برخی‌‏ها قبل از نشست ژنو و در حین آن می گفتند که «غنی ‏سازی در داخل کشور» خطوط قرمز ماست. اما در نهایت، توافق به گونه‏‌ای نگارش شد که نه «غنی‏ سازی» به عنون حق ما ماند و نه «در داخل» بودنش.

به جای حق غنی‏ سازی که ناشی از معنا و مفهوم ماده 4 پیمان عدم گسترش سلاح‌های هسته‌‏ای باشد، از «یک برنامه غنی‏ سازی» برای ایران صبحت کردند و توافق هم بر همین شد. در نتیجه، بلافاصله گفتند که این یک برنامه، حکایتی از حق داشتن ایران در زمینه غنی سازی نمی کند. چرا؟ چون امریکائی‌ها حتی این یک برنامه را تنها به عنوان یک محور از امتیازهای ایران در گام اخر دیده اند در برابر مجموعه‏‌ای از تعهدات که قرار است بدهد. یعنی اینکه این امتیاز مربوط به همین دوره است و شاید قرار نباشد که حتی بعد از این دوره هم حتی همین یک برنامه هم برای ما باقی بماند. از همین رو امریکائی‌ها به ویژه شورای امنیت ملی این کشور تاکید کرده اند که حق غنی‏ سازی برای ایران یک توهم بیش نیست و ایران حتی بعد از اجرای موفق برنامه جامع هم حق غنی ‏سازی نخواهد داشت!

اما در مورد اینکه غنی ‏سازی ما در داخل باشد و به خارج از کشور نرود، چه؟ توافق ژنو این خط قرمز ما را که در فرمایشات رهبری نظام بارها تاکید شده است، نادیده گرفت. نهایتاً قرار شد که محل غنی ‏سازی یعنی همان یک برنامه‏ای که ایران در گام نهائی خواهد داشت، با توافق غرب تعیین شود. بنابراین، احتمال باقی ماندن غنی‏ سازی در داخل ایران و یا انتقال یافتن آن به خارج، پنجاه پنجاه است. یعنی نتیجه به شرایط مذاکرات و خروجی‏های ان بستگی دارد. در واقع، محل غنی‏سازی به عنوان امری قابل مذاکره معرفی شده است.

این در حالیست که می گفتند این موضوع به عنوان خط قرمز است و رهبری هم این امر را خط قرمز شمرده است. آیا خط قرمز نظام قابل مذاکره است؟ وقتی موضوعی به عنوان خط قرمز است یعنی قابل عدول نیست. مذاکره یعنی فضائی برای تعدیل مواضع. پس همواره امکان کم و زیاد شدن مطالبات در این شرایط وجود دارد. اگر غنی‏ سازی در داخل خط قرمز و در ننتیجه قابل مذاکره نیست، چگونه آقایان این امر را در گام نهائی توافق ژنو به عنوان امری دانسته اند که سرنوشت آن باید تنها با توافق غرب و خروجی مذاکرات مشخص شود؟!

پس در این زمینه نه تنها خط قرمزی که رهبری تاکید داشته اند، نقض شده است بلکه ادعاهای این تیم بر اینکه از خط قرمز نظام عدولی نشده است، نادرست می باشد.

پر واضح است که دیپلماسی حرفه‌‏ای، منافع حیاتی ملی را به معرض مناقصه نمی گذارد. اگر دیپلمات‏ های معتقد به این بوده اند که غنی‏ سازی و همچنین محل آن در داخل به عنوان منافع حیاتی ماست، نباید مذاکره در مورد محل آن را قبول می کردند. زیرا حتی راضی کردن غربی ها به اینکه غنی‏‌سازی در داخل باقی بماند، موجب خواهد شد تا ایران به همان میزان به غرب امتیاز بدهد تا رضایت آنها را جلب کند؛ در حالیکه با درنظر گرفتن استراتژی امریکا علیه برنامه هسته‌‏ای اقتدارامیز ایران و حتی برچیدن یا به شدت ضعیف کردن آن و همچنین با توجه به خط و نشان‏‌هائی این روزها مقامات این کشور علیه ما در این رابطه کشیده اند، بعید است آنها با غنی‏‌سازی داخل کشور موافقت کنند مگر اینکه این غنی‏‌سازی چنان فانتزی و خنثی باشد که هیچ ارزشی در چرخه هسته‏‌ای ما نداشته باشد.