حالا دیگر مدت‌هاست هر هفته می‌شنویم که : "هفت؛ نود سینمایی سیماست و پذیرفته‌ایم که این برنامه تنها برنامه جدی سینمایی سیماست.
برنامه‌ای که با اشراف بر وجوه مختلف اتفاقات سینمایی تلاش دارد تا زمینه شنیده‌شدن صداهای قانونی و منطقی را فراهم کند. زمینه‌ای که درنهایت می‌تواند موجب ازبین رفتن حواشی سینمایی شود و کاری کند تا سینما رنگ آرامش ببیند.
این واقعیت را گمانم همه آنها که اهل سینما هستند تایید می‌کنند که حالا دیگر وقتی دوربین هفت به سینماگر یا منتقدی نزدیک می‌شود به‌سرعت و با دیدن نشان هفت احساس اطمینان می‌کند و ازبابت اتفاقات بعدی که ممکن است برای مصاحبه یا خبرش بیفتد نگران نیست. این هم اتفاقی است که در سینما و در مواجهه با اهالی سینما به‌سختی حاصل می‌شود. یعنی اهالی سینما آنقدر بازتاب حرف‌ها و خبرهایشان را معوج و متفاوت در رسانه‌های دیگر دیده‌اند که از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسند و این‌که حالا به گبرلو و گروهش اعتماد می‌کنند، ظرفیت و دستاوردی است که به‌سادگی به‌دست نیامده و در صورت تغییر اینبار سخت‌تر از پیش به‌دست خواهد آمد.
آن اوایل وقتی جیرانی از برنامه هفت رفت به‌واسطه تفاوت در نوع اجرای گبرلو با جیرانی انتقاداتی به او وارد می‌شد.انتقاداتی که البته با رفتن فراستی به‌عنوان مجری ثابت برنامه شدت گرفت. شاید بخشی از این انتقادات هم به دلیل اما و اگرهایی بود که افق مبهمی به کارشناسان می‌داد.
یعنی تصمیم گبرلو برای عدم ادامه همکاری با فراستی( مجری کهنه‌کاری که یکی از ستون‌های هفت در زمان جیرانی بود) ریسک بزرگی بود که خیلی‌ها گمان می‌کردند این مجری جدید تاب تحمل ضربه ناشی از آن را نداشته باشد و تنها برنامه سینمایی تلویزیون از هم بپاشد.
اما نه‌تنها این ماجرا پیش نیامد که حتی مجری هفت که خود از منتقدان قدیمی سینماست توانست برنامه به برنامه بر نحوه ارائه دانش سینماییش مدیریت بیشتری داشته باشد و تلاش کند تا این شیوه ارائه و اجرا همخوانی بیشتری با برنامه تخصصی سینمایی داشته باشد.
شاید از زمان پایان دوره مدیریت ضرغامی و آمدن سرافراز گمانه زنی درباره تغییر در بسیاری از برنامه‌ها شکل گرفت و نظرات مختلفی درباره این تغییرات مطرح شد . نظراتی که البته بخش زیادی از آن ناشی از فرصت طلبی و سودجویی شخصی است و تنها درصد کمی از آن به‌واسطه دلسوزی و تلاش و تقلا برای ارتقاء برنامه‌های سیما از سوی بعضی تلویزیونی‌ها و سینمایی‌ها مطرح می‌شود.
یکی از برنامه‌هایی که خیلی‌ها منتظر بودند بعد از تغییرات مدیریتی پیه تغییر به تنش بخورد هفت بود. این موقعیت موقعیت وسوسه‌انگیزی بود که با تلاش گروه سازنده هفت به‌دست آمده و می‌تواند برای خیلی‌ها سکوی پرتاب باشد. اعتماد و جذابیت و مقبولیتی که به واسطه چند سال صحبت و تعامل با اهالی سینما و منتقدان به‌دست آمده بود. حالا برنامه‌ای در این سطح حکایت میوه‌ای رسیده و آماده خوردن را داشت که به‌سختی می‌شد از خیرش گذشت. در این میان جایگاه مجری هفت هم از همه وسوسه‌انگیز تر بود. جایگاهی که با تلاش مجری آن توانسته بود مقبولیت و خوش‌نامی مناسبی کسب کند و طمع خیلی‌ها را برانگیزد. خیلی‌هایی که با بهانه صنف و تشکل ردشان همه جا بود. خیلی هایی که پیشتر درعلن به شمقدری ناسزا می‌گفتند ودر خفا ستایشش می‌کردند. خیلی‌هایی که به ایوبی روی خوش نشان نمی‌دهند اما در خفا مهره کلیدی جشنواره‌ها و سایر نقاط حساس سینمای او هستند. خیلی‌هایی که ظاهرا با گبرلو سری از هم سوا دارند اما بی‌شک دندان تیز کرده‌اند تا شرایط حداقلی فراهم شود و جایگاه او را تسخیر کنند. اما با این وجود گویا هفت به‌اندازه‌ای مقبولیت دارد که گمانه زنی برای تغییر به بسیاری از برنامه‌ها رسید اما کسی جرات نکرد حتی به تغییر گروه سازنده یا مجری هفت فکر نکند. حالا هفت همچنان با نگاهی گسترده و چترگونه بر تمام نگاه‌های قانونی و منطقی حوزه سینما هم محاط است و هم محیط. هم سینماگران را زیر چتر خود دارد و هم زیر چتر اهالی سینماست.
شاید با روندی که گبرلو برای اجرایش و برای برنامه‌اش تدارک دیده‌است از حالا باید امیدوار بود هفت همچنان با همان گروه و بدون نزدیک شدن به تغییر و آفت‌هایی که ممکن است درپی آن به‌وجود آید جدی‌ترین برنامه سینما باشد اما تنها برنامه نباشد و همه آنها که گمان دارند درسینما حرفی برای گفتن دارند جذب سیما و ساخت برنامه‌های دیگری در رسانه ملی شوند. شاید از حالا باید منتظر برنامه‌های ویژه هفت برای جشنواره فیلم فجر بود. ویژه برنامه‌هایی که اینبار زیر ذره بین خیلی‌ها خواهد بود.خیلی‌هایی که از حالا برای جایگاه مهم و سخت به‌دست آمده گبرلو دندان تیز کرده اند.
