به گزارش مشرق به نقل از انجمن دانش آموختگان علوم اجتماعی دانشگاه تهران، «کنش» سیاسی مردم ایران در مواجهه با دشمن با تمرکز بر «اعتماد» به‌عنوان یک کنش درونی و عمیق به‌عنوان یکی از مهمترین بخش‌های فرهنگ سیاسی ایرانیان در دوره های مختلف «تثبیت یافته» است و موضوعی نیست که با تغییر مواضع دولت ها و برخی جریانات سیاسی کشور با کاهش مواجه شود بلکه حتی رویگردانی دولت‌ها از مولفه‌های مرتبط با استقلال، واکنش منفی افکار عمومی را به‌دنبال دارد و تاثیر خود را در رفتارهای سیاسی مردم (مثل انتخابات) خواهد گذاشت.
دشمن‌ستیزی در فرهنگ سیاسی ایرانیان از عمیق ترین لایه‌های تاریخی برخوردار می‌باشد که همواره در مواجهه با لایه های هویتی «ملیت»، «مذهب» و «انقلاب57 » تغذیه شده است.
براساس گزارش انجمن دانش اموختگان علوم اجتماعی دانشگاه تهران می توان این مولفه (دشمن ستیزی) را مهمترین خرده فرهنگ جامعه ایرانی دانست که همواره توسط لایه‌های مختلف هویتی «هم‌افزایی» شده و در ستون فقرات فرهنگ ایرانی مستحکم گردیده است. نمادهای «اهریمن» در فرهنگ باستانی ایرانی، «شیطان» در فرهنگ قرآنی و «آمریکا» در فرهنگ انقلابی - به‌عنوان «شیطان بزرگ»- همگی از نشانه‌های عمق هویتی استکبارستیزی ایرانیان محسوب می شود.
این نمادهای سه گانه اگر چه هریک از ریشه های جداگانه ای تزریق می کند، اما کارکردی «هماهنگ و همسو» در مواجهه با دشمن مستکبر دارد. از این رو مواجهه با دشمن، یک خرده فرهنگ «تثبیت یافته» در فرهنگ سیاسی ایرانیان محسوب می‌شود که هیچ‌گاه در گذر زمان از رمق نیافتاده است.
این فرهنگ تثبیت یافته، حتی هنگامی که دولت های وقت از خصلت انقلابی گری خود فرو می کاهند (نمونه: دولت های اصلاحات و اعتدال) نه تنها از تکاپو نمی‌افتد بلکه در لایه عمیق تر اجتماعی به زاد و ولد و کنش فرهنگی می پردازد و در وقت لازم قدرت نمایی می کند. نمونه ای از این قدرت نمایی در دو راهپیمایی جداگانه سال گذشته(92) در 13 آبان و 22 بهمن با حضور پرشکوهتر مردم نسبت به سال‌های قبل‌تر تجلی یافت. از این رو پیش بینی می‌شود در 13 آبان امسال نیز علاوه بر وجود پتانسیل انباشته نیروهای انقلابی در یک‌سال گذشته، تقارن آن با ایام عزاداری حسینی و روز عاشورا نیز بر این حضور پرشورتر طیف‌های مختلف مردم بیفزاید.
از سویی دیگر، مراجعه به واقعیات اجتماعی نیز ادعای تثبیت استکبارستیزی را در افکار عمومی ایرانیان نمایش می دهد. از این رو ارزیابی‌ای در روز شنبه 10 آبان در شهر تهران انجام شده است که مقایسه آن با نتایج مشابه در سال گذشته اثبات مدعاهای فوق می باشد. این نظرسنجی بر مبنای سنجش «ارزیابی» مردم از واقعیات سیاست خارجی ، «پیش بینی» و «کنش» سیاسی پاسخگویان در نسبت با این واقعیات طراحی شده است:
الف) ارزیابی از واقعیات سیاست خارجی
در اولین سئوال از پاسخگویان سئوال شده است آیا «مواضع دولت آمریکا پس از روی کار آمدن دولت دکتر روحانی تغییر کرده است؟». در پاسخ به این گزاره 54 درصد پاسخگویان معتقدند مواضع دولت امریکا «فرقی نکرده» است. 20 درصد معتقدند مواضع امریکا «بهتر شده» و 23 درصد آن را «بدتر» نسبت به قبل دانسته‌اند. مقایسه این نتایج با یافته‌های سال قبل (مرداد 92) حاکی از آنست که ارزیابی مردم از «بدتر شدن» مواضع امریکا نسبت به ایران افزایش داشته است و تنها 20 درصد مواضع امریکا را بهتر از قبل می‌دانند.
ب) «پیش بینی» پاسخگویان در حوزه سیاست خارجی (درصد)
در سئوال دیگری در خصوص پیش بینی رفتار امریکا در به رسمیت شناختن حق هسته ای ایران سئوال شده است که 56 درصد پاسخگویان معتقدند امریکا «اصلا» این حق را به رسمیت نمی شناسد. 27 درصد نیز در حد کم و خیلی کم و 15 درصد نیز در حد زیاد و خیلی زیاد به این عمل امریکا امیدوارند. مقایسه نتایج فوق با یافته های سال قبل نشانگر آنست که تعداد پاسخگویانی که در حد زیاد نسبت به «به رسمیت یافتن حق هسته ای ایران توسط امریکا» امیدوار بوده اند تقریبا به نصف کاهش یافته اند.
ج) «کنش» پاسخگویان در سیاست خارجی
نظرات پاسخگویان درباره اعتماد به دولت آمریکا نیز قابل توجه است. بطوری که نتایج نشان می دهد اعتماد مردم نسبت به امریکا در سال جاری و در مقایسه با سال گذشته تغییر چندانی نیافته است.
آنچه در «جمع بندی» این گزارش می توان مورد تاکید قرار داد آنست که اگر چه ممکن است به تناسب شرایط سیاسی و اجتماعی و نقاط تمرکز دولت ها در سیاست خارجی، تغییراتی در «ارزیابی» و «پیش بینی» مردم از سیاست خارجی و نوع مواجهه با دشمن ایجاد شود و این ارزیابی ها دچار فراز و نشیب گردد (گزاره های الف و ب) اما «کنش» سیاسی مردم در مواجهه با دشمن با تمرکز بر «اعتماد» بعنوان یک کنش درونی و عمیق (گزاره ج) بعنوان یکی از مهمترین بخش های فرهنگ سیاسی ایرانیان در دوره های مختلف «تثبیت یافته» است و موضوعی نیست که با تغییر مواضع دولت ها و برخی جریانات سیاسی کشور با کاهش مواجه شود. بلکه حتی رویگردانی دولت ها از مولفه های مرتبط با استقلال ، واکنش منفی افکار عمومی را بدنبال دارد و تاثیر خود را در رفتارهای سیاسی مردم (مثل انتخابات) خواهد گذاشت.
دشمن‌ستیزی در فرهنگ سیاسی ایرانیان از عمیق ترین لایه‌های تاریخی برخوردار می‌باشد که همواره در مواجهه با لایه های هویتی «ملیت»، «مذهب» و «انقلاب57 » تغذیه شده است.
براساس گزارش انجمن دانش اموختگان علوم اجتماعی دانشگاه تهران می توان این مولفه (دشمن ستیزی) را مهمترین خرده فرهنگ جامعه ایرانی دانست که همواره توسط لایه‌های مختلف هویتی «هم‌افزایی» شده و در ستون فقرات فرهنگ ایرانی مستحکم گردیده است. نمادهای «اهریمن» در فرهنگ باستانی ایرانی، «شیطان» در فرهنگ قرآنی و «آمریکا» در فرهنگ انقلابی - به‌عنوان «شیطان بزرگ»- همگی از نشانه‌های عمق هویتی استکبارستیزی ایرانیان محسوب می شود.
این نمادهای سه گانه اگر چه هریک از ریشه های جداگانه ای تزریق می کند، اما کارکردی «هماهنگ و همسو» در مواجهه با دشمن مستکبر دارد. از این رو مواجهه با دشمن، یک خرده فرهنگ «تثبیت یافته» در فرهنگ سیاسی ایرانیان محسوب می‌شود که هیچ‌گاه در گذر زمان از رمق نیافتاده است.
این فرهنگ تثبیت یافته، حتی هنگامی که دولت های وقت از خصلت انقلابی گری خود فرو می کاهند (نمونه: دولت های اصلاحات و اعتدال) نه تنها از تکاپو نمی‌افتد بلکه در لایه عمیق تر اجتماعی به زاد و ولد و کنش فرهنگی می پردازد و در وقت لازم قدرت نمایی می کند. نمونه ای از این قدرت نمایی در دو راهپیمایی جداگانه سال گذشته(92) در 13 آبان و 22 بهمن با حضور پرشکوهتر مردم نسبت به سال‌های قبل‌تر تجلی یافت. از این رو پیش بینی می‌شود در 13 آبان امسال نیز علاوه بر وجود پتانسیل انباشته نیروهای انقلابی در یک‌سال گذشته، تقارن آن با ایام عزاداری حسینی و روز عاشورا نیز بر این حضور پرشورتر طیف‌های مختلف مردم بیفزاید.
از سویی دیگر، مراجعه به واقعیات اجتماعی نیز ادعای تثبیت استکبارستیزی را در افکار عمومی ایرانیان نمایش می دهد. از این رو ارزیابی‌ای در روز شنبه 10 آبان در شهر تهران انجام شده است که مقایسه آن با نتایج مشابه در سال گذشته اثبات مدعاهای فوق می باشد. این نظرسنجی بر مبنای سنجش «ارزیابی» مردم از واقعیات سیاست خارجی ، «پیش بینی» و «کنش» سیاسی پاسخگویان در نسبت با این واقعیات طراحی شده است:
الف) ارزیابی از واقعیات سیاست خارجی
در اولین سئوال از پاسخگویان سئوال شده است آیا «مواضع دولت آمریکا پس از روی کار آمدن دولت دکتر روحانی تغییر کرده است؟». در پاسخ به این گزاره 54 درصد پاسخگویان معتقدند مواضع دولت امریکا «فرقی نکرده» است. 20 درصد معتقدند مواضع امریکا «بهتر شده» و 23 درصد آن را «بدتر» نسبت به قبل دانسته‌اند. مقایسه این نتایج با یافته‌های سال قبل (مرداد 92) حاکی از آنست که ارزیابی مردم از «بدتر شدن» مواضع امریکا نسبت به ایران افزایش داشته است و تنها 20 درصد مواضع امریکا را بهتر از قبل می‌دانند.
ب) «پیش بینی» پاسخگویان در حوزه سیاست خارجی (درصد)
در سئوال دیگری در خصوص پیش بینی رفتار امریکا در به رسمیت شناختن حق هسته ای ایران سئوال شده است که 56 درصد پاسخگویان معتقدند امریکا «اصلا» این حق را به رسمیت نمی شناسد. 27 درصد نیز در حد کم و خیلی کم و 15 درصد نیز در حد زیاد و خیلی زیاد به این عمل امریکا امیدوارند. مقایسه نتایج فوق با یافته های سال قبل نشانگر آنست که تعداد پاسخگویانی که در حد زیاد نسبت به «به رسمیت یافتن حق هسته ای ایران توسط امریکا» امیدوار بوده اند تقریبا به نصف کاهش یافته اند.
ج) «کنش» پاسخگویان در سیاست خارجی
نظرات پاسخگویان درباره اعتماد به دولت آمریکا نیز قابل توجه است. بطوری که نتایج نشان می دهد اعتماد مردم نسبت به امریکا در سال جاری و در مقایسه با سال گذشته تغییر چندانی نیافته است.
آنچه در «جمع بندی» این گزارش می توان مورد تاکید قرار داد آنست که اگر چه ممکن است به تناسب شرایط سیاسی و اجتماعی و نقاط تمرکز دولت ها در سیاست خارجی، تغییراتی در «ارزیابی» و «پیش بینی» مردم از سیاست خارجی و نوع مواجهه با دشمن ایجاد شود و این ارزیابی ها دچار فراز و نشیب گردد (گزاره های الف و ب) اما «کنش» سیاسی مردم در مواجهه با دشمن با تمرکز بر «اعتماد» بعنوان یک کنش درونی و عمیق (گزاره ج) بعنوان یکی از مهمترین بخش های فرهنگ سیاسی ایرانیان در دوره های مختلف «تثبیت یافته» است و موضوعی نیست که با تغییر مواضع دولت ها و برخی جریانات سیاسی کشور با کاهش مواجه شود. بلکه حتی رویگردانی دولت ها از مولفه های مرتبط با استقلال ، واکنش منفی افکار عمومی را بدنبال دارد و تاثیر خود را در رفتارهای سیاسی مردم (مثل انتخابات) خواهد گذاشت.
