گروه سیاسی مشرق - در سال 1386، روز 20 فروردین ماه به عنوان روز ملی فناوری هسته‌ای تصویب شد و از آن پس همه ساله در این روز، پیشرفت های برجسته کشور در عرصه هسته ای اعلام می شود و از دانشمندان هسته ای تقدیر می گردد. یادمان باشد که همین چندسال پیش بود که در این روز، دستیابی به دانش کامل هسته ای، تولید سانتریفیوژ از نسل های مختلف گرفته تا پیشرفته و افزایش تعداد آنها و همچنین ساخت تاسیسات جدید، جهان را در برابر عظمت علمی و عزم دانشمندان ایرانی مبهوت کرد.
اما امسال نه از پیشرفت کمی و کیفی در غنی سازی و نه سانتریفیوژها خبری هست و نه ابتکارات جدید در حوزه دانش و فناوری هسته ای. نه از تاسیسات جدید و نه از کم و کیف ذخایر اورانیوم غنی شده! پس قرار است چه چیزی را جشن بگیریم؟!
انعقاد توافقنامه ژنو برای برخی ها به مثابه نوشداروی برای دردهای اقتصادی کشور قلمداد شد و چرخیدن چرخ‌های اقتصادی در همان سطح مهم تلقی شد که چرخیدن چرخ های صنعت هسته ای. در این زمینه، 77 روز از اجرای توافقنامه مذکور می گذرد و طی این مدت، چند قسط از پول های بلوکه شده نفت ایران البته با تاخیر پس داده شده و اجازه‌هائی! از سوی امریکا و اتحادیه اروپا برای برگزاری فعالیت های ورزشی و خدمات هواپیمائی و بیمه ای و همچنین مراودات آموزشی دانشجویان هم داده شده است. اما هنوز هم چرخه اقتصادی کشور به درستی نمی چرخد.
تورم، بیکاری و معضلات اجتماعی رو به ازدیاد است و البته هر از چندگاهی، تقصیر و قصور در این زمینه به چیز یا کسی نسبت داده می‌شود. گاه به نحوه توزیع یارانه‌ها، گاه به این گروه و آن گروه، و گاه هم به این خط مشی و آن رویکرد! اما مهم اینست که اعتدال و تعامل نیز اثری نداشته و به هر حال، از چرخش و جریان عادی در عرصه اقتصاد چندان خبری نیست ولی چرخه صنعت هسته‌ای هم با همین وضع روبرو شده است؛ صنعتی که پیش از این پیشرو در پیرفت و نوآوری و جهاد علمی بود. پیش از این، حداقل صنعت هسته‌ای به پیشتازی در توسعه و پیشرفت ادامه می داد ولی مدتی است که دیگر پیشرفت در این صنعت نیز فروکش کرده است.
البته یک مقام صنعت هسته‌ای پیش از این گفته بود که قرار نیست در هر مناسبت هسته ای، پیشرفت و نوآوری اعلام شود. در این شرایط که روز ملی فناوری هسته‌ای امسال را در غیاب دانشمندانی هسته‌ای برگزار میکنیم که صنعت هسته‌ای امروز مدیون جانفشانی آنهاست، خواه دانشمندانی که به خیل شهدا پیوسته‌اند و خواه همکارانشان که دیگر درب صنایع و شرکت‌های هسته‌ای به رویشان بسته شده است، بیش از شادی و جشنی که یادآور پیشرفت‌ها و نوآوری‌ها باشد، دلمان برای شهید شهریاری، احمدی روشن و دیگر همرزمانشان تنگ شده است.
20 فروردین امسال که دستمان خالی از ابداع و ابتکار جدید است، حال که به گردن سانترفیوژهای ناشی از جهاد این دانشمندان، زنجیر و قفل انداخته شده است، حال که چرخه غنی سازی 20 درصد متوقف شده و ذخایر آن اکسید شده و می شود، فرصتی است که درباره دستاوردها پیشینیان و 10 سال ایستادگی مردم ایران مقابل ناملایمات‌های تحریم، مجاهدت‌ها و رشادت‌های فرزندان این مملکت تأملی داشته باشیم.
انعقاد توافقنامه ژنو برای برخی ها به مثابه نوشداروی برای دردهای اقتصادی کشور قلمداد شد و چرخیدن چرخ‌های اقتصادی در همان سطح مهم تلقی شد که چرخیدن چرخ های صنعت هسته ای. در این زمینه، 77 روز از اجرای توافقنامه مذکور می گذرد و طی این مدت، چند قسط از پول های بلوکه شده نفت ایران البته با تاخیر پس داده شده و اجازه‌هائی! از سوی امریکا و اتحادیه اروپا برای برگزاری فعالیت های ورزشی و خدمات هواپیمائی و بیمه ای و همچنین مراودات آموزشی دانشجویان هم داده شده است. اما هنوز هم چرخه اقتصادی کشور به درستی نمی چرخد.
البته یک مقام صنعت هسته‌ای پیش از این گفته بود که قرار نیست در هر مناسبت هسته ای، پیشرفت و نوآوری اعلام شود. در این شرایط که روز ملی فناوری هسته‌ای امسال را در غیاب دانشمندانی هسته‌ای برگزار میکنیم که صنعت هسته‌ای امروز مدیون جانفشانی آنهاست، خواه دانشمندانی که به خیل شهدا پیوسته‌اند و خواه همکارانشان که دیگر درب صنایع و شرکت‌های هسته‌ای به رویشان بسته شده است، بیش از شادی و جشنی که یادآور پیشرفت‌ها و نوآوری‌ها باشد، دلمان برای شهید شهریاری، احمدی روشن و دیگر همرزمانشان تنگ شده است.
20 فروردین امسال که دستمان خالی از ابداع و ابتکار جدید است، حال که به گردن سانترفیوژهای ناشی از جهاد این دانشمندان، زنجیر و قفل انداخته شده است، حال که چرخه غنی سازی 20 درصد متوقف شده و ذخایر آن اکسید شده و می شود، فرصتی است که درباره دستاوردها پیشینیان و 10 سال ایستادگی مردم ایران مقابل ناملایمات‌های تحریم، مجاهدت‌ها و رشادت‌های فرزندان این مملکت تأملی داشته باشیم.
