با عرض تشکر بسیار بابت حدیث روز سایت اگر زحمتی نیست ردیفی هم برای حدیث روزتان در سیستم rss سایت باز کنی

با عرض تشکر بسیار بابت حدیث روز سایت اگر زحمتی نیست ردیفی هم برای حدیث روزتان در سیستم rss سایت باز کنی

افتادگی تا این حد دل هر کور دلی را روشن میکند.این حدیث عین والاترین مرتبه شکیبایی امام را به اثبات میرساند.

نوکرتم به والله

السلام علیک یا اهل بیت ال نبوه السلام علیک یا جعفر بن محمد ایها الصادق یابن رسول الله

بسمه تعالی سلام علیکم با تشکر از اهتمام شما نسبت به ارتقاء معارف اسلامی. از آنجا که ممکن است ظاهر حدیث روز منتشره در تاریخ 18 آذر 1391 با کد خبر 176002 موجب برداشت ناصحیح بعضی از مخاطبان گردد، به این وسیله تحلیل و توضیح روشن‌گر این حدیث شریف از درس‌های حضرت آیت الله مهدوی دام ظله به محضرتان ایفاد می‌گردد تا به نحو مقتضی منعکس گردد. شایان ذکر است که معظم له از علمای مشهور استان اصفهان و عضو مجلس خبرگان رهبری می‌باشند. با توجه به پیوستگی مطلب، از هرگونه دخل وتصرف در این مطلب علمی خودداری شود. بدیهی است که اصل انتشار و کیفیت آن، موکول به نظر آن مجموعه محترم می‌باشد. جهت اطلاع بیشتر می‌توانید با ایمیل این موسسه یا دفتر معظم له در هلال احمر استان اصفهان (03116611112) ارتباط برقرار فرمایید. با تشکر موسسه فرهنگی مطالعاتی مومنون مطلب اول: أئمه علیهم السلام، صبورترین انسان‌ها در میان روایات باب صبر، حدیثی وجود دارد که در معنای آن باید دقت نمود. امام صادق علیه السلام می-فرمایند: «نَحنُ صُبَّرٌ وَ شِیعَتُنا أصبَرُ مِنّا جُعِلتُ فِداکَ کَیفَ صارَ شِیعَتُکُمْ أصبَرَ مِنکُمْ لأنّا أصبِرُ عَلی ما نَعلَمُ وَ شِیعَتُنا یَصبِرُونَ عَلی ما لایَعلَمُونَ»؛ «ما امامان صبور هستیم امّا شیعیان از ما صبورترند. یکی از اصحاب از روی تعجّب سؤال کرد: چگونه صبر شیعیان از شما بیشتر است؟ حضرت فرمودند: زیرا ما صبر می‌کنیم بر چیزی که می‌دانیم امّا شیعیان ما صبر می‌کنند بر چیزی که نمی‌دانند.»(بحار الانوار، چاپ بیروت، جلد 24 ، ص 216) دو احتمال در معنای حدیث در معنای این حدیث دو احتمال وجود دارد: احتمال اوّل این است که ما اهل بیت صبر می‌کنیم بر وقوع مصیبتی که وقوعش را از قبل می‌دانیم. یعنی چون ما قبل از وقوع مصیبت از آن آگاهیم از روی آگاهی صبر می کنیم امّا شیعیان ما نمی دانند و چون با این که از وقوع مصیبت خبر ندارند بر آن صبر می‌کنند از ما صبورترند. احتمال دوم این است که ما صابریم چون مصلحت مصیبت ها را می دانیم. یعنی چون ما مصلحت مصیبت را می دانیم از روی علم به مصلحت صابریم امّا شیعیان بر چیزی که مصلحت آن را نمی دانند صبر می کنند و چون مصلحت را نمی دانند، پس صبر آنها بیشتر است. طبیعتا کسی که به یکی از این دو علم داشته باشد مصیبت را راحت تر تحمل می کند و هر دو احتمال در مورد معنای حدیث صحیح است. به عنوان مثال اگر پزشک به همراهان بیمار اطلاع داد که تا پنج روز دیگر بیمارتان از دنیا خواهد رفت، همین که خانواده ی بیمار وقوع مصیبت را از قبل می دانند، مصیبت را راحت تر هضم می کنند. این حالت بسیار متفاوت است با کسی که به طور ناگهانی خبر فوت کسی را می فهمد. سؤال مهمی که شایسته است به آن پاسخ داده شود این است که معنای روایت چیست و آیا واقعا صبر ما از صبر اهل بیت با آن مصیبت های دردناکی که نصیبشان می شد بیشتر است؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت اگر دو شرط در خارج محقق شود شیعیان از پیشوایان خود صبورترند اما با توضیحاتی که در ذیل ذکر خواهد شد معلوم می شود که این دو شرط هیچگاه در خارج واقع نخواهد شد و به هیمن خاطر هیچ کسی از اهل بیت صبورتر نیست. شرط اولی که باید محقق شود این است که اولاً باید همان مصیبتی که به آنها رسید به ما هم برسد تا بشود بین ائمه و شیعیانشان مقایسه نمود. شرط دوم این است که علاوه بر اینکه باید همان مصیبت ها بر ما فرود آید، ما نیز در تحمّل آن مصائب صبور باشیم و بتوانیم آن مصیبت های بزرگ را به صبر و بردباری تحمل کنیم. اگر این دو شرط در خارج محقق شود به یقین ما شیعیان از اهل بیت علیهم السلام صبورتریم چون ما ندانسته بر مصیبت صبر نموده ایم ولی آنها عالمانه صبور بوده اند. اما توجه دارید که این دو شرط هیچگاه در خارج محقق نشده و نخواهد شد. با تأمل در گوشه هایی از مصائب حضرات معصومین علیهم السلام به این اطمینان دست خواهیم یافت که هیچ بشری توان تحمل پاره ای از آن را هم ندارد چه رسد به اینکه شوق به وقوع آن داشته باشد و حتی بالاتر از آن شاکر خداوند هم باشد. حقیقتا مقام صبر اهل بیت علیهم السلام بیشتر به معجزه شباهت دارد تا یک صفت اخلاقی. چگونه ما صابرتر از امامانمان هستیم در حالی که تصور بیست و پنج سال خانه نشینی امیرالمؤمنین علیه السلام نیز برایمان دشوار است، بیست و پنج سالی که فرمودند در این مدت طولانی گویا استخوانی در گلو، و خاری در چشم داشتم.( نهج البلاغه؛ خطبه سوم معروف به شقشقیه) و یا چگونه ما صبورتر از پیشوایان خود هستیم در حالی که شنیدن مصائب کربلا بعد از هزار و چند سال هنوز برای ما غیر قابل تحمّل و طاقت فرساست! آیا اگر همان مصائبی که در کربلا به حضرت سید الشهداء علیه السلام وارد شد به ما هم وارد می شد توانای صبر و تحمل داشتیم!؟ ناگفته آشکار است که ما تحمل یک صدم مصیبت هایی که به اهل بیت علیهم السلام واردشده است را هم نداریم. و بالاخره چگونه ما صبورتریم در حالی که خدای سبحان در آیه ی 24 از سوره ی سجده، صبر را یکی از ملاک های انتخاب ائمه ی طاهرین علیهم السلام دانسته است! چرا که اگر ما صبورتر بودیم باید به عنوان امام انتخاب می¬شدیم. بنابراین یقیناً ما صبورتر از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام نیستیم و هیچگاه نباید مصائب خود را با آنان مقایسه نماییم. چون نه آن مصیبت ها بر ما وارد شده است و نه اگر وارد شود ما توان تحمل آن را داریم. تنها چیزی که می توان در معنای این روایت بیان نمود و از آن استفاده کرد این است که اگر ما به گرفتاری های سطح پایینی که بین ما و ائمه ی هدی علیهم السلام مشترک است، دچار شدیم و در این مصیبت های کوچک صبر نمودیم، در آن مصداق خاص ما صبورتر از اهل بیت علیهم السلام هستیم چون ما ندانسته صبوری کرده ایم و آنها از روی علم و آگاهی صبر داشتند. مطلب دوم: صبر و یقین دو عامل برگزیده شدن اهل بیت علیهم السلام از نکات برجسته ای که باید برای درک اهمیّت صفت صبر به آن توجّه داشت، بیانی است که خداوند حکیم در کتاب آسمانی خود به آن اشاره نموده است. خداوند متعال در آیه ی 24 از سوره ی مبارکه ی سجده (1)، از ملاک انتخاب دُردانه های آفرینش، اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام پرده برداشته و می فرماید: علّت انتخاب امامان معصوم علیهم السلام ، دو ویژگی صبر و یقین دائمی آنها بود، صبر بی نهایت و بی حد و مرزی که سرتاسر وجودشان را فرا گرفته بود و ظرفیّت وجودی آنان را به حدی رسانده بود که در معرکه های بزرگی که احدی توان تحمل رنج و مشقت آن را نداشت، صبوری نموده و ملائکه ی الهی را از صبر خود به تعجب وا می داشتند. (2) البته معیار دوم انتخاب خداوند، یقین دائمی به پروردگار عالَم بود که آنان همواره به خدای خود یقین و اعتقاد بدون شک داشتند، کمال بسیار ارزنده ای که تحصیل آن به معجزه نزدیک تر است.(3) و همین یقین است که یکی از ریشه های صبر به شمار می رود. در واقع خدای متعال در این آیه ی کریمه، از میان تمام کمالات اخلاقی پیشوایان دینی، صفت صبر را برگزیده، و همچنین در بین همه ی کمالات اعتقادی نیز به مهمترین کمال فکری انسان که یقین به پروردگار است اشاره نموده است که این امر حکایت از اهمیت بسیار زیاد این دو دارد.(4) کسی که به حالت یقین دست پیدا می کند و از بالاترین درجات ایمان برخوردار می شود به مقام صبر نیز دست یافته و ظرفیّت وسیعی پیدا می کند. رحمت و عنایات خداوندی نیز به اندازه ی صبر انسان ها به آنها عطا می شود و مسئولیت های معنوی که خدا به بندگان خود افاضه می فرماید بر اساس مقدار صبری است که در وجودشان قرار دارد. بنابراین، بحث از صفت صبر از ضرورت بالایی برخوردار است؛ چرا که هر مقدار انسان بتواند صبر عملی را در وجود خود تقویت کند، توانسته است بین خود و الگوهای آفرینش، سنخیّت معنوی ایجاد نماید و خود را به هدف خلقتش نزدیک تر کند. (1) «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ»؛ «و از آنان پيشوايانى قرار داديم كه به دستور ما هدايت مى‏كردند، از آن رو كه صبر ورزيدند و به آيات ما یقین دائمی داشتند.» (2) مولایمان حضرت بقیة الله الاعظم عجل االله تعالی فرجه الشریف در زیارت ناحیه ی مقدسه، خطاب به جدّ برگوارشان حضرت سید الشهدا علیه السلام می فرمایند: «قَدْ عَجِبَتْ مِنْ صَبْرِكَ مَلَائِكَةُ السَّمَاوَات‏»؛ «به حقیقت که ملائکه ی آسمان ها از صبر شما در تعجبند.» بحار الأنوار، ج‏98، ص240- همچنین در زیارت سرور زنان عالَم حضرت صدیقه ی کبری فاطمه ی زهرا سلام الله علیها نیز عرضه می داریم: «یامُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ‏ صَابِرَة»؛ «ای آزموده شده! خداوند قبل از اینکه شما را خلق نماید آزمایش نمود و در این آزمایش شما را صبور یافت.» (3) امام صادق علیه السلام در ذیل آیه ی تطهیر که وجود مقدس معصومین علیهم السلام را از رجس و پلیدی مبرا می داند می فرمایند: «الرِّجْسُ هُوَ الشَّكُّ وَ اللَّهِ لَا نَشُكُّ فِي رَبِّنَا أَبَدا»؛ «رجس همان شک است؛ به خدا سوگند ما اهل بیت هرگز در پروردگار خود شک نکرده ایم.» كافي ، ج‏1، ص: 288 (4) یقین برکات بسیاری برای انسان به ارمغان می آورد؛ یعنی وقتی یقین به وجود خدای متعال و همچنین صفات جمال و جلال او در وجود انسان تجلّی پیدا کرد، صبر و استقامت انسان را در مقام عمل به بالاترین درجه ی خود می رساند. به عنوان مثال انسان موحِّدی که علم و قدرت و رأفت الهی را با چشم دل می بیند، و این صفات را باورمی کند، در سخت ترین حوادث روزگار نیز بردباری نموده و صبر مثال زدنی دارد. به راستی درجه ی اعلای صبر در وجود مقدس حضرت سید الشهد علیه السلام چه کرد که وقتی شش ماهه ی لب تشنه ی خود را بر روی دستان مبارکشان پر پر یافتند صبوری نمودند. و یا پس از تحمل آن همه رنج و مشقت و مصیبت های خانمانسوز، وقتی در میان قتلگاه خود به مناجات با محبوب پرداختند چیزی به غیر از رضایت به قضای الهی ابراز نداشتند و تجلیگاه عبودیت محض را تا قیام قیامت برای همگان به نمایش گذاشتند. این صبر نتیجه ی همان یقین دائمی است.

سلام علیکم. ممنون از حدیث تأمل‌برانگیزی که گذاشتید. برای احترام‌گزاری‌ بیشتر به امام معصوم علیه‌اسلام، اگر متن عربی حدیث را که کلام خود معصوم است، اول بنویسید، بهتر است.

خیلی ممنون بابت حدیث زیبایتان پس عاشقانه مانند پروانه گرد شمع می مانیم تا رضای خدا را داشته باشیم که بالاترین چيزهاست به راستی که صبر از همه چیز گرانبهاترین مخصوصا که رضای خدا را به همراه داشته باشد