گروه ورزشی مشرق - تیم ملی امید ایران در بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون با نمایشی بسیار ضعیف و شکست مقابل ویتنام و تساوی برابر قرقیزستان به کار خود پایان داد تا یک نقطه سیاه در کارنامه علی کفاشیان و فدراسیون وی ثبت شود. عدم نتیجه گیری مقابل حریفانی که چندان نام آشنا نیسند نلو وینگادا و شاگردانش را با انتقادات زیادی روبرو کرد. تیمی که مدعی است و می‌خواهد در رقابت‌های مختلف قدرتمند ظاهر شود و عزم خود را جزم کرده که طلسم صعود به المپیک را بشکند نباید این‌طور اسیر بی‌برنامگی و هرج و مرج باشد.

در اواخر سال 92 نلو وینگادا قرارداد خود را به طور رسمی با تیم امید امضا کرد و قرار بود از فروردین کار تیم المپیک آغاز شود اما مشکلات مالیاتی وینگادا و عدم حضور او در ایران این کار را حدود 50 روز به تاخیر انداخت تا 13 اردیبهشت اولین تمرین تیم امید با حضور مربی جدید آغاز شود.
از ابتدای شروع کار تیم امید از بازی‌های آسیایی، میدانی برای پرورش استعداد بازیکنان رده سنی زیر 21 سال یاد می‌شد و در مصاحبه‌های مختلف کادرفنی تیم ملی امید و مسئولان فدراسیون اعلام می‌شد قرار است تیم ملی امید با حضور بازیکنان زیر 21 سال به میدان برود. اما بعد از جلسات فدراسیون با کمیته المپیک و تأکید این نکته که کسب مدال هم در این مسابقات برای مسئولان اهمیت زیادی دارد تصمیم بر این شد که تیم امید با اکثریت بازیکنان زیر 21 سال اما با کمک از بازیکنان اسم و رسم دار به میدان برود تا هم بازیکنان جوان میدان دیده شوند و هم از کیسه گل شدن حریفان جلوگیری کنیم!

در نهایت تصمیم بر این شد که 7 بازیکن زیر 23 سال به نام‌های یعقوب کریمی، شهریار شیروند، کاوه رضایی، مهدی شریفی، محمدرضا خانزاده، محسن مسلمان و مرتضی پورعلی‌گنجی در این تیم برای بالا بردن توان تجربی تیم امید به میدان بروند در حالی که این بازیکنان از لحاظ تجربه فاصله بسیاری با سایر بازیکنان ندارند و به نظر می رسد اگر بدون این 7 بازیکن این نتایج به دست می آمد این همه انتقاد به این تیم وارد نمی شد و لا اقل راه توجیه هم برای مسئولین بازتر بود که بازیکنان کم تجربه بودند!

نکته جالب تر این است که همین بازیکنان به اصطلاح باتجربه (از نظر ما تحمیلی) حاشیه هایی هم برای کاروان ما ایجاد کردند. طبق خبری که یک سایت ویتنامی مخابره کرده در پایان بازی ایران و ویتنام محسن مسلمان و آرش رضاوند با یکدیگر درگیر شدند که پلیس مانع از بروز درگیری فیزیکی بین آنها شده است. در جریان بازی ایران و ویتنام محمدرضا خانزاده از کوره در می‌رود و با دست ضربه محکمی را به بازیکن حریف وارد می‌کند که گفته می‌شود این اتفاق جریمه سنگینی را برای او در بر دارد.

اما این تمام ماجرا نیست؛ نه تنها در بخش فنی تیم بلکه در بخش سازماندهی هم این مشکلات دیده شد. نداشتن سرپرست و کسی که توانایی هماهنگی کارها را داشته باشد مشکلات فراوانی را به وجود آورد. آیا اگر سرپرست یا مدیری با توان و تجربه بالا حضور داشت امکان بروز این حواشی فراهم می‌شد تا خبر درگیری 2 بازیکن در راهرو ورزشگاه و اتفاق غیراخلاقی که از سوی یکی از همراهان تیم رقم خورد، این چنین تیم را اسیر حواشی کند. متاسفانه در تیم امید تمامی تصمیمات بدون پشتوانه فنی است و این تیم کاملا بی برنامه است. از طراحی اردوها گرفته تا انتخاب بازیکن و نحوه شرکت در مسابقات همه تصمیمات نشان دهنده این است که هیچ هدفی تعریف نشده است. این نابسامانی فوتبال ملی ایران و تیم امید را تهدید می‌کند.

زنگ خطر برای تداوم آرزوی المپیکی شدن از همین حالا شنیده می‌شود با این شرایط به تیم امید هیچ امیدی نیست. به قول معروف سالی که نکوست از بهارش پیدا است. تیم ملی امید در منجلاب حاشیه و اختلاف دست و پا می‌زند. امیدواریم مسئولان فدراسیون به خودشان بیایند و با یک برنامه‌ریزی خوب شرایط را برای موفقیت تیم امید فراهم کنند. در حال حاضر تنها چیزی که از تیم ملی امید به گوش می‌رسد حاشیه و اخبار نه چندان خوب و تاسف انگیز است. بدون شک هر فرد عاقلی به راحتی درک می‌کند که حرکت در این جاده به موفقیت ختم نمی‌شود.

**وینگادا: تیمم را دیگر را حراج نمی کنم

به گزارش مشرق، بعد از این ناکامی وینگادا سرمربی تیم امید با قبول صفر تا 100 مسئولیت شکست گفت که از انتقادات استقبال کرد و با بیان این که برخی اخبار حاشیه ای راجع به تیمش شایعه بوده و اگر انتقادی هست به وی باید بشود افزود: این تیم را خودم انتخاب کردم و در مورد بازیکنان آن خودم تصمیم گرفتم. این نظر خودم بود و تحت فشار قرار نداشتم. هیچ‌کس به من سفارشی نکرد و باز هم تأکید می‌کنم مسئولیت تیم به صورت صفر تا صد با من است. در تفکرات خود این احساس را داشتم که ترکیبمان خوب است اما اینطور نشد.

وی در بخش دیگری از گفتگوی خود به نحوی از امیدواری به آینده حرف می زند و می گوید: نتایج در کره جنوبی بد بود اما با توجه به درسی که از این شکست گرفتیم اگر مورد حمایت قرار بگیریم می‌توانیم در آینده بهتر شویم. فوتبال ایران و بازیکنانش پتانسیل بالایی دارند. بدون شک در تورنمنت‌های آینده بهتر ظاهر خواهیم شد و انتظارات برآورده می‌شود. به یک چیز در کارم اعتقاد دارم و آن این است که من، بازیکنان و تیم امید می‌توانیم دوباره ایران را به جایگاه خود برسانیم و راه صعود به المپیک را هموار کنیم به شرطی که از این تیم به صورت همه جانبه حمایت شود و در انتقادها غرض‌ورزی نباشد.

سرمربی پرتغالی تیم امید در پایان هم به نکته مهمی اشاره می کند: توجه داشته باشید که این تیم امید دیگر برایم تمام شد. طبق قراردادی که دارم سرمربی تیم ملی امیدم و اگر بخواهم بازیکنان را انتخاب کنم نفراتی را برمی‌گزینم که خودشان را از تیم امید بدانند پس برای اردوی ماه بعد که می‌خواهیم دور هم جمع شویم و تلاشمان را برای رسیدن به المپیک ادامه دهیم  انتخاب من برای حضور بازیکنان در اردو فقط یک دلیل دارد و آن هم این است که نفراتی را می‌خواهم که خودشان را وقف تیم امید کنند پس تیم ملی امید را برای برگزاری اردوهای بعدی حراج نمی‌کنیم.