به گزارش مشرق، انجمن کنترل تسلیحات به تازگی گزارشی را با عنوان:"حل و فصل مسئله هسته‌ای ایران" منتشر کرده و در آن ضمن بررسی ابعاد مختلف برنامه هسته‌ای ایران و راه‌های احتمالی حل آن، خواستار حل و فصل این موضوع از طرق دیپلماتیک شده است. بنا به نظر کارشناسان این اندیشکده، "اگرچه شواهد نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی ایران هنوز تصمیمی پیرامون ساخت سلاح هسته‌ای نگرفته، ولی رژیم تهران همچنان در حال کسب فنآوری‌ها و تجهیزات لازم ( از جمله غنی‌سازی اورانیوم، طراحی کلاهک و سیستم پرتاب آن ) برای ساخت چنین تسلیحاتی است." این گزارش در عین حال هشدار می‌دهد: ایران تا پایان سال 2013، اورانیوم غنی‌شده مورد نیاز برای ساخت یک بمب اتم را در اختیار خواهد داشت.
تهیه‌کنندگان این گزارش خاطر نشان می‌سازند: حمله نظامی – بدون اشغال خاک ایران - می‌تواند صرفاً تاخیری کوتاه مدت در روند این برنامه ایجاد کند. به نظر آنها: رویکرد نظامی علاوه بر این که می‌تواند نقطه آغاز جنگی منطقه‌ای محسوب شود، حل و فصل دیپلماتیک این مسئله را غیرممکن ساخته و اجازه می‌دهد تا ایران ضمن خروج از پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای، به طور فعالانه‌تری ساخت چنین تسلیحاتی را دنبال کند. نگارندگان با برشمردن هزینه‌های بسیار بالای تهاجم نظامی، آن را غیر سازنده خوانده و تاکید می‌کنند: چنین رویکردی با از بین بردن حمایت بین‌المللی از تحریم‌ها، باعث کاهش انزوای ایران در سطح جهانی شده و می‌تواند تلفات انسانی و غیرنظامی عظیمی به بار آورد. از این رو، راه حل مورد نظر پژوهشگران مزبور، توافقی است که علاوه بر تایید حق ایران در برخورداری از انرژی هسته‌ای و غنی‌سازی اورانیوم، بتواند با تشدید نظارت آژانس انرژی اتمی، از دستیابی این کشور به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری کند.
در این گزارش آمده است: با وجود این که تحریم‌های بین‌المللی از شتاب برنامه هسته‌ای ایران کاسته و موجب افزایش فشارها بر این کشور در راستای مذاکره با گروه 1+5 شده است؛ ولی این تحریم‌ها – حتی در صورت سخت‌تر شدن آن – نمی‌تواند ایران را از ادامه مسیر برنامه هسته‌ای خود باز دارد. از این رو باراک اوباما و دیگر رهبران باید تلاش‌های خود برای دخیل ساختن ایران در مذاکراتی جدی و مداوم ( بر سر توافقاتی که از مجهز شدن این کشور به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری می‌کند ) را دو چندان سازند. رهبران ایران نیز می‌بایست با حس نیت، در این زمینه از خود همکاری نشان دهند. متوقف ساختن غنی‌سازی 20 درصدی اورانیوم و محدود ساختن عملیات غنی‌سازی از سوی ایران ضروری است. این امر مستلزم بازرسی‌های گسترده‌تر و نظارت بیشتر آژانس انرژی اتمی برای تایید پایبندی ایران به تعهدات خود است. در مقابل، گروه 1+5 نیز باید لغو تدریجی تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران و به رسمیت شناختن حق مشروع این کشور در استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را مدنظر قرار دهد.
در پایان گزارش فوق بر این نکته تاکید شده است که: اگرچه رویکرد دیپلماتیک بهترین انتخاب موجود و تنها گزینه‌ای است که می‌تواند از دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری کند؛ ولی دنبال کردن چنین رویکردی با دشواری‌های زیادی روبرو خواهد بود.
فهرست مطالب این گزارش به شرح زیر است:
• مقدمه
• بخش اول: وضعیت برنامه هسته‌ای ایران
• بخش دوم: تاثیر و نقش تحریم‌ها
• بخش سوم: گزینه نظامی
• بخش چهارم: ضرورت راه‌حل دیپلماتیک
• ضمیمه الف: روند زمانی دیپلماسی هسته‌ای با ایران
• ضمیمه ب: تاریخچه پیشنهادات رسمی درباره موضوع هسته‌ای ایران.
برای دانلود این گزارش اینجا کلیک کنید.
تهیه‌کنندگان این گزارش خاطر نشان می‌سازند: حمله نظامی – بدون اشغال خاک ایران - می‌تواند صرفاً تاخیری کوتاه مدت در روند این برنامه ایجاد کند. به نظر آنها: رویکرد نظامی علاوه بر این که می‌تواند نقطه آغاز جنگی منطقه‌ای محسوب شود، حل و فصل دیپلماتیک این مسئله را غیرممکن ساخته و اجازه می‌دهد تا ایران ضمن خروج از پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای، به طور فعالانه‌تری ساخت چنین تسلیحاتی را دنبال کند. نگارندگان با برشمردن هزینه‌های بسیار بالای تهاجم نظامی، آن را غیر سازنده خوانده و تاکید می‌کنند: چنین رویکردی با از بین بردن حمایت بین‌المللی از تحریم‌ها، باعث کاهش انزوای ایران در سطح جهانی شده و می‌تواند تلفات انسانی و غیرنظامی عظیمی به بار آورد. از این رو، راه حل مورد نظر پژوهشگران مزبور، توافقی است که علاوه بر تایید حق ایران در برخورداری از انرژی هسته‌ای و غنی‌سازی اورانیوم، بتواند با تشدید نظارت آژانس انرژی اتمی، از دستیابی این کشور به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری کند.
در این گزارش آمده است: با وجود این که تحریم‌های بین‌المللی از شتاب برنامه هسته‌ای ایران کاسته و موجب افزایش فشارها بر این کشور در راستای مذاکره با گروه 1+5 شده است؛ ولی این تحریم‌ها – حتی در صورت سخت‌تر شدن آن – نمی‌تواند ایران را از ادامه مسیر برنامه هسته‌ای خود باز دارد. از این رو باراک اوباما و دیگر رهبران باید تلاش‌های خود برای دخیل ساختن ایران در مذاکراتی جدی و مداوم ( بر سر توافقاتی که از مجهز شدن این کشور به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری می‌کند ) را دو چندان سازند. رهبران ایران نیز می‌بایست با حس نیت، در این زمینه از خود همکاری نشان دهند. متوقف ساختن غنی‌سازی 20 درصدی اورانیوم و محدود ساختن عملیات غنی‌سازی از سوی ایران ضروری است. این امر مستلزم بازرسی‌های گسترده‌تر و نظارت بیشتر آژانس انرژی اتمی برای تایید پایبندی ایران به تعهدات خود است. در مقابل، گروه 1+5 نیز باید لغو تدریجی تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران و به رسمیت شناختن حق مشروع این کشور در استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را مدنظر قرار دهد.
در پایان گزارش فوق بر این نکته تاکید شده است که: اگرچه رویکرد دیپلماتیک بهترین انتخاب موجود و تنها گزینه‌ای است که می‌تواند از دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای جلوگیری کند؛ ولی دنبال کردن چنین رویکردی با دشواری‌های زیادی روبرو خواهد بود.
فهرست مطالب این گزارش به شرح زیر است:
• مقدمه
• بخش اول: وضعیت برنامه هسته‌ای ایران
• بخش دوم: تاثیر و نقش تحریم‌ها
• بخش سوم: گزینه نظامی
• بخش چهارم: ضرورت راه‌حل دیپلماتیک
• ضمیمه الف: روند زمانی دیپلماسی هسته‌ای با ایران
• ضمیمه ب: تاریخچه پیشنهادات رسمی درباره موضوع هسته‌ای ایران.
برای دانلود این گزارش اینجا کلیک کنید.
