به گزارش مشرق، روزنامه آرمان گفت وگویی با سیروس ناصری عضو اسبق تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای و  سفير اسبق ايران در آژانس بين‌المللي انرژي اتمي انجام داده است.

اهم اظهارات وی به شرح زیر است:

* آنچه در مدت این سه، چهار ماهه اتفاق افتاده است فوق انتظار است. بنده با‌شناختی که از تیم جدید و از قابلیت‌ها و توانایی‌های حرفه‌ای و تخصصی شان دارم، این انتظار را داشتم که بتوانند این مذاکرات را به صورت موفق اداره کنند و جلو ببرند. ولی اینکه در این مدت به این کوتاهی بتوانند چنین دستاوردی داشته باشند در دامنه پیش‌بینی من نبود.

* مذاکره بدون رد و بدل شدن امتیاز که مذاکره نیست و صرفاً اظهار مواضع است. مسلماً ما امتیازاتی دادیم و در مقابل امتیازاتی گرفته‌ایم. نظر قاطع بنده این است که امتیازاتی که از طرف اصلی دعوا یعنی آمریکا و شرکای غربی آن در این توافق اولیه گرفتیم، امتیازات کیفی و ماهوی است. در صورتی که امتیازاتی که از طرف ما ارائه شد، شکلی و کمی است. این دو اصلاً قابل مقایسه نیستند و حتماً وزنه تعادل در این توافق به سمت ایران است.

* توافق ژنو پایدار است. از ابتدای مذاکرات، در ده سال گذشته، دو هدف تعقیب می‌شد. یک اینکه به هر شکل ممکن غنی‌سازی ادامه پیدا کند. دوم اینکه مواد غنی‌سازی‌شده در ایران بماند. این دو موضوع و موضع بسیار اساسی، ماهیتی و ورای همه اقدامات دیگری هستند که در این برنامه عمل مشترک پیش‌بینی شده است. هر دوی این مواضع در این توافق اولیه آمده است.

*بنده توافق سعدآباد، توافقات بعد از آن در بروکسل و پس از آن توافق پاریس، همه را منطبق بر برنامه هسته‌ای و منطبق بر همین اهداف می‌دانم و اگر جای آن باشد که روزی توضیح دهم، لایه‌های زیرین مواضعی که در آن موقع در مذاکرات اتخاذ می‌شد، روشن می‌شود که آن مسیر مذاکرات مسیر بسیار موفقی بوده است.

* برنامه‌ای که سازمان انرژی اتمی در آن زمان داشت، بررسی بازتعریف و زمان‌بندی شد. اهدافی که سازمان انرژی اتمی در آن موقع داشت شاید با یک اختلاف 10 درصدی از نظر کمی و یک اختلاف بیست درصدی از نظر زمانی تامین شد و پس از آن، تازه آن وقت ما خواستیم وارد مراحل بعدی مذاکره شویم که دیگر بعد از آن ما مسئولیتی در قبال آن کار نداشتیم. اما خلاصه اینکه در این مدت توانستیم با تحرکات حساب شده سیاسی از میانه راه به آن‌جایی که مقدمه رفتن به سوی غنی‌سازی و تولید سوخت است، برسیم و نه تنها هزینه‌ای ندادیم بلکه امتیازات سیاسی و اقتصادی هم گرفتیم. بنابراین اینکه شما اکنون ادعا می‌کنید که توافق پاریس یا سعد آباد شکست خورده است، در اشتباه هستید چون آن زمان اهدافی تعریف شد و با برنامه‌ریزی حساب شده به همه آن اهداف رسیدیم. اما این گذشته است و بهتر است به وضعیت امروز بپردازیم.

* بزرگ‌ترین نقدی که من نسبت به این توافق دارم، این است که متاسفانه این توافق، توافق اولیه است.‌ کاش مذاکرات می‌توانست باز هم به صورت محرمانه ادامه پیدا کند تا به توافق نهایی برسیم و در آن مقطع توافق نهایی به بحث گذاشته می‌شد. چون علنی شدن این توافق، همانطور که می‌بینید تمام دشمنان را که عمدتاً دشمنان ایران هم هستند، بیدارکرده است. لذا کار خیلی سخت‌تر شده است. اما برداشت بنده این است با وجود مشکلاتی که در پیش راه خواهد بود، در طول یک سال آتی به توافق جامع خواهیم رسید. ممکن است مسیر خیلی سخت باشد، گاهی ممکن است تند شود، ممکن است ما یا طرف مقابل، مذاکرات را ترک کنیم؛ ولی بنیانی که ریخته‌شده در این توافق اولیه به نظر بنده به اندازه کافی محکم است که بتواند این ضربه‌های بعدی را تحمل کند.

* نظر شخصی من این است که اگر آمریکایی​ها این توافق را بر هم بزنند و در پی تشدید تحریم‌ها باشند، غنی‌سازی 60 درصدی اصلاً کافی نیست. اصولاً لازم و مصلحت نیست که آنها از عکس‌العمل ما پیشاپیش مطلع باشند. می‌توانیم به تناسب اقدامات آنها بخشی یا همه بازرسی‌های آژانس را تعلیق کنیم و غنی‌سازی را تا هر درصدی که برای برنامه صلح آمیز خودمان لازم می‌دانیم، بدون اطلاع آنان انجام دهیم. معتقدم که دلائل و مستندات کافی حقوقی و سیاسی برای تعلیق بازرسی در چنین شرایطی را خواهیم داشت. اگر آمریکا و اروپایی‌ها این توافق را که خودشان به آن متعهد شده‌اند نقض یا فسخ کنند دیگر در جایگاهی نخواهند بود که از برنامه و اقدامات بعدی صلح آمیز هسته‌ای ما اطلاعی داشته باشند ولی تکرار می‌کنم که بعید است آمریکایی ها چنین ریسکی بکنند و توافق را به هم بزنند چون می‌دانند که در آن صورت محدودیت و نظارت بر برنامه هسته‌ای، جاری نخواهد بود.