سال 1346 حضرت امام در فتوایی اعلام کرد: «هرگونه کمک به اسرائیل حرام است.» این اولین­ باری بود که فردی در کشور جرأت مخالفت علنی با اسرائیل را به طور صریح پیدا کرده بود. رژیم هم بیکار ننشست. به فیضیه یورش بردند. وسایل طلاب غارت شد و عکس ­های امام را از مدارس علوم اسلامی و حوزه­ ها و مناره­ ها جمع کردند. در بازرسی منزل امام هم کلیه­ ی کتاب­ها و اسناد تاریخی ایشان ضبط شد. به کتابخانه­ ی جدیدالتأسیس امام هم حمله و آنجا را ویران کردند. امام، این­بار دست روی ننگین­ ترین خط قرمز رژیم گذاشته بود.(خاطرات آیت الله محمد یزدی، ص 322)

* حمایت از فلسطین حتی در زندان

بارها نسبت به وضعیت بسیار نا مناسب غذای زندان اعتراض کردیم و در نهایت به زحمت توانستیم مسئولان زندان را راضی کنیم که به جای غذا، جیره­ی خشک به ما بدهند تا خودمان غذایمان را طبخ کنیم. بعد از جریان جنگ شش روزه­ی اعراب و اسرائیل تصمیم گرفتیم جیره ­ی پانزده روز خود را به فروشگاه زندان بفروشیم و پول آن را به حمایت از فلسطینی­ ها در حساب جاری اعلام شده توسط آیت­ الله طالقانی واریز کنیم، آن ایام را تنها با خوردن نان و کمی میوه که خانواده ­هایمان می­ آوردند گذراندیم. (خاطرات جواد منصوری، ص 66)

* این همه حساسیت رژیم نسبت به اسرائیل را نمی­دانستم

دو نفر ساواکی مقابلم نشسته بودند. نگاهم به میز مقابل آنها افتاد. روی میز کتاب آشنایی بود. «بمب ناپالم». کتاب خودم بود. کتابی که در مورد استفاده ­ی اسرائیل از بمب­ های ناپالم علیه مردم فلسطین نوشته بودم. شکم گنده­ اش را جابه­ جا کرد و گفت: «تو الان زن و بچه داری، دست از این کارها بردار وگرنه تو را می­ کشیم».
من هم گفتم: «چون زن و بچه دارم الان خیلی بهتر درد مردم فلسطین را می ­فهمم». آن­قدر عصبانی شده بودند که حد نداشت. تا آن روز این همه حساسیت رژیم نسبت به اسرائیل را نمی­دانستم. (خاطرات مصطفی رهنما، ص 105)

* حضور سربازان اسرائیلی در کشتار 17 شهریور

روزنامه­ اسرائیلی­ هاآرتص، در اکتبر 1978 از حضور سربازان صهیونیست در قتل عام مردم ایران در جمعه سیاه در میدان ژاله پرده برداشتند. بر اساس نوشته­ های آنها، اسرائیل همچنین یک پل هوایی از فرودگاه «لود» و فرودگاه نظامی «رامات داویه» در نزدیکی حیفا برای رساندن سلاح­های خاص در ایران ایجاد کرده بود. از جمله این سلاح­ها تفنگ­های پخش کننده­ گاز بود که اثر فلج­ کنندگی داشت. (همان، ص 199)