به گزارش مشرق به نقل از ایرنا، ˈجهانگیر الماسیˈ که در جشنواره سی ویکم فیلم فجر قرار است مورد تقدیر قرار
گیرد، از جمله بازیگرانی است که در سال های ابتدایی دهه 60 وارد عرصه
بازیگری شد و طی کمتر از یک دهه، به یکی از بازیگران شاخص سینمای تبدیل شد.
وی در سال 1334 در تهران به دنیا آمد و در رشته شیمی از دانشگاه جندی شاپور فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته حقوق و روابط بین الملل اخذ کرد.
الماسی نیز به مانند بسیاری از بازیگران سینمای ایران، فعالیت خود را از تئاتر آغاز کرد، و از سال 1348 در تئاتر اهواز مشغول شد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سینمای نوپای ایران نیاز به بازیگرانی جوان داشت تا جایگزین قدیمی ترها کرده و چرخ خود را به حرکت درآورد.
الماسی با فیلم ˈریشه در خونˈ ساخته سیروس الوند کار خود را در سینما آغاز کرد. فیلمی با مایه های انقلابی که بخش عمده آن در جنگل های شمال کشور می گذشت و نقش مقابل او را فرامرز قریبیان برعهده داشت.
فروش نسبتا خوب این فیلم، نام الماسی را بر سر زبان ها انداخت و فقط یک سال بعد به یکی از پرکارترین بازیگران سال 1364 با سه فیلم تبدیل کرد.
ˈآوارˈ ساخته سیروس الوند، ˈتنوره دیوˈ به کارگردانی کیانوش عیاری و ˈپدربزرگˈ ساخته مجید قاری زاده، الماسی را به چهره ای پرکار تبدیل کرد که از هر گونه سینمایی در آن اثری یافت می شد.
اولی - ˈآوارˈ - درامی با درونمایه اخلاقی درباره فرزندان پدری رو به احتضار بود که در روزهای پایانی عمر، فرزندان خود را گردهم جمع می کند.
ˈتنوره دیوˈ از آن دسته ملودرام های شریف روستایی است که قصه اش را خوب تعریف کرده و برخلاف بسیاری از فیلم های هم دوره خود، قهرمان به معنای کلاسیک خود دارد.
الماسی در این فیلم به یک بازی درونگرایانه روی آورده و تیم دو نفره خوبی را همراه با ˈمجید مظفریˈ به وجود آورد.
در ˈپدربزرگˈ، الماسی نقش پسر پیرمردی را بازی می کرد که بواسطه مشغله بسیار و نیز مخالفت همسرش، راضی به رفتن پدر خود به خانه سالمندان می شود.
ملودرامی سوزناک که دست روی عواطف مخاطب خود گذاشته و از فرمولی قدیمی اما امتحان پس داده، سود جسته است.
ˈویزاˈ، ˈمحمولهˈ و ˈسرزمین آرزوهاˈ فیلم های بعدی الماسی هستند که در گونه های مختلفی ساخته شدند و مورد توجه مخاطبان عام نیز قرار گرفتند.
بویژه ˈسرزمین آرزوهاˈ که دست روی سوژه نو و به اصطلاح مدروز مهاجرت گذاشته و آدم های قصه خود را حول محور آن می چیند.
فیلم های به اصطلاح هنری با مخاطبان خاص در این دهه، بسیار مورد توجه مدیران سینمایی وقت بوده و به آنها بهای زیادی می دادند.
یکی از شاخص ترین آنها ˈنارونیˈ ساخته سعید ابراهیمی فر بود که با وجود تاثیرپذیری بسیار از ساخته های سینماگر روس ˈسرگئی پاراجانفˈ، جذاب و با طراوت جلوه کرد و مخاطبان بسیاری را به سینماهای محدود خود کشاند.
فیلم درباره عکاس جوانیست که پیرمردی رو به مرگ را به بیمارستان رسانده و از طریق دفترچه خاطراتش با وی و زندگی اش بیشتر آشنا می شود.
شخصیت عکاس ˈنارونیˈ از آن دسته نقش هایی است که کاملا با بازیگرش تناسب داشته و به همین خاطر نیز به یادماندنی ترین کار سینمایی الماسی لقب گرفته است.
فیلمی که نامزدی تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول را نیز برای او به ارمغان آورد.
ˈنقش عشقˈ ساخته شهریار پارسی پور و ˈلنگرگاهˈ به کارگردانی کیومرث پوراحمد در کنار ˈدیگه چه خبرˈ تهمینه میلانی، از دیگر کارهای شاخص کارنامه الماسی تا آغاز دهه هفتاد هستند که اولی حال و هوای روشنفکرانه داشته، دومی ملودرامی نوجوانانه و آخری یک کمدی موقعیت جذاب است که کارنامه سینمایی الماسی را متنوع تر کرده است.
در دهه 70 بویژه نیمه دوم آن، که فیلم های جوان پسند گوی سبقت را از بقیه ربوده، الماسی بسیار کم کار، و بیشتر به سمت بازی در مجموعه های تلویزیونی متمایل شد.
وی که در دهه 60 در مجموعه ˈکوچک جنگلیˈ ساخته بهروز افخمی ایفای نقش کرده بود، در مجموعه های تلویزیونی از جمله ˈگوهر کمالˈ، ˈجوانیˈ و ˈپس از بارانˈ حضور یافت که این آخری بیش از همه مورد توجه عموم قرار گرفت.
ˈساغرˈ، ˈعشق گمشدهˈ و ˈبانی چاوˈ از دیگر فیلم های دهه هفتادی این بازیگر سینما و تلویزیون هستند که هیچ یک مورد توجه قرار نگرفت و فقط کارنامه سینمایی الماسی را به لحاظ کمی ارتقا بخشیدند.
وی در تمامی این سال ها در کنار بازیگری به تدریس این فن در دانشگاه اشتغال داشته و علاقه بسیار به مباحث نظری در رابطه با فلسفه و عرفان از خود نشان داده است.
آخرین کارهای شاخص الماسی در سینما و تلویزیون به ترتیب فیلم های ˈپشت پرده مهˈ ساخته پرویز شیخ طادی و ˈدر چشم بادˈ به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی بود که در اولی در نقش مدیر مدرسه ای شبانه روزی در شمال ایران ایفای نقش کرد که در برابر کودک ناشنوا و بازیگوش مدرسه، رفتار منعطف و دوستانه ای از خود نشان می دهد.
بده بستان های میان الماسی و کودک نابازیگر مقابل وی لحظات درخشانی را رقم زده و رگه هایی از دوران اوج این بازیگر توانا را بروز می دهد.
جهانگیر الماسی از آن دسته بازیگرانی است که سینمای ایران می توانست بهتر از آنها استفاده کرده و نقش های ماندگارتری را به حافظه سینمادوستان اضافه کند که حداقل در یک دهه اخیر این اتفاق رخ نداده است.
وی در سال 1334 در تهران به دنیا آمد و در رشته شیمی از دانشگاه جندی شاپور فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته حقوق و روابط بین الملل اخذ کرد.
الماسی نیز به مانند بسیاری از بازیگران سینمای ایران، فعالیت خود را از تئاتر آغاز کرد، و از سال 1348 در تئاتر اهواز مشغول شد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سینمای نوپای ایران نیاز به بازیگرانی جوان داشت تا جایگزین قدیمی ترها کرده و چرخ خود را به حرکت درآورد.
الماسی با فیلم ˈریشه در خونˈ ساخته سیروس الوند کار خود را در سینما آغاز کرد. فیلمی با مایه های انقلابی که بخش عمده آن در جنگل های شمال کشور می گذشت و نقش مقابل او را فرامرز قریبیان برعهده داشت.
فروش نسبتا خوب این فیلم، نام الماسی را بر سر زبان ها انداخت و فقط یک سال بعد به یکی از پرکارترین بازیگران سال 1364 با سه فیلم تبدیل کرد.
ˈآوارˈ ساخته سیروس الوند، ˈتنوره دیوˈ به کارگردانی کیانوش عیاری و ˈپدربزرگˈ ساخته مجید قاری زاده، الماسی را به چهره ای پرکار تبدیل کرد که از هر گونه سینمایی در آن اثری یافت می شد.
اولی - ˈآوارˈ - درامی با درونمایه اخلاقی درباره فرزندان پدری رو به احتضار بود که در روزهای پایانی عمر، فرزندان خود را گردهم جمع می کند.
ˈتنوره دیوˈ از آن دسته ملودرام های شریف روستایی است که قصه اش را خوب تعریف کرده و برخلاف بسیاری از فیلم های هم دوره خود، قهرمان به معنای کلاسیک خود دارد.
الماسی در این فیلم به یک بازی درونگرایانه روی آورده و تیم دو نفره خوبی را همراه با ˈمجید مظفریˈ به وجود آورد.
در ˈپدربزرگˈ، الماسی نقش پسر پیرمردی را بازی می کرد که بواسطه مشغله بسیار و نیز مخالفت همسرش، راضی به رفتن پدر خود به خانه سالمندان می شود.
ملودرامی سوزناک که دست روی عواطف مخاطب خود گذاشته و از فرمولی قدیمی اما امتحان پس داده، سود جسته است.
ˈویزاˈ، ˈمحمولهˈ و ˈسرزمین آرزوهاˈ فیلم های بعدی الماسی هستند که در گونه های مختلفی ساخته شدند و مورد توجه مخاطبان عام نیز قرار گرفتند.
بویژه ˈسرزمین آرزوهاˈ که دست روی سوژه نو و به اصطلاح مدروز مهاجرت گذاشته و آدم های قصه خود را حول محور آن می چیند.
فیلم های به اصطلاح هنری با مخاطبان خاص در این دهه، بسیار مورد توجه مدیران سینمایی وقت بوده و به آنها بهای زیادی می دادند.
یکی از شاخص ترین آنها ˈنارونیˈ ساخته سعید ابراهیمی فر بود که با وجود تاثیرپذیری بسیار از ساخته های سینماگر روس ˈسرگئی پاراجانفˈ، جذاب و با طراوت جلوه کرد و مخاطبان بسیاری را به سینماهای محدود خود کشاند.
فیلم درباره عکاس جوانیست که پیرمردی رو به مرگ را به بیمارستان رسانده و از طریق دفترچه خاطراتش با وی و زندگی اش بیشتر آشنا می شود.
شخصیت عکاس ˈنارونیˈ از آن دسته نقش هایی است که کاملا با بازیگرش تناسب داشته و به همین خاطر نیز به یادماندنی ترین کار سینمایی الماسی لقب گرفته است.
فیلمی که نامزدی تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول را نیز برای او به ارمغان آورد.
ˈنقش عشقˈ ساخته شهریار پارسی پور و ˈلنگرگاهˈ به کارگردانی کیومرث پوراحمد در کنار ˈدیگه چه خبرˈ تهمینه میلانی، از دیگر کارهای شاخص کارنامه الماسی تا آغاز دهه هفتاد هستند که اولی حال و هوای روشنفکرانه داشته، دومی ملودرامی نوجوانانه و آخری یک کمدی موقعیت جذاب است که کارنامه سینمایی الماسی را متنوع تر کرده است.
در دهه 70 بویژه نیمه دوم آن، که فیلم های جوان پسند گوی سبقت را از بقیه ربوده، الماسی بسیار کم کار، و بیشتر به سمت بازی در مجموعه های تلویزیونی متمایل شد.
وی که در دهه 60 در مجموعه ˈکوچک جنگلیˈ ساخته بهروز افخمی ایفای نقش کرده بود، در مجموعه های تلویزیونی از جمله ˈگوهر کمالˈ، ˈجوانیˈ و ˈپس از بارانˈ حضور یافت که این آخری بیش از همه مورد توجه عموم قرار گرفت.
ˈساغرˈ، ˈعشق گمشدهˈ و ˈبانی چاوˈ از دیگر فیلم های دهه هفتادی این بازیگر سینما و تلویزیون هستند که هیچ یک مورد توجه قرار نگرفت و فقط کارنامه سینمایی الماسی را به لحاظ کمی ارتقا بخشیدند.
وی در تمامی این سال ها در کنار بازیگری به تدریس این فن در دانشگاه اشتغال داشته و علاقه بسیار به مباحث نظری در رابطه با فلسفه و عرفان از خود نشان داده است.
آخرین کارهای شاخص الماسی در سینما و تلویزیون به ترتیب فیلم های ˈپشت پرده مهˈ ساخته پرویز شیخ طادی و ˈدر چشم بادˈ به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی بود که در اولی در نقش مدیر مدرسه ای شبانه روزی در شمال ایران ایفای نقش کرد که در برابر کودک ناشنوا و بازیگوش مدرسه، رفتار منعطف و دوستانه ای از خود نشان می دهد.
بده بستان های میان الماسی و کودک نابازیگر مقابل وی لحظات درخشانی را رقم زده و رگه هایی از دوران اوج این بازیگر توانا را بروز می دهد.
جهانگیر الماسی از آن دسته بازیگرانی است که سینمای ایران می توانست بهتر از آنها استفاده کرده و نقش های ماندگارتری را به حافظه سینمادوستان اضافه کند که حداقل در یک دهه اخیر این اتفاق رخ نداده است.
