اللهم صل علي محمد و آل محمد و عجل فرجهم

ببخشید این پامنبری را تکرار می کنم اما من یکی در این مساله مانده ام و حیرانم که سلول سلول بنای دین خدا بر دوستی بین مومنان و مرحمت و محبت بسته شده است (و گفتیم که مومن در برابر دشمن خدا کوه است و آهن ...) باز دعوت می کنم به زندگی پر اضطراب و پردشمنی امروز بین خودمان در خانواده و جامعه نگاهی کنیم، داعش ها و القاعده ها را ببینیم و درنگی کنیم دلیل این همه مشوق برای به هم پیوستن و از دشمن گسستن دردین خداوند چیست؟ این میان، مای سرگشته ی حضرت مصطفی(ص) و خاندان ایشان، درچه جایگاهی قرارداریم؟ با عیار او چگونه سنجیده می شویم و با هم چگونه برخورد داریم؟ آیا در رانندگی، مفاخر شماری قومی، جدل های سیاسی و ... از اندکی از حق یا حقوق خود به خاطر گل روی محمد (ص) و برای ابتنای بنایی بلند تر و عظیم تر اسلامی می گذریم؟ آیا نباید اول در میان خودمان چگونگی شناخت و اجرای دین خدا را بازخوانی کنیم و به پیامبر رحمت لبیکی نوین دهیم و اندکی هم که شده رفتارمان را با هم بهبود بخشیم و پس از آن این رایحه ی ناب را در اطراف عالم بپراکنیم ودست ناپاک پروران را از قاتل پرورانیدن بازداریم ... باز از دل نازکتان عذر می خواهم؛ باور دارم در رفت و آمد خنجری که در سوریه بر حنجرنازنین کودکی بی گناه کشیده می شود من سلمانیِ "بدمسلمان" به خاطر نرساندن پیام شیرین خداوند در آن مقصرم ... همه می دانیم شوریه ها بهانه است و آن بی گناهان به جای ما کشته می شوند .... اگر دوستان پاسخی راهنمایی یا هم افزایی مرحمت فرمایند منت دارم ...