انقلاب اسلامی ایران با تكیه بر ‌اندیشه‌ی ناب اسلامی و رهبری امام‌خمینی پس از سال‌ها مبارزه توانست طومار نظام ستمشاهی را برچیده و نظام جمهوری اسلامی را با هدف تحقق بخشیدن به آرمان‌های انقلاب، جایگزین آن نماید. طبیعتاً بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تمام گروه‌ها و افرادی كه با رژیم گذشته مبارزه كرده‌بودند خود را شایسته‌ی رهبری و اداره‌ی امور جامعه می‌‌دانستند و ایجاد هرگونه محدودیتی از سوی نیروهای اصیل انقلاب، به انحصارطلبی و استبداد تعبیر می‌‌شد، بنابراین تعیین این صلاحیت برعهده‌ی مردم نهاده شد تا افراد شایسته را انتخاب نمایند. بدین‌منظور پس از برگزاری انتخابات مختلف، دور از انتظار نبود كه تعدادی از گروه‌ها و افرادی كه مورد استقبال مردم قرار نگرفتند در حاشیه مشغول توطئه شوند، اما كسانی‌كه مورد اعتماد مردم واقع شده بودند، می‌‌بایست در راه تحقق اهداف انقلاب اسلامی تلاش كنند.


ابوالحسن بنی‌صدر از جمله افرادی بود كه پس از پیروزی انقلاب اسلامی توانست به منصب ریاست جمهوری دست یابد. وی كه نكات مبهمی به‌خصوص در روابطش با آمریكایی‌ها در كارنامه‌ی قبل از انقلابش وجود داشت، پس از رسیدن به ریاست‌جمهوری، با تغییر رفتار نسبت به نیروهای انقلابی، دوره‌ی بحرانی را در نخستین ماه‌های پس از پیروزی انقلاب به‌وجود آورد كه سرانجام نتیجه‌ای جزء سقوط و فرار از كشور برایش به‌دنبال نداشت.
وی به دلیل حاكمیت روح قدرت‌طلبی و خودبرتربینی بر تمام وجودش، در تلاش بود كلیه‌ی نهادهای قانونی كشور را زیر نفوذ و تسلط خود درآورد. او پس از ناكامی در این راه به گروهك‌های ضدانقلاب پناه برد تا شاید از این طریق به اهدافش دست یابد، اما این راه نیز موجب فاصله‌ی بیشتر وی از جریان اصیل انقلاب شد. دوران ریاست‌جمهوری بنی‌صدر یكی از تجربه‌های مهم و آموزنده‌ی تاریخ انقلاب اسلامی ایران است كه عملكرد دست‌پروردگان غرب و تلاش آنها برای انحراف انقلاب اسلامی را نشان می‌‌دهد.