به گزارش مشرق، تارا ساننشاین معاون دیپلماسی عمومی وزارت خارجه آمریکا طی سخنانی در مرکز شهروندی جهانی به بیان برنامه های دولت آمریکا در حوزه دیپلماسی عمومی پرداخت.

آنچه ملاحظه می کنید متن سخنرانی ساننشاین در این مرکز است.

***************

همان طور که تاکنون شنیده‌اید، من معاون امور و دیپلماسی عمومی وزارت خارجه ایالات متحده‌ام. من در این سمت با افزایش مفاهمه میان ایالات متحده و سایر کشورها تلاش می‌کنم اهداف سیاست کشورمان را ارتقاء بخشم. چنین هدفی شامل ارائه مشوق و فرصت به مردم سراسر جهان به منظور ساختن آینده‌ایی بهتر برای خودشان است.

حال این سوال مطرح می‌شود که دیپلماسی عمومی دقیقا چیست؟

خوب این موضوع شامل مسائل مختلفی است؛ ولی آنچه خواهان تاکید بر آنم این است: دیپلماسی عمومی درباره پیوستن به گفتگوی جهانی است. همچنین این موضوع شامل اطمینان یافتن از این مسئله است که آمریکا در این زمینه گزینه‌ایی مطرح، مرتبط و فعال است.

بخش بزرگی از این مسئله، برنامه‌های تبادل دانشگاهی ما، مانند برنامه فولبرایت است که در بیش از 155 کشور در سرتاسر جهان در حال اجرا است.

این برنامه تا به امروز برای حدود 310 هزار نفر از شرکت‌کنندگان، فرصت مطالعاتی و پژوهشی، تدریس و تبادل افکار در کشورهای دیگر ارائه داده است.

ما تبادلات فراوان دیگری نیز داشته‌ایم. از طریق دفتر امور آموزشی و فرهنگی، در حال اجرای 120 برنامه مختلف برای آوردن شرکت‌ کنندگان به ایالات متحده و گسیل آمریکاییان به سرتاسر جهان هستیم.

این برنامه‌ها شامل تبادل متخصص، تبادلات بخش خصوصی، دانشگاهی، فرهنگی، ورزشی و جوانان است.

اما من بیشتر به بخش آموزشی این مسئله تمرکز خواهم کردم.

من به این نکته اشاره می‌کنم تا به برخی از سوالات مرتبط و به‌جا پاسخ دهم: وقتی آمریکایی‌ها در تلاش‌اند تا شغلی بیابند و از خانواده‌های خود حمایت کنند چرا برای برنامه‌های تبادل آموزشی و فرهنگی در خارج هزینه می‌کنیم؟ آیا همچنان می‌توانیم آدم‌های خوب [و بخشنده‌ای] باشیم؟

این موضوعی است که قصد دارم امروز درباره آن صحبت کنم.

از یک نظر، آری ما از تبادلات آموزشی به نفع عموم شهروندان خود در سرتاسر جهان حمایت می‌کنیم. این بخشی از آن چیزی است که از ما یک آمریکایی می‌سازد و جهان ما را به خاطر آن می‌شناسد. البته ما این کار را به دلایل استراتژیک نیز انجام می‌دهیم.

اجازه دهید دلایل آن را تشریح کنم.

ما در عصری زندگی می‌کنیم که تجارت [موفق] به طور روزافزونی مستلزم مشارکت راهبردی است. رسانه اجتماعی، ارتباطات ما را سریع‌تر و نزدیک‌تر ساخته و اقتصاد جهانی ما در حالی که معاملات در سرتاسر جهان با سرعت برق انجام می‌گیرد، به طور فزاینده‌ای به یکدیگر وابسته شده است. در این دنیای به شدت مرتبط و جهانی شده، صحبت از مرزهای جغرافیایی دیگر مناسبتی ندارد.

حقیقت این است که ما نمی‌توانیم در ارتباط [با یکدیگر] نباشیم.

فاکتور دیگری نیز وجود دارد. حدود 60 درصد جمعیت جهان زیر 30 سال سن دارد. ایجاد ارتباط مستحکم و مثبت با این جمعیت جوان و متنوع از اهمیت به سزائی برخوردار است. چرا که آن‌ها، رهبران آتی و شهروندان جامعه جهانی‌اند.

از این بابت نیز نمی‌توانیم با آنها ارتباط نداشته باشیم. [در عوض] می‌بایست به دنبال یافتن راه‌هایی برای ایجاد، تداوم و تقویت روابط خود باشیم.

تبادلات ما یکی از بهترین راه‌هایی است که می‌توانیم این مهم را به انجام رسانیم. تحصیل در خارج برای دانشجویان آمریکایی، شهروندان جوانمان را در ارتباط مستقیم و معنی دار با جمعیت فوق قرار می‌دهد. این امر به آنها امکان می‌دهد تا روابطی طولانی و شبکه‌ ارتباطی پایداری ایجاد کنند. چنین جریان پرشور تبادل دانشجو همچون پلی میان کشورمان و دیگر ملل عمل می‌کند.

این عصاره دیپلماسی مردمی است.

سوالی که مطرح است، این است که نفع آن برای ما چیست؟

این موضوع توانایی ما برای ایجاد مهارت‌های جهانی را ارتقاء می‌بخشد. مهارت‌هایی که ابزاری ضروری برای قرن بیست و یکم – که عصر ارتباطات است- به شمار می‌رود. این مسئله به رقابت‌پذیری شما کمک می‌کند که این خود خصیصه‌ای مهم و تعیین کننده برای آینده شما است.

این موضوع به کشور ما نیز کمک می‌کند: هرچه رقابت‌پذیرتر باشید، آمریکا نیز رقابت‌پذیرتر خواهد بود.

همچنین دانشجویان خارجی که به ایالات متحده می‌آیند، نیز به ما کمک می‌کنند. این دانشجویان فارغ از تابعیت‌شان و یا این که از کدام کشور آمده‌اند، افرادی تاثیرگذارند و خود مجذوب نحوه زندگی و فرهنگ دیگران می‌شوند. از این رو، برای آن دسته از دانشجویان آمریکایی که نمی‌توانند به خارج سفر کنند، حضور دانشجویان خارجی در فضاهای دانشگاهی، کلاس‌ها و پردیس‌ها و دیگر مجامع [علمی] ما را با چشم‌اندازی نو، غنی‌تر می‌سازد.

دلایل دیگری نیز برای ایجاد رابطه از طریق تبادل برای ما وجود دارد. ما با داشتن تجربیات سازنده با شرکای خارجی خود، برای پیگیری طرح‌های سرمایه‌گذاری در کشورهای یکدیگر انگیزه بیشتری داریم. این امر، پیشرفت متقابل ما را به دنبال خواهد داشت.

احتمال ایجاد مشارکت در گروه‌های ورزشی بیشتر می‌شود که خود موجب مفاهمه فرهنگی بیشتری خواهد شد.

همچنین موجبات همکاری بیشتر در طرح‌های علمی را فراهم می‌آورد که این امر به درمان بیماری‌ها یا حل مسائل اجتماعی و فعالیت برای صلح، مدارا و آزادی‌های دمکراتیک منجر می‌شود.

چنین تبادلاتی به لحاظ کل‌نگرانه و پیشگیرانه، الزاماتی در زمینه امنیت ملی را نیز ایجاب می‌کند.

زمانی که ما به دانشجویان خارجی کمک می‌کنیم تا مهارت‌های کسب پیشرفت و امنیت را یاد بگیرند و ارتباطات شخصی خود را با آمریکایی‌ها برقرار سازند، این مسئله آنها را به عنوان رهبران سیاسی، کارفرمایان، دانشمندان، هنرمندان و ورزشکاران به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

این دانشجویان به واسطه برنامه‌ها یا تبادلاتی که آمریکا انجام داده است، نقشی مثبت و سازنده را در طول زندگی خود ایفاء خواهند کرد. آنها می‌توانند حامی خانواده خود باشند. این دانشجویان قادر خواهند بود تا جوامع و اقتصاد خود را بازسازی کنند. آنها ضمن این که در آزادی و امنیت خود سهیم می‌شوند، به احتمال زیاد به شرکای ما در سرتاسر جهان تبدیل می‌شوند. این مسئله به ایمنی و امنیت بیشتر شهروندان ما منجر خواهد شد.

به همین دلیل و دیگر دلایل است که می‌توانیم بی‌هیچ ملاحظه‌ای بگوییم: تبادلات آموزشی، بیش از سرمایه‌گذاری صورت گرفته، به دست می‌آورد. این [دلایل] نه تنها منطقی است، بلکه اقدامی زیرکانه محسوب می‌شود.

شواهدی که موید اثرگذاری این برنامه‌ها هستند را می‌توان در دانشجویان سابقی دید که در حال حاضر به رهبرانی در حوزه‌ها و مناطق خود تبدیل شده‌اند.

بیش از 350 تن از این دانش‌آموختگان ریاست دولت‌ها را به دست گرفته‌اند، از جمله می‌توان به دیلما روسف در برزیل، عبدالله گل در ترکیه، جولیا گیلارد در استرالیا و حامد کرزای در افغانستان اشاره کرد. در این میان افرادی نیز وجود دارند که برنده جایزه نوبل و یا جوایز پولیتزر شده‌اند یا فعالیت تجاری را شروع کرده و یا کارهای دیگری به انجام رسانده‌اند.

نظرسنجی‌های جدید نشان می‌دهد که اکثریت قاطع ژاپنی‌ها- 86 درصد- از پیمان امنیتی با ایالات متحده راضی‌اند که این میزان نزدیک به بالاترین حد ثبت شده است و بالاترین میزان ثبت شده – 9 نفر از هر 10 نفر – از ژاپنی‌ها نیز نسبت به ایالات متحده نظر مساعدی دارند.

این امر مایه افتخار ما است. اما چیزی که مرا نگران می‌سازد این است که طی دهه گذشته، میزان ورود دانشجویان ژاپنی به ایالات متحده کاهش یافته است.

بنا به اعلام موسسه آموزش بین‌المللی در سال 2011-2010 تعداد 21290 دانشجوی ژاپنی در ایالات متحده مشغول تحصیل بوده‌اند که این تعداد در مدت مشابه در دهه گذشته 47073 نفر بوده که این تعداد طی 12 سال به نصف کاهش یافته است. با این وجود، بررسی‌ها نشان می‌دهد ژاپنی‌ها همچنان علاقه زیادی به تحصیل در خارج و آمدن به آمریکا دارند.

بنابراین چه چیزی مانع آنها می‌شود؟ گاهی هزینه‌ تحصیل در خارج و در برخی موارد فقدان مهارت‌های زبانی کافی و یا صرفا عدم اطلاع از تمامی برنامه‌های موجود.

از این رو کاری که من مایلم انجام دهم، اطمینان یافتن از برنامه‌های قوی آموزشی زبان در سرتاسر دنیا و قابلیت دسترسی و فراهم بودن آموزش بین‌المللی در سطح بالا است.

و بدین خاطر است که در سایه تحولات اخیر در کشورهای عربی ما سخت در تلاشیم تا فرصت‌های آموزشی برای جوانان ایجاد کنیم. واکنش‌ها به این امر بسیار مثبت بوده است.

پاییز گذشته در لیبی، زمانی که هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا، اجرای مجدد برنامه فولبرایت در لیبی را اعلام کرد، 1700 لیبیایی در بازه زمانی یک ماهه خواستار استفاده از آن شدند. این میزان ده برابر تعداد متقاضیان در گذشته بود.

در تونس نیز ما شروع مجدد برنامه فولبرایت را اعلام کردیم و مشارکت دانشگاهی را برای کمک به ارتباط مدارس در تونس با مدارس آمریکا فراهم آوردیم. همچنین تعداد شرکت کنندگان تونسی در برنامه پژوهش و تبادل جوانان کندی- لوگر را به دو برابر افزایش داده و در سال 2013 برای اولین بار، دانش‌آموزان دبیرستانی آمریکایی را به تونس خواهیم فرستاد.

شاید این سوال برای شما پیش بیاید که تمامی این موارد بسیار عالی به نظر می رسد؛ اما [ایالت] آیووا تا چه حد با چشم‌انداز گسترده تبادلات بین‌المللی مطابقت دارد؟

پاسخ این است: آیووا عمیقا با این مسئله مرتبط است.

چت کالور که فوق‌لیسانس آموزشی خود را اینجا در دانشگاه دریک اخذ کرده و در خلال سال‌های 2011-2007 فرماندار آیووا بوده، در یکی از برنامه‌های ما حضور داشت: گروه نمایندگی شورای آمریکایی رهبران سیاسی جوان در استرالیا در سال 1999.

دانشجویان خارجی شرکت‌ کننده در برنامه فولبرایت و دیگر برنامه‌های تبادل دانشجو در سراسر آیووا از موسکاتین تا سدار راپیدز و از آمس گرفته تا شهر آیووا سکونت دارند و در دانشگاه‌های ایالتی و محلی مشغول به تحصیل‌اند. در سال تحصیلی 2011-2010، دانشجویان خارجی بیش از 280 میلیون دلار به اقتصاد این ایالت کمک کرده‌اند.

همزمان، 187 تن از شهروندان آیووا در برنامه‌های تبادل فرهنگی، حرفه‌ای و دانشگاهی ما در کشورهای خارجی شرکت جسته‌ و بیش از 350 تن از شهروندان کشورهای خارجی نیز به همین منظور به این ایالت آمده‌اند.

تبادلات آموزشی فقط شامل دانشجویان نیست. حدود 755 نفر از شهروندان آیووا درهای منازل خود را بر روی دانشجویان، محققان و گردشگران خارجی گشوده‌اند.

نکته‌ای که من بر آن تاکید دارم این است: آیووا مانند قاهره یا تریپولی، بخشی از جهان تبادلات آموزشی است.

ما همگی به هم مرتبط هستیم. تبادلات آموزشی و دیگر انواع آن، منافع مختلفی را در تمامی جنبه‌ها متوجه ما می‌سازد. این امر صرفا مختص دانشجویان نیست، بلکه جوامع و اقتصادهای آنها را نیز در بر می‌گیرد.

موضوع تبادلات آموزشی نه تنها برای رهبران در حال ظهور جوان در سرتاسر دنیا مهم است، بلکه برای خود آمریکا نیز حائز اهمیت است.