به گزارش مشرق، مصطفی دنیزلی از سوی فیفا به عنوان یکی از موفق‌ترین مربیان تاریخ فوتبال ترکیه معرفی شده است.
وی در سال 1949 در ازمیر متولد شده و اکثر دوران فوتبالی خود را در باشگاه آلتای ازمیر گذراند، وی در بیش از 18 سالی که در آنجا سپری کرد، لقب «مصطفی بزرگ» را دریافت کرد. آلتای یکی از قدرتمندترین تیم‌های ترکیه در زمان دنیزلی بود. به هر حال مهم‌ترین دستاورد وی در بازی‌ها هنوز به دست نیامده بود. دنیزلی پس از روی آوردن به مربیگری تنها مربی بود که با هر سه تیم گالاتاسرای، فنرباغچه و بشیکتاش توانست قهرمان لیگ ترکیه شود. دنیزلی همچنین در آلمان و ایران هم مربیگری کرد و توانست فرهنگ‌های مختلف فوتبال را بیاموزد.
سرمربی تیم ملی بزرگسالان ترکیه در سال 88/1987 و از سال 1996 تا 2000 توانست با تیمش به یک‌چهارم نهایی رقابت‌های یورو 2000 راه یابد و در آخرین تجربه مربیگری‌اش در فصل گذشته توانست رایزسپور را به رقابت‌های لیگ برتر ترکیه برساند.
گفت و گوی سایت فیفا با دنیزلی را به نقل از فارس بخوانید:
* در حالی که به پایان رقابت‌های زیر 20 سال جهان در ترکیه نزدیک می‌شویم، چه چیزی توجه شما را جلب کرد؟
غیبت آرژانتین و برزیل سوالاتی را در شروع مسابقات ایجاد کرد؛ به هر حال بازی‌های جالبی داشتیم. کیفیت فوتبالی که به نمایش گذاشته می‌شد، فوق‌العاده بود.
* فرانسه و اروگوئه در فینال به مصاف هم می‌روند اما شما فکر می‌کنید کدام تیم قهرمان می‌شود؟
به نظر من، فرانسه مدعی قهرمانی است. به نظر من فرانسه تیم سازمان یافته‌ای است و از لحاظ فردی بازیکنان توانایی بیشتری دارند.
* این اولین باری است که ترکیه میزبان تورنمنتی فوتبالی به این بزرگی بوده است. شما فکر می‌کنید این مسئله چه تأثیری روی توانایی‌های کشورتان برای میزبانی تورنمنتی مشابه در آینده داشته باشد؟
تجربه‌ای که به دست آمد، به میزبانی رقابت‌های آینده کمک می‌کند. یادم می‌آید زمانی که میزبان رقابت‌های قهرمانی نوجوانان ترکیه در سال 1967 بودیم، در تیم ملی ترکیه حضور داشتم و می‌توانم بگویم که ترکیه 2013 بسیار سازمان‌یافته تر بود. ستاره‌های آینده فرصت داشتند تا استعدادشان را در صحنه‌ای جهانی به نمایش بگذارند.
* ما این فرصت را داشتیم که شاهد سبک‌های فوتبالی متنوعی از قاره‌های مختلف باشیم. شما فکر می‌کنید فوتبال ترکیه از این تجربه چه چیزی را به دست آورده است؟
فکر نمی‌کنم ما دیگر به این تورنمنت‌ها برای کشف فرهنگ‌های فوتبالی مختلف در سراسر دنیا نیاز داشته باشیم و این به خاطر آن است که همه ما می‌توانیم امروز فوتبال تمام دنیا را از طریق تلویزیون تماشا کنیم. امروز حتی می‌توانید مسابقات ژاپن را هم برای مثال تماشا کنید؛ هرجایی را که دوست داشته باشید.
* به عنوان کسی که در ایران، کشوری در همسایگی عراق مربیگری کرده، آیا عملکرد تیم جوانان عراق شما را تعجب‌زده نکرد؟
نه تعجبی برایم نداشت. زیرا هنگامی که در ایران مربیگری می‌کردم، بازیکنان عراقی زیادی در تیمم داشتم. درباره کشوری صحبت می‌کنیم که در سال 2007 توانست قهرمان آسیا شود. عراق یک بار دیگر نشان داد که بازیکنان بااستعداد زیادی دارد و آنها نشان داده‌اند که «فوتبال ستاره‌ها را متولد می‌کند.»
* به عنوان یک مربی کهنه‌کار چگونه فلسفه فوتبالی خود را تعریف می‌کنید؟ بازی برای شما چه معنایی دارد؟
فوتبال برای من معنای عشق، رقابت، احساسات، آرزو، اشتیاق برای پیروزی می‌دهد. فوتبال ما را وارد ماجرا می‌کند. همه ما با هم تفاوت داریم و گاهی دیدگاه‌هایمان درباره فوتبال مقابل یکدیگر قرار می‌گیرد؛ مثل وقتی که مردم مختلف یک نمایش را از صحنه تئاتر می‌بینند. فوتبال گستره وسیعی دارد که مردمی از تمام کشورهای دنیا و در تمام سنین می‌توانند دیدگاه‌هایشان را درباره بازی‌ها با یکدیگر سهیم شوند. وقتی دخترم فقط 4 سال داشت از من می‌پرسید چرا برخی بازیکنان را از ترکیب اصلی خارج کردم. فوتبال مردم را به هم نزدیک می‌کند.
* دیدیم که شباهت‌هایی در شیوه بازی اسپانیا، اروگوئه، فرانسه، پرتغال و کره در این بازی‌ها وجود داشت اما چگونه یک کشور می‌تواند هویت فوتبالی خاص خود را داشته باشد؟
من با این حرف موافق نیستم. فوتبال همیشه در حال تغییر است اما تیم ملی می‌تواند در فاصله 4 سال کاملا تغییر کند که به معنای آن است که فلسفه و سبک بازی آنها دائم در حال تغییر است. بازیکنان و مربیان باید همیشه پذیرای تغییرات باشند؛ همان طور که فوتبال در طول زمان تکامل می‌یابد. بارسلونا مثال خوبی است. در دو سال گذشته تیم‌هایی شیوه‌های خود برای مهار آنها را گسترش دادند. وقتی سیستم موفقی می‌سازید، تمام حریفانتان آن را تحلیل می‌کنند و به دنبال راهی بای مقابله با آن برمی‌آیند. باشگاه‌ها و مربیان باید همیشه برای موفق شدن یا موقف ماندن پذیرای تغییرات باشند.
* آیا پیغامی داری که بخواهی به هواداران فوتبال که این گفت‌و‌گو را می‌خوانند، برسانی؟
فوتبال فقط برد و باخت نیست؛ به نظر من انگلیس و آلمان دو کشوری هستند که بهتر از همه به این گفته باور دارند. هواداران آنجا بازی‌های باشگاه خانگی‌شان را در هر جای دنیا دنبال می‌کنند تا از تیمشان حمایت کنند.
