گروه فرهنگی مشرق - هفته گذشته خبری منتشر شد که به سرعت در میان رسانه‌های فرهنگی بازتاب یافت؛ اما با آمدن موج خبری تشییع شهدای غواص عملا پیگیری آن متوقف شد و به نتیجه نرسید، خبری مهم که در میانه‌ی هیاهوی هر روزه‌ی جماعت شبه‌روشنفکر و حامیان رسانه‌ایشان می‌توانست به خوبی ذات و باطن شبه‌روشنفکران پرمدعای ایرانی را بشناساند و نمایان کند.

خبر این بود که اخیرا شنیده شده است که نام «جعفر پناهی» همچنان در لیست تهیه‌کنندگان سازمان صداوسیما قرار دارد و او با وجود فعالیت علیه جمهوری اسلامی و محکومیت قضایی در دادگاه‌های کشور هنوز هم از صداوسیما در حال دریافت حقوق ماهیانه است.

جعفر پناهی دانش‌آموخته‌ رشته‌ کارگردانی دانشکده‌ صداوسیماست و بعد از فارغ‌التحصیلی نیز مدتی مشغول فعالیت در صداوسیمای بندرعباس بوده است. او بعدها به سیاسی‌ترین فیلمساز جشنواره‌ای ایران تبدیل شد و پس از فتنه۸۸ با حکم دادگاه به مدت بیست سال ممنوع‌الفعالیت شد، اما با این وجود وی پس از اعلام این حکم نیز سه فیلم بصورت زیرزمینی ساخت و جوایز مختلفی را هم از جشنواره‌های جهانی دریافت کرد.

نکته جالب توجه در این بین اما این است که جعفر پناهی در جشنواره‌های جهانی به عنوان فیلمساز مبارز علیه جمهوری اسلامی مشهور است و به همین دلیل هم در محافل و جشنواره‌ها همواره برای او یک صندلی خالی در نظر می‌گیرند و برای فیلم‌های عمدتاً ضعیف او جوایز ویژه‌ای کنار می‌گذارند. حالا اما حالا اخباری منتشر شده است مبنی بر اینکه در تمام این مدت او حقوق‌بگیر دولتی‌ترین تریبون رسانه‌ای جمهوری اسلامی بوده است و درواقع با حقوق دولتی ایران علیه خودش مبارزه می‌کرده است و پز زندانی سیاسی می‌گرفته است.

این قطعا از آن دست اخباریست که ورای جذابیت‌های ژورنالیستی صرف از دو جهت بسیار حائز اهمیت است. اول آنکه این خبر و این اتفاق قطعا نشانه‌ایست بسیار مهم و قابل تامل از سیستم عریض و طویل و فشل سازمان صداوسیما که با وجود کمبود بودجه در آن همچنان کسانی به اسم تهیه‌کننده و بدون تولید حقوق ماهیانه دریافت می‌کنند و عجیب‌تر آنکه کرختی و سستی این سیستم عریض و طویل به قدری است که همچنان کسی مانند «جعفر پناهی» نیز در حال دریافت حقوق از این سازمان است و صداوسیمای جمهوری اسلامی هیچ واکنشی در مقابل اقدامات وی و محکومیت قضایی‌اش از خود نشان نمی‌دهد.

آن سوی ماجرا اما نمایش‌دهنده‌ میزان حقانیت شبه‌روشنفکران غرب‌زده‌ ایرانی در ادعاهایشان است. «جعفر پناهی» مهمترین فیلمساز سیاسی ایرانی در طیف شبه روشنفکرها در سال‌های اخیر است. او حالا در مجامع بین‌المللی به صورتی کاذب به نماد فضای بسته‌ی ایران تبدیل شده است  و به همین دلیل هم آثار ضعیف و سطحی‌اش مدام جایزه می‌برد و در کشورهای مختلف به نمایش درمی‌آید. به این معنا اساساً درآمد فراوان او از فروش حق پخش فیلم‌های ضعیفش از همین پز مبارزه با جمهوری اسلامی می‌آید، اما به این دقت کنید که او در تمام مدت مبارزه همواره از حقوق حکومتی‌ترین تریبون جمهوری اسلامی برخوردار بوده، بی‌آنکه خودش درخواستی برای عدم دریافت آن داشته باشد. این نمایش عریان میزان حقانیت شبه‌روشنفکران در مبارزه سیاسی علیه جمهوری اسلامی است. ظاهرا آنها حاضرند حتی پول ماهیانه حکومت را بگیرند اما در ظاهر به عنوان مخالف حکومت شناخته شوند.

به این معنا اساسا پز اپوزوسیونی شبه‌روشنفکران وطنی سراسر یک شو است برای کسب توجه و همچنین درآمد از خارج مرزها. حال برگردیم به سوالی که در تیتر مطرح کردیم. چرا پناهی دریافت حقوق ماهیانه از صداوسیما را تکذیب نمی‌کند؟