گروه بین‌الملل مشرق - شهر مرزی "کوبانی" یا "عین‌العرب" در سوریه و چسبیده به مرز ترکیه، که مورد حمله داعش از یک سو و هجوم نیروهای ائتلاف به اصطلاح ضدداعش از سوی دیگر بوده است. پس از آن‌که انفجار بزرگی خارج از شهر کوبانی و در جریان درگیری بین این دو به وقوع پیوست، "جف اسمیت" فیزیکدان هسته‌ای و محقق سابق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی آمریکا در تاریخ 29 اکتبر (7 آبان) مقاله‌ای در نشریه سربازان بازنشسته ارتش آمریکا موسوم به "وترنز تودی" نوشت که در آن با بررسی مدارک و شواهد تصویری موجود، درباره این انفجار "غیرعادی" توضیح داده بود.

آیا آمریکا نسل بعدی سلاح‌های مبتنی بر انرژی را در سوریه آزمایش می‌کند؟

اسمیت اگرچه به نتایجی در بررسی‌های خود رسیده است، اما خواستار جمع‌آوری مدارک بیش‌تر در این خصوص نیز شده است. وی معتقد است: "کسی باید اقدام به ساخت و فروش نوارهای ساده آزمایش شیمیایی بکند که با تغییر رنگ، نشان می‌دهند چه نوع مواد رادیو اکتیوی در خاک یک منطقه موجود است، چیزی شبیه به نوارهای آزمایشی که استفاده از آن‌ها برای تشخیص استفاده از سلاح‌های شیمیایی رواج دارد."

این محقق سابق آژانس انرژی اتمی، تخمین می‌زند که نیروهای آمریکایی از سال 1945 تا کنون حدود 50 بار از سلاح‌های هسته‌ای به ویژه در عراق و افغانستان استفاده کرده‌اند. با این وجود، حمله به شهر کوبانی از آن جهت حائز اهمیت است که استفاده از سلاح‌های پیشرفته در داخل سوریه و توسط نیروهای ائتلاف آمریکایی و یا مستقیماً خود ارتش آمریکا، پیامدهای سیاسی بزرگی به دنبال دارد.

البته اگر امروز این ادعا قوت گرفته است که آمریکا از سلاح‌های غیرمتعارف در سوریه استفاده می‌کند، به این خاطر است که هر روز دلایل بیش‌تری بر این مدعا کشف می‌شود. نه انفجار در خارج از کوبانی تنها مورد انفجار مشکوک به سلاح‌های غیرمتعارف در سوریه است و نه اسمیت تنها کسی است که آمریکا و متحدانش از جمله اسرائیل را به استفاده از این سلاح‌ها برای مقابله با هم اسد و هم داعش متهم کرده است.

آزمایشگاه "ساندیا" متعلق به شرکت "لاکهید مارتین" آمریکا - تبدیل مواد شبه رادیواکتیو به ذرات بالستیک 100 تا 500 میکرومتری در اثر انفجار

پایگاه اینترنتی "شبکه 4" انگلیس در تاریخ 5 آگوست سال 2013 (14 مرداد 92) مقاله‌ای منتشر کرد که اکنون از وبسایت این شبکه پاک شده است. وقتی در پایگاه "خانه شفاف‌سازی اطلاعات" به همان مقاله برمی‌خوریم، نکته‌ای را می‌خوانیم که در ابتدای متن آمده است: "متن اصلی این مقاله پس از انتشار، هم از وبسایت شبکه 4 و هم از پایگاه ذخیره اطلاعات گوگل پاک شده است. نسخه‌ای از آن مقاله در این‌جا بازیابی و آرشیو شده است." شبکه 4 انگلیس در این مقاله می‌نویسد: "مبارزه با حکومت بشار اسد اواخر بعد از ظهر پنج‌شنبه (1 آگوست مصادف با 10 مرداد) وارد مرحله تازه‌ای شد. یک مخفی‌گاه بزرگ سلاح در شهر حمص که متعلق به "نیروی حفاظت ملی" وابسته به حکومت سوریه بود، منفجر شده است."

این پایگاه خبری انگلیسی سپس به تفصیل به موضوع این انفجار مشکوک می‌پردازد: "ابتدا گزارش شده بود که یک ایستگاه سوخت‌رسانی منفجر شده است، که در آن زمان توضیحی منطقی برای شدت انفجار به نظر می‌رسید، به ویژه که هدف حمله، یک انبار مهمات بود. اما انفجار حمص یک ویژگی عجیب داشت." "گرگ ثیلمان" کارشناس کنترل تسلیحات درباره این ویژگی عجیب توضیح می‌دهد: "این‌گونه به نظر می‌رسد که انفجار در فضایی بالاتر از سطح زمین، یعنی در هوا رخ داده است." این کارشناس تسلیحاتی به صراحت می‌گوید: "واقعیت این است که آنچه در حمص اتفاق افتاد، استفاده از "سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی" بود. احتمالاً حامل آن‌ها نیز موشک‌های کروزی بوده‌اند که از جنگنده‌هایی در نزدیکی مرزهای سوریه و یا سواحل دریای مدیترانه شلیک شده‌اند."

وقتی از ثیلمان می‌پرسیم پس چگونه تا امروز خبری از یک قتل‌عام هسته‌ای در سوریه منتشر نشده است، پاسخ می‌دهد: "سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی به نسبت بمب‌های هسته‌ای قدیمی‌تر این خاصیت را دارند که می‌توان قدرت انفجاری آن‌ها را تنظیم کرد تا اهداف نظامی را مورد هدف قرار دهند. این سلاح‌ها را می‌توان از فاصله‌های دور نیز مورد استفاده قرار داد بدون آن‌که درگیری مستقیم صورت بگیرد و یا زیرساخت‌های غیرنظامی در اطراف هدف نظامی موردنظر از بین برود."

وی در ادامه تصریح می‌کند: "یک نکته را باید به خاطر داشته باشید: یک بمب هسته‌ای می‌تواند قدرت انفجاری به کوچکی یک بمباران متعارف با استفاده از 5 جنگنده اف15 داشته باشد. جنگنده‌های آمریکایی به دلیل حمایت پدافند هوایی روسیه از مناطق درون سوریه، قادر نیستند بر فراز این مناطق پرواز کنند، بنابراین حملات به درون سوریه باید از راه دور و با به کارگیری سلاح‌هایی مثل این بمب‌های هسته‌ای صورت بگیرد." ثیلمان معتقد است که به احتمال زیاد، اسرائیل از این بمب‌ها استفاده کرده است، چرا که تنها رژیم صهیونیستی می‌تواند بدون ترس از ضدحمله و با سلاح هسته‌ای به سوریه حمله کند، چرا که سوریه تا کنون علاقه‌ای به درگیر شدن با اسرائیل نشان نداده است، حتی پس از استفاده رژیم صهیونیستی از سلاح‌های غیرمتعارف. از سوی دیگر، اسرائیل خیالش کاملاً راحت است که اگر جایی از کار هم به مشکل بربخورد، آمریکا پشت این رژیم خواهد ایستاد. هرچه باشد کدام کشور، این سلاح‌های هسته‌ای پیشرفته را در اختیار اسرائیل گذاشته است؟

"جان اسنو" نویسنده مقاله شبکه 4 نقل می‌کند که یک استراتژیست نظامی هم که خواست نامش فاش نشود، فایده استفاده از سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی را این‌گونه بیان کرده است: "با این نوع حملات، می‌توان ارتش دشمن را به صورت تدریجی و یا یک‌جا با استفاده از حمله هسته‌ای از بین برد. اگر اسد بخواهد ضدحمله بزند، تمام شهرهای سوریه را می‌توان به سادگی و با بمب‌های هسته‌ای بزرگ‌تر از بین برد."

"داف" می‌نویسد: "یک عیب بزرگ در دولت آمریکا این است که کنگره، سیاست خارجی را از وزارت خارجه این کشور "ربوده است." قانون اساسی آمریکا به مجلس سنای این کشور اجازه می‌دهد تا درباره پیمان‌نامه‌ها و انتصاب‌های خاص به دولت این کشور "مشاوره و کمک" بدهد، اما لابی اسرائیل در زمان ریاست‌جمهوری بوش این قدرت را گسترش داد و عملاً کنترل سیاست خارجی آمریکا را به دست گرفت. اکنون، قوه مقننه آمریکا، با نفوذی که لابی اسرائیل در آن دارد، می‌تواند هر اقدامی را که دولت این کشور بخواهد انجام بدهد، با "عدم تخصیص بودجه" و یا ادعای "سوء‌استفاده از قدرت اجرایی" بی‌نتیجه بگذارد و حتی دولت را استیضاح کند. فرایند استیضاح نیز در آمریکا کاملاً سلیقه‌ای است، یعنی به نظر استیضاح‌کننده‌ها بستگی دارد و فاقد مبنای قانونی و مشخص است."

سردبیر وترنز تودی معتقد است: "ما به طور قطع می‌دانیم که آمریکا در عراق و افغانستان از سلاح‌های هسته‌ای استفاده کرده است. این موضوع بارها تأیید شده است. این در حالی است که هیچ یک از این دو کشور به آمریکا حمله نکرده بودند. از سوی دیگر و با توجه به فشارهای آمریکا بر ایران بر سر موضوع هسته‌ای، مدت‌هاست که تحلیلگران با خود کلنجار می‌روند تا نکته‌ای را درک کنند که با هیچ منطقی سازگار نیست: چرا اسرائیل، با آن که سال‌ها پیش از طریق نیرنگ و فریب به سلاح‌های هسته‌ای دست پیدا کرده است و آشکارا، نه تنها قوانین بین‌المللی، بلکه قوانین آمریکا را نیز نقض می‌کند، هنوز هم تحت حمایت واشنگتن است؟" از سوی دیگر، به ازای هر دقیقه که رسانه‌های غربی به تشریح خطر داعش می‌پردازند، یک دقیقه هم صرف هشدار دادن به دنیا درباره تهدید هسته‌ای ایران می‌کنند.

ابری از دود ناشی از انفجار مشکوک در کوبانی

آمریکا به عنوان یکی از امضاکنندگان پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، مطابق با "متمم گلن" مصوب سال 1977، و بر اساس معاهده‌ای که کنگره تصویب کرده است، اجازه ندارد هیچ‌گونه کمکی به کشورهایی کند که پیمان منع گسترش را زیرپا گذاشته‌اند، چه این پیمان را امضا کرده باشند و چه نکرده باشند. بر همین اساس، آمریکا حق کمک به اسرائیل را ندارد. این صرفاً یک "مصوبه" نیست، بلکه یک معاهده رسمی در حوزه اختیار قانون اساسی آمریکاست.

"گوردون داف" در انتهای مقاله خود می‌نویسد: "این ما هستیم، کشوری که در جنگ‌های تجاوزکارانه خود از سلاح‌های هسته‌ای استفاده می‌کند، کشوری که در صورت بروز کوچک‌ترین مشکلی به سرعت و برای "راحتی" به چنین سلاح‌هایی متوسل می‌شود. ما هستیم که همچنان درباره کشورهای دیگر قضاوت می‌کنیم، بدون آن‌ها خودمان بر اساس شواهد، واقعیت‌ها، و مسئولیتی که در قبال کشته شدن میلیون‌ها انسان داریم، محاکمه شویم."