به گزارش مشرق به نقل از ستاد اقامه نماز، حجت‌الاسلام و‌المسلمين محسن قرائتي، مفسر قرآن و رئيس ستاد اقامه نماز در آستانه ماه محرم، نامه‌اي را خطاب به مسئولان هيئت‌هاي مذهبي صادر کرد. متن کامل اين نامه به شرح ذيل است:

بسم الله الرحمن الرحيم
خدمت مبارک مسئولان محترم هيئت‌هاي مذهبي
سلامٌ عليکم
بعد از 30 سال گفت‌وگو در تلويزيون خواستم در آستانه محرّم يک نامه براي شما و همکاران عزيزتان بنويسم.
گريه، نشانه‌ عاطفه، عشق، سوز و معرفت است. چشمي که اشک ندارد، بگريد که چرا گريه ندارد؛ خداوند براي دختر کافري که در زمان جاهليت زنده به گور مي‌شد، روضه ‌خوانده و مي‌فرمايد «بِأَي‏ِ ذَنْبٍ قُتِلَتْ‏: به چه گناهي کشته شد؟» (1)
خداوند در سوره بروج از جنايت‌کاراني که قبل از اسلام، مؤمنين را در گودال ريخته و آتش مي‌زدند، با کلمه «مرگ بر آنان» (2) ياد کرده است؛ بنابراين دلسوزي براي مظلوم و فرياد بر سر ظالم، کاري خدايي و قرآني است.
اين از يک سو؛ از سوي ديگر خدا در قرآن به پيامبرش مي‌فرمايد: ياد ابراهيم و مريم را زنده بدار (3) بنابراين کار عزاداران، نوعي پيروي از پيامبر و ذکر فداکاري امام حسين (ع) و ياران با وفاي اوست. هر کس را بيشتر دوست داريم در فراقش بيشتر مي‌سوزيم و دلسوزي براي امام حسين (ع) و اصحابش بعد از 1400 سال، نشانه عشق به اهل‌بيت عليهم‌السلام و مزد رسالت پيامبر (ص) است. (4)
براي مظلوم، حتي قبل از شهادتش، گريه کردن جايز است. پيامبر (ص) به حضرت علي (ع) فرمود: تو را در ماه رمضان شهيد خواهند کرد و سپس گريه کرد. (5)
عزاداري براي شهيد بقدري ثواب دارد که امام صادق (ع) به شاعري فرمود: شنيده‌ام براي امام حسين (ع) شعر مي‌گويي. شعرت را بخوان؛ و حضرت چنان گريه کرد که صدايش تا کوچه رفت. حضرت فرمود: کساني که مال خود را خرج معرفت و محبت اهل بيت عليهم‌السّلام کنند، آنها از ما هستند و به سوي ما مي‌آيند. (6)
تاريخ، شهيد زياد ديده است، اما شهيدي مثل پسر فاطمه سلام‌الله عليها، با 12هزار نامه دعوت، روبه‌روي زن و بچه، در کنار آب با لب تشنه، زير سم اسب، همراه با اسارت زن و فرزند و آتش زدن خيمه، به خود نديده است.
اي عزاداران! شما با عزاداري خود دل پيامبر و علي و فاطمه سلام‌الله عليهم را شاد مي‌کنيد؛ در حديث مي‌خوانيم: فرشته‌ها نيز براي امام حسين گريه مي‌کنند. (7)
آنچه اسلام و شيعه دارد از قيام امام حسين (ع) است، بنابراين بايد هر سال بهتر از سال قبل عزاداري را انجام دهيم؛ لکن اين گوهر گرانبها نيز آسيب‌پذير است؛ هدف از اين نامه آن است که برادرانه و خاضعانه، آسيب‌هاي آن را که شما خود بهتر مي‌دانيد، با يک ديگر مرور کنيم.
1. از کساني دعوت کنيد که علاوه بر تحريک عاطفه، عقل و حماسه را نيز رشد دهند. اشعار، برخاسته و برگرفته از آيات و روايات و تاريخ کربلا باشد. آن‌گونه عزاداري کنيم که اگر صاحب اصلي عزا (امام زمان) وارد مجلس شد، ما را دعا کند.
2. چون ما منتظر حضرت مهدي (ع) هستيم و او امام جهان است، بايد ما هم جهاني فکرکنيم و تعصب‌هاي محلي و هيئتي را کنار بگذاريم.
3. چون هدف عزاداري، خداست، به فکر رقابت، چشم و همچشمي که ما را از اخلاص دور مي‌کند، نباشيم.
4. اذيت مؤمن گناه بزرگي است؛ ايجاد ترافيک، سدّ معبر، صداي بلندگو و هر کار ديگري که موجب آزار رساني به ديگران باشد، بايد از حريم عزاداري دور شود.
5. امام حسين (ع) روز عاشورا در برابر تيرهاي دشمن، نماز را اقامه کرد، شما عزاداران عزيز بايد اول وقت همراه با نداي اذان، اقامه نماز جماعت بکنيد و از قبل يک روحاني با خود داشته باشيد و امکان وضو و سجاده را فراهم کنيد.
6. در مدح اهل بيت عليهم‌السّلام مبالغه و غلو نکنيم و مقام انبياء و اولياي ديگر را پائين نياوريم. از اشعار و عبارات سطحي دوري کنيم. از بيان جملاتي که قدّ و بالا و چشم و ابروي اهل بيت و اصحاب آنان را توصيف مي‌کند، صرف نظر کنيم. آنچه در شأن امام حسين (ع) است، جمله «هيهات منّا الذّلّه» است. يعني زير سم اسب مي‌روم، امّا زير بارِ زور نمي‌روم؛ سر به ني مي‌دهم، ولي نزد طاغوت سر خم نمي‌کنم.
7. از ابزار موسيقي و ريتم‌هايي که در شأن عزاداري امام حسين(ع) نيست دوري کنيم.
8. در عزاداري مراعات مسائل بهداشتي بشود. در مجالس سيگار نکشيم؛ گاو و گوسفند و شتر را در خيابان نکشيم؛ در غذا پختن و تقسيم آن، اسراف نکنيم، در ميان کساني که در جلسات شرکت مي‌کنند تبعيض قائل نشويم و مراعات افراد را که روز بايد مشغول کار و تحصيل باشند، بکنيم.
9. روحانيون عزيز نيز آنچه مورد نياز منطقه است، در سايه آيات و روايات همراه با تاريخ کربلا بيان کنند و آنگونه سخنراني کنند که حتي بچه‌هاي پاي منبر هدف از قيام امام حسين(ع) و پيام کربلا را بفهمند.
اي عزاداران عزيز!
شما نزد خدا مقام داريد؛ نزد پيغمبر و فاطمه سلام‌الله عليهما مقام داريد؛ کار شما ذخيره قيامت شماست؛ اگر اين عزاداري همراه با اخلاص و تقوي به شکلي که انتظار مي‌رود انجام گيرد، اميد است مورد شفاعت اهل بيت عليهم السلام قرار بگيريم. ولي اگر خداي نکرده حرف‌هاي سُست، شعرهاي غلوآميز، مردم آزاري، غفلت از نماز، اسراف و ولخرجي، چشم و همچشمي، تعصب هيئتي و امثال اين آسيب‌ها وارد کار شود، در قيامت بخاطر اين آسيب‌ها خداي نکرده دستمان خالي خواهد بود.
آنچه گفته شد نه دستور است و نه بخشنامه؛ بلکه نامه‌اي است برخاسته از سوز و ناله؛ اميد است به اين تذکرات که بارها از زبان امام (ره) و مراجع بزرگوار و مقام معظم رهبري شنيده‌ايم، براي رضاي خدا عمل کنيم.

--------------

پي‌نوشت‌ها:
1 - تکوير (9-8)
2 - «قُتِلَ أَصْحابُ اْلاخْدُودِ» بروج (8-4)
3 - «و اذکر في الکتاب ابراهيم» (مريم/ 41) «واذکر في الکتاب مريم» (مريم/ 16)
4 - «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَيهِ أَجْرًا إِلا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى» (شوري / 23)
5 - بحار، جلد 44، ص 282، به نقل از امالي صدوق مجلس 29.
6 - الخصال، ج2، ص634. بحارالانوار، ج10، باب7، ص114.
7- وسائل‌الشيعه، ج14، باب104، ص593.

امام حسين عليه السلام:
«أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي (ص) أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَي عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي عَلِي بْنِ أَبِي طَالِبٍ» بحارالانوار، ج44، ص329