان مباحثی هستند که خانم موگرینی از آنها تحت عنوان «برخی موضوعات سیاسی» یاد می‌کند.
با این وجود هرچند برخی معتقدند که در این دور از مذاکرات، آنچه می‌تواند یک شگفتی باشد عدم توافق است و نه خود توافق، اما نگاهی واقع‌بینانه حاکی از این است که در این زمینه نباید عجولانه قضاوت کرد و باید تا لحظه آخر منتظر ماند تا دید آیا دو طرف در موضوعات اساسی باقی‌مانده به توافق می‌رسند یا نه.
