من هم‌نظر هستم و اوضاع را برای وقت تلف کردن مناسب نمی‌بینم. لذا معتقدم دولت هر چه زودتر باید دست به کار شود و اقدامات مؤثرتری را برای جلوگیری از پیشرفت نابسامانی به سایر بدنه‌ی اقتصادی کشور انجام دهد. طبیعی است تورم چهل‌درصدی برای یک اقتصاد مضر است، رکود حاکم بر آن مضرتر است، کاهش درآمدها هم جز چالش‌های جدی دولتی مانند دولت ماست. لذا تمام این شواهد نشان می‌دهد که اوضاع چندان مناسب نیست. من نخستین کار دولت را طبقه‌بندی و اولویت‌بندی مشکلات و چالش‌ها می‌دانم. برخی از مشکلات اقتصادی کشور خیلی حاد است و در صورتی که اقدام مقتضی برای اصلاح و بسامان کردن آن صورت نگیرد، مسئله بحرانی‌تر از حال خواهد شد.

 

یکی از نمونه‌های بارز آن مسئله‌ی اشتغال است. تا دیروز ما جوانان کشور را با ابزار تحصیل سرگرم می‌کردیم، اما الآن دیگر این امکان وجود ندارد؛ یعنی الآن با میلیون‌ها جوان پُرانرژی تحصیل‌کرده مواجه هستیم که تحصیلات دارند و متقاضی جدی شغل پایدار هستند. شاید تا دیروز جوان ما سنش کمتر بود و می‌رفت سراغ تحصیلات تکمیلی، اما او الآن دیگر بزرگ‌تر شده و نیازمند شغل است. حالا دولت مکلف است برای او یک شغل پایدار ایجاد کند. معتقدم مهم‌ترین دغدغه‌ی دولت اکنون و تا چند سال دیگر، مسئله‌ی اشتغال خواهد بود.

 

کاملاً با حرف شما موافقم. من معتقدم دولت به نتیجه‌ی مذاکرات و بهبود روابط بین‌الملل با دنیای غرب دل بسته است، آن هم خیلی زیاد. من در اینجا لازم می‌دانم دولت محترم را از خواب خوش‌بینی بیدار کنم. اگر دولت از خواب خوش‌بینی بیدار نشود، اقتصاد ایران با مشکلات بدتری مواجه خواهد شد. به عنوان مثال، من مشاهده کردم که دولت در لایحه‌ی بودجه‌ی 93، قیمت نفت را 100 دلار در هر بشکه اعلام کرده و تخمین زده است که بدون شک روزانه 3/1 میلیون بشکه نفت بفروشیم. به نظر شما، این یک خوش‌بینی نیست؟ بودجه‌ی 93 کاملاً با یک خوش‌بینی نوشته شده است که باید حتماً برخی ارقام و اعداد آن اصلاح شود.

 

این را باید متذکر شوم که هم‌اکنون جامعه‌ی ایران در یک جنگ اقتصادی با غرب به سر می‌برد. بنابراین نباید به برخی از حواشی‌ها و مذاکرات خوش‌بین باشیم. غرب پس از آنکه نتوانست از طریق نظامی و سیاسی از پس ایران بربیاید، تحریم‌های اقتصادی را علم کرد و من فکر نمی‌کنم به این زودی‌ها این تحریم‌ها را کاهش دهد. بنابراین باید به جد بر روی اقتصاد مقاومتی کار کنیم؛ چرا که حالا حالاها با این ادبیات کار داریم.

 

هشدار من این است که ما نباید به مسائل ساده و سطحی نگاه کنیم. باید سیاست‌گذاری‌های ما خیلی عمقی و دوراندیشانه باشد. اینکه فکر کنیم ما از سال 93، یعنی چند ماه دیگر، می‌توانیم حدود یک‌ونیم میلیون بشکه نفت بفروشیم، نشان می‌دهد به مسائل اقتصادی از زوایای عمقی نگاه نکرده‌ایم.

 

ببینید ادعای اینکه ما یک برنامه داشته باشیم برای اقتصاد بدون نفت، خیلی خوب است، اما نتیجه چه شده است؟ هیچ. شما می‌دانید بعد از جنگ تحمیلی، دولت‌های سازندگی، اصلاحات و حتی دولت آقای احمدی‌نژاد وقتی روی کار آمدند، تأکیدشان بر اقتصاد بدون نفت بود، ولی هر دولتی که روی کار آمد بیش از دیگری ما را به درآمد نفتی وابسته کرد، در حالی که کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی جزء برنامه‌های کلان کشور بود که بدان توجه لازم نشد.

 

شاید مهم‌ترین دلیلش وابستگی شدید به درآمدهای نفتی باشد. دولتی که همه چیزش از درآمدهای نفتی است، خیلی سخت است که دیگر خودش را از منبعی به غیر از نفت تأمین و تغذیه کند. به همین دلیل، دولت‌ها هیچ گاه به سراغ این کار البته به صورت جدی نرفته‌اند. اگرچه علاقه‌ی زیادی داشتند، اما در نهایت نتوانستند.

 

ببینید من معتقدم اقتصاد بدون نفت و تأمین درآمد کشور از طریق منبعی غیر از نفت، باید در برنامه‌ریزی حداقل میان‌مدت صورت بگیرد.

 

قطعاً نمی‌توان. باید به صورت تدریجی بوی نفت را از دخل و خرج سالانه‌ی کشور کم کرد. اینکه ما فکر کنیم یک‌ساله می‌توان اقتصاد را بدون نفت اداره کرد، اشتباه نادرستی است. باید سهم نفت را از بودجه‌های سالانه کاهش داد. بدون شک در کوتاه‌مدت تأکید بر اقتصاد بدون نفت تصور درستی نیست.

 

تحلیل من این است که باید اقتصاد مقاومتی را بیشتر از این جدی بگیریم. برخی‌ها فکر می‌کنند اقتصاد مقاومتی یعنی ریاضت اقتصادی، در حالی که اصلاً این گونه نیست.

 

متأسفانه برخی فکر می‌کنند که اقتصاد مقاومتی به معنای یک اقتصاد بسته و در شرایط خوداتکایی کامل است، در حالی که اقتصاد مقاومتی، به صورت پویا در عرصه‌های جهانی فعالیت می‌شود، اما وابستگی‌های تهدیدزا باید کاهش پیدا کند و در این بخش به سمت خودکفایی و خوداتکایی برویم.

 

بنده خیلی بر روی اقتصاد مقاومتی تأکید می‌کنم و امیدوارم دولت هم در برنامه‌های آتی خود نشان دهد چه میزان به مبانی اقتصاد مقاومتی اعتقاد دارد.

 

من نقش تحریم‌ها را در وضعیت موجود خیلی اثرگذار نمی‌دانم. اگرچه تحریم‌ها نقش زیادی در وضعیت نامتعادل اخیر دارد، اما اگر مدیریت مناسبی وجود داشت، هرگز کشور به این وضع دچار نمی‌شد. به عنوان مثال، در موضوع نوسانات ارزی و التهابات دلاری در دو سال گذشته، درست است که غرب تمام تلاش خود را کرد تا اقتصاد ایران را با شوک و بحران مواجه کند، اما بنده معتقدم اگر مدیریت اقتصادی در آن برهه درست عمل می‌کرد، هیچ گاه اقتصاد با تکانه‌های وحشتناک ارزی مواجه نمی‌شد. در آن برهه، به دلیل سیاست‌گذاری‌های اشتباه مدیران تصمیم‌گیر، ارز حتی سه نرخی شد. مطمئناً به یاد دارید اقتصاد یک روز با دلار 1700تومانی مواجه بود و روز دیگر با دلار 1900 و...

 

این‌ها نشان می‌دهد دولت وقت تصمیمات درستی برای اقتصاد نمی‌گرفت. لذا با این توصیفات، معتقدم فشارهای خارجی اگرچه زیاد بوده است، اما می‌شد به نحوی مدیریت شود که این همه نابسامانی در فضای اقتصادی کشور رخ ندهد.

 

لذا بنده معتقدم اگر همان زمان مسئولان درک درست و منطقی از اقتصاد مقاومتی داشتند و همین ادبیات را با یک روش‌شناسی مناسب عملیاتی می‌کردند، ما در شرایط نابسامان کنونی نبودیم.

 

همان طور که گفتم، اولین چالش اصلی پیاده‌سازی اقتصاد مقاومتی در کشور، عدم درک درست مسئولین است. لذا عدم درک درست از مفهوم اقتصاد مقاومتی در طول سال‌های گذشته، باعث شده است دستگاه‌های مختلف سیاست‌گذاری در کشور، از جمله مجلس، دولت و مجمع تشخیص مصلحت نظام، اقدام مؤثری را در این رابطه انجام ندهند. لذا باید این دستگاه‌ها اهتمام جدی در این باره داشته باشند.