مشرق-
خبر ساده بود و خوانا، "مدارک کریم صفایی (رئیس سابق فدراسیون تیروکمان) برای حضور در انتخابات کنفدراسیون آسیا مورد تایید فدراسیون ایران قرار نگرفت." اتفاقی که نه برای اولین بار و یحتمل، نه برای آخرین بار، در ورزش کشور روی داد؛ اما در ورای آن، نکاتی است که توجه بدان، عمق اشتباه و ناصحیح بون این اقدامات را نشان می دهد و البته، آسیبی که همیشه ورزش می بیند.

در حقیقت، همین مورد نشان می دهد که ما برای کاستن از توان و اثرگذاریمان بر ورزش جهان، نیاز به هیچ دشمن و رقیبی نداریم که ما را برای خود بس. به راستی، نیاز به چه دشمنی و خصومتی از سوی اغیار برای تضعیف ما وجود دارد، وقتی خود تبر در دست می گیریم و به ریشه می زنیم؟ وقتی نمی توانیم از ظرفیت ها و داشته های خود در عرصه های جهانی و منطقه ای به نحو شایسته ای بهره ببریم، چرا باید دشمنانمان وارد میدان شوند؟ ما خود دشمن خودیم و تبر به دست که مبادا بالا رویم!

در همین نمونه تیر و کمان، سال ها طول کشید تا شخصی مانند کریم صفایی به نفوذ و قدرتی بین المللی برسد. حال باید از این ظرفیت بهره برد تا بتوان سکوهای بالاتر را از آن خود کرد و به قله ها نزدیک تر شد؛ اما یک نگاه فاقد راهبرد و منطق، رفتاری در پیش می گیرد که تمام این سرمایه که متعلق به حاکمیت است، به یک باره بر باد رود. نمونه دیگر نیز همان بلایی بود که با برکناری ناگهانی  5 رئیس فدراسیون در دوران صدارت محمد عباسی روی داد. و ... نمونه ها به قدر وفور وجود دارد که مروز آنها جز اندوه، ثمری ندارد.

حال بنگریم و قضاوت کنیم که ما را نیازی به دشمنان بیرونی هست یا خود تبر در دست گرفته و به زدن ریشه خود مشغولیم؟ ما دشمن خویشیم ...

مهدی حسین خانی