به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق ، تاريخ نشان داده است که هيچ کدام از ديکتاتورها ،به هنگام خشم ملت به جان آمده ، در تيررس انتقام آنان نبوده اند مگر کساني که بد شانسي آوردند و کمي دير جنبيدند و... امثال صدام و موسوليني هم که قرباني رقباي سياسي خود شدند و نه مردمشان. در اين ميان ، ملت عصباني که دستشان به مجرم اصلي نمي رسد ، مي روند سروقت هر چيزي که بوي او را بدهد. معمولا ديکتاتور ها از اين گونه يادگاري ها از خودشان زياد به جا مي گذارند مثل مجسمه هاي ريز و درشتي که در جاي جاي محل حکومت اين قلدرها با دقت و ظرافت نصب مي شود و قامت رعنا و رشيد طاغوت ستمگر را به رخ مردم ستمکشيده مي کشد. اين گونه مي شود که مردم مي روند سر وقت مجسمه ها و هر بلايي را که بايد سر ديکتاتور بياورند تا دلشان کمي خنک شود ، سر مجسمه ي او مي آورند.
شاه نگون بخت ايران هم از اين قائده مستثني نبود. او آن قدر هم از خودش تنديس و مجسمه به يادگار گذاشته بود که مردم حسابي دلي از عزا دربياورند و سينه در خون نشسته خود را کمي خنک کنند.
تصوير زير ، يکي از اين مجسمه هاي شاه در تهران را نشان مي دهد که به دست مردم سرنگون شد و مردم کاري با مجسمه کردند که اگر شاه فرار نکرده بود ، با او مي کردند.
