*********

«خیلی راحت می‌شود بدون اینکه دعوا کنیم با هم بنشینیم و گفت‌وگو کنیم.» این بخشی از سخنان چند روز پیش آقای پزشکیان است. به نظر می‌رسد که منظور ایشان گفت‌وگو در حوزه سیاسی باشد.

چند فعال اصلاح‌طلب از جمله عباس عبدی و فیاض زاهد در سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته‌اند که دیگر فرصتی برای گفتگو باقی نمانده است، در بخشی از این یادداشت آمده است:

انجام گفت‌وگو نیازمند زمینه‌سازی، شفافیت و تضمین است و نه صرف دعوت لفظی. اگر گفت‌وگو آسان بود حتما آقای پزشکیان تاکنون شعار وفاق خود را عملی کرده بودند. بنابراین به ‌جای ساده‌سازی گفت‌وگو، باید از دشواری آن سخن گفت و از ضرورت بازسازی شرایطی که در آن، گفت‌وگو بتواند معنا و ثمر داشته باشد. در سوی دیگر در برابر گفت‌وگو، دعوا یا منازعه است که صرفا محصول بدخلقی یا تربیت بد افراد نیست و اغلب بازتابی از تضاد منافع، تبعیض ساختاری و نبود مسیرهای مشروع و منصفانه و کم هزینه برای بیان و حل اختلافات است.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است:

بنابراین نمی‌توان گفت که «با کمی ملایمت» همه‌ چیز حل می‌شود. چنین گفتاری ناخواسته می‌تواند واقعیت منازعه‌های عمیق اجتماعی و سیاسی را کوچک جلوه دهد. باید بگوییم که چه کسانی و در چه سطحی و در چه موضوعاتی حق دارند گفت‌وگو کنند؟ تا هنگامی که طرفین و حدود کلی موضوع گفت‌وگو مشخص نباشند، دعوت به گفت‌وگو بیشتر شبیه شعار اخلاقی است تا طرح عملی برای حل بحران.

بخشی دیگر از اصلاح‌طلبان نیز وعده‌های رئیس‌جمهور را نشدنی خوانده‌اند، روزنامه هم‌میهن ارگان خبری اصلاح‌طلبان ساختاری نوشته است:

مشخص است که پزشکیان امروز میان هزاران پروژه‌ای گرفتار شده که پولی برای پیش بردن آن نیست. پزشکیان پنجشنبه با بیان اینکه وعده‌هایی دادیم اما توان مالی اتمام آن را نداریم، گفت: «بلد نیستیم ۳۰۰ پروژه امضا کنیم اما تمام نکنیم، الان ۵ همت پروژه عمرانی داریم که بیشتر از بودجه اختصاصی دولت است، اگر هیچ هزینه‌ای نکنیم ۱۵ سال اتمام این پروژه‌ها طول می‌کشد.

عبور اصلاح‌طلبان از پزشکیان با نشان‌هایی خاص معنا پیدا کرده که روز به روز روشن‌تر می‌شود، چپ‌ها این سیاست را «استراتژی بقاء» می‌خوانند.

برخی اصلاح‌طلبان همواره در بزنگاه‌های سیاسی، رویکردهای سیالی از خود نشان داده‌اند. عبور آنان از چهره‌هایی مانند خاتمی، روحانی و اکنون پزشکیان، بیش از آن که صرفاً ناشی از نارضایتی از عملکرد اجرایی باشد، نشانه‌ای از استراتژی بقا در فضای متحول سیاست ایران است.

افرادی چون فیاض زاهد و عباس عبدی که از پرچمداران این مرام فکری هستند با تأکید بر این که «فرصت برای بهانه‌گیری تمام شده است» ، تلویحاً این پیام را مخابره می‌کند که پزشکیان دیگر در مدار اصلاح‌طلبی قرار ندارد!