به گزارش مشرق، حسین شریعتمداری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:

۱- دیروز، «وانگ‌یی» وزیر امور خارجه چین که به امارات سفر کرده بود، به طور تلویحی پذیرفت که حاکمیت اعلام شده چین بر تایوان، قابل مناقشه است و تعیین مالکیت آن باید به مذاکره گذاشته شود. وانگ‌یی، در پایان دیدارش با مقامات امارات متحده عربی بیانیه‌ای را امضاء کرد که در آن بار دیگر، ادعای امارات درباره جزایر سه‌گانه ایرانی خلیج‌فارس تکرار شده بود.

تکرار این ادعا از حاکمان دست‌نشانده امارات دور از انتظار نیست، چرا که آنها نمی‌توانند از دستورالعمل آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه جمهوری اسلامی ایران سرپیچی کنند ولی هنگامی که وزیر خارجه چین با اطلاع دقیق از حاکمیت ایران بر جزایر یاد شده، پای این بیانیه را امضاء می‌کند، درباره اقدام او تنها دو احتمال وجود داشته و قابل طرح است.

اول آن‌که دولت چین نیز قیمومیت آمریکا و اسرائیل بر کشور خود را پذیرفته است‌(!). دومین احتمال آن‌که اسناد بین‌المللی و شواهد تاریخی برای حاکمیت بر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ و کوچک و بوموسی را قبول ندارد(!).احتمال اول را با توجه به مستقل بودن دولت چین، می‌توان و باید کنار گذاشت، اما احتمال دوم کماکان به قوت خود باقی است و احتمال سومی هم در میان نیست. بنابراین، دولت چین از طریق وزیر خارجه خود اعلام کرده است، اسناد بین‌المللی و تاریخی که با صراحت از حاکمیت قطعی ایران بر جزایر سه‌گانه خبر می‌دهد را باور ندارد.

دقیقاً با همین نگاه و با قاطعیت می‌توان گفت که جزایر تایوان، پنگ‌هو، تین‌من و ماتسو که امروزه تحت عنوان دولت «‌چین تایپه‌» اداره می‌شوند و دولت چین ادعای مالکیت آن را دارد، نیز به چین تعلق ندارد و دست‌کم این که مالکیت چین بر آن قابل مناقشه جدی است.

۲- نکته قابل توجه این‌که، اولاً؛ ده‌ها سند رسمی و ثبت شده بین‌المللی از مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه حکایت می‌کنند که پیش از این (۱۴ آذرماه جاری‌) در یادداشتی با عنوان «‌غلط زیادیِ دزدان دریایی» به آن پرداخته‌ایم. سؤال این است که آیا دولت چین نیز مانند ایران برای اثبات مالکیت خود بر تایوان به اسناد بین‌المللی و رسماً ثبت شده دسترسی دارد؟! اگر پاسخ مثبت است، اعلام کند و اگر پاسخ منفی است باید اعتراف ضمنی وزیر خارجه خود درباره مخدوش بودن مالکیتش بر تایوان را بپذیرد.

ثانیاً؛ ایران در تمامی طول تاریخ و هم‌اکنون نیز جزایر تحت مالکیت خود را در اختیار دارد ولی جزایر تایوان، پنگ‌هو، تین‌من و ماتسو (چین تایپه) در اختیار دولت چین نیست و دولت دیگری بر آن حکومت می‌کند. بنابراین، دولت چین باید برای اثبات مالکیت خود بر تایوان سند و دلیل بیاورد و نه ایران که علاوه ‌بر ده‌ها سند ثبت شده و غیرقابل تردید بین‌المللی که از مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه حکایت می‌کند، این جزایر را تحت حاکمیت خود نیز داشته و دارد.

۳- گفتنی است علاوه‌ بر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ و کوچک و بوموسی، دو جزیره «زرکوه» و «آریانا» نیز در حاکمیت قطعی و بلامنازع ایران است (نام آنها هم به تنهایی از مالکیت ایران خبر می‌دهد) که دولت انگلیس با بهره‌گیری از حاکمیت دست‌نشانده پهلوی، هر دو جزیره را به شرط استفاده از منابع نفت و گاز آن به امارات داده است. در این خصوص و ضرورت بازپس‌گیری دو جزیره زرکوه و آریانا و بحرین، گفتنی‌های مستندی خواهیم داشت که به فرصت دیگری می‌گذاریم.

۴- و بالاخره این‌که، جمهوری اسلامی ایران کشوری مستقل است و در حاکمیت بلامنازع بر وجب به وجب خاک خود با هیچ‌کس و هیچ کشور و هیچ قدرتی تعارف ندارد. وزیرخارجه چین باید هرچه زودتر اشتباه بزرگی که مرتکب شده است را جبران کند.