گروه ورزشی مشرق، وقتی نفرات وارد سالن شدند، بیش از همه به چشم می آمد. چفیه ای که به عنوان حجاب استفاده کرده بود، باعث شد تا نگاه ها در سالن برگزاری مسابقات کاراته سومین دوره بازی های همبستگی کشورهای اسلامی  به او معطوف شود. البته، در ادامه چفیه را از سرش برداشت و از پوششی مانند دختران اعزامی ایران استفاده کرد  تا روی تاتامی برود.

خودش را "دوحه مصطفی بشارا" معرفی می کند. برای اولین بار است که در مسابقاتی در چنین سطح شرکت می کند. قبل از این در بازی های غرب آسیا در اردن شرکت کرده بود که به عنوانی نرسیده بود. این بار نیز در حالی از مسابقا کاتا حذف شد که به نظر می رسید داوری ها بی تاثیر نبوده است.


مربی که در غزه ماند
"در نابلس به دنیا آمده و بزرگ شده ام. به رام الله نزدیک هستم؛ اما رفت و آمد ما بسیار دشوار است. در بسیاری مواقع نمی توانم برای تمرین به آنچه مورد نظرم است، برسم. برای همین بازی ها نیز قرار بود مربی ام بیاید؛ اما به او اجازه ندادند چرا که در غزه زندگی می کند. اسرائیلی ها نگذاشتند که او با من بیاید." دوحه اینها را می گوید و نیم نگاهی نیز به مسابقاتی دارد که روی تاتامی دنبال می شود. خودش نیز اذعاد دارد که پیشرفت بدون حضور مربی در رشته ای مانند کاتا، کار سخت و دشواری است.

البته او در خانواده ای بزرگ شده که همه کاراته کا هستند. "شش برادر دارم که همگی کاراته کار کرده اند. من هم از کودکی به این رشته علاقه داشتم و تا الان که 19 سال دارم، خوب جلو آمده ام. اکنون مرحله اول پیشرفت را پشت سر گذاشته ام. باید بعد از این سخت تر تلاش کنم تا بتوانم به آنچه می خواهم، برسم." البته دوحه می داند که کار سختی دارد. وقتی نتوانی مربی داشته باشی، در رشته های رزمی کارت سخت می شود.


حجاب انتخاب من است
در حال صحبت که هستیم، ورزشکاران دیگر کشورها می آیند و با او گپی می زنند. به هر حال، اولین تجربه جدی بین المللی این دختر فلسطینی است. "سطح مسابقات خوب است؛ اما پایین تر از جهانی است."

در این بین، حضور او در رژه ابتدای مسابقات با چفیه و اجرای فنون با حجاب، شاید کمی او را متمایز کرده باشد. البته، بودند زنانی از کشورهای اسلامی که اساسا فاقد حجاب بودند. روایت دوحه نیز جالب است. "من مسلمان هستم و باید به قوانینش عمل کنم. حجاب، انتخاب من از 10 سالگی بوده است. من با آن راحتم و مشکلی هم برای ورزش ندارم."

داشتن حجاب در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی اگرچه اتفاق عجیبی نیست؛ اما برای فلسطین که در اروپا حضور دارد، کار کمی سخت می شود. "قبول دارم که فضای این رقابت ها اسلامی است و قابل قیاس نیست؛ اما در اروپا مشکل وجود دارد. اما این مشکل آنهاست؛ نه من." می خندد؛ ولی می داند که مدیریت کاراته در اختیار اروپایی هاست و آنها نیز در برابر حجاب مقاومتی جدی و سرسختانه دارند.

اینها را ننویس
اما برای پیشرفت نیاز به امکانات و بودجه است. آیا وضعیت در فلسطین به این شکل است که بتوان برنامه ریزی داشت و کار کرد؟ "کار سخت است. در فلسطین وضعیت خوب نیست. ما مشکل کار داریم. پول هم که نداریم ... (مکث می کند و به فکر می رود) اصلا اینها را ننویس. همه مشکلات ما را می دانند." ناگهان انرژی اش تحلیل می رود و انگار دیگر حوصله ندارد.


صحبت به آینده که می رسد، دیگر حوصله اش را از دست می دهد. غمی می گیردش. در این حال و هواست که خنده ای به لب می کند و پرچم فلسطین را که به کیفش گره زده، باز می کند و به من می دهد. "این هم هدیه ای از من به شما. من ایرانی ها را خیلی دوست دارم."

کیفش را می بندد تا برود. نمی دانم. آن چهره خندان و پر انرژی اکنون توانسته مربی اش را که در غزه ساکن است، ببیند یا همچنان در سالن های نابلس به تنهایی تمرین می کند. به امید روزی که ملت فلسطین بتوانند حیاتی آزادانه را تجربه کنند.