به گزارش مشرق، هادی معصومی زارع چندین سال در تکاپوی سفر به افغانستان بود که به دلایل مختلف از جمله عدم صدور ویزا یا فقدان معرف افغانستانی یا کرونا یا... سفرش به تعویق افتاد. اما بالاخره شد؛ درست زمانی که طالبان، اواخر سال ۱۳۹۹ بخش‌های زیادی از کشور افغانستان را تصرف کرد.

در چنین فضایی بود که هادی معصومی زارع در ابتدای بهار ۱۴۰۰ مصمم‌تر از هر زمانی شد برای سفر به افغانستان و دقیقا هنگامی که اکثر ولایت‌های افغانستان سقوط می‌کردند و دومین امارت طالبان در حال شکل‌گیری بود، توانست ویزایش را بگیرد و به افغانستان سفر کند و به روایتِ مشاهدات عینی و میدانی و تحلیل اجتماعی و سیاسی‌ از افغانستانی که آن روزها در یکی از پر التهاب‌ترین بخش تاریخی‌اش بود، بپردازد و ما را در این سفر با خود همراه کند. روایت‌هایی که در نهایت شده است کتاب جان‌ور قندهار...

نویسنده در این کتاب با نگاهی موشکافانه و زبانی روان ما را به دل افغانستان ۱۴۰۰ می‌برد؛ سرزمینی که انگار زمان در آن گره خورده به تکرار رنج و ایستادگی. روایت نویسنده ترکیبی از روایت شخصی، نگاه تیزبینانه به تحولات سیاسی و زبانی سرشار از ارجاع‌های ادبی و قرآنی است.

روایت معصومی‌زارع روایتی است از سفر؛ نه فقط به افغانستان که به درون خویش. و پرسشی است درباره امکان معنا یافتن در میانه‌ی فراموشی، سقوط و انکار. سفری که آغازش با ویزایی در مشهد است، اما مقصدش در دلِ تاریخ زخمی افغانستان است.

کتاب جان‌ور قندهار را انتشارات خط مقدم در ۳۴۶ صفحه منتشر کرده است.