به گزارش مشرق، کانال تلگرامی موسسه مطالعاتی تحریریه در مطلبی با عنوان سفارتخانه‌ها یا پایگاه‌های مخفی جاسوسی؛ وقتی اعتماد، ابزار جاسوسی می‌شود نوشت:

اوایل دهه ۹۰ میلادی، جنگ خلیج فارس به پایان رسیده بود اما سایه تحریم و بازرسی بر سر عراق سنگینی می‌کرد. هیئت بازرسی سازمان ملل (آنسکام) وارد بغداد شد و مأموریت داشت فقط «سلاح‌های کشتار جمعی» را شناسایی کند.

اما پشت کارت‌های شناسایی آبی‌رنگ و ظاهر دیپلماتیک، مأموران سیا و MI6 فعالیت می‌کردند. دستگاه‌های شنود در کیف‌های دیپلماتیک وارد عراق شد و آنتن‌های مخفی روی بام ساختمان‌ها نصب شد، تا هر داده‌ای مستقیماً به سفارت آمریکا در بغداد برسد.

اعترافی که پرده از جاسوسی برداشت

سال‌ها بعد، اسکات ریتر – یکی از بازرسان آنسکام – افشا کرد:

«در عملیات استفانی، دستگاهی در دفتر ما کار گذاشتند که همه‌چیز را به واشنگتن می‌فرستاد. ما فکر می‌کردیم در حال گزارش به سازمان ملل هستیم، اما در واقع داشتیم برای سیا کار می‌کردیم.»

این اعتراف نشان داد که اعتماد به بازرسان سازمان ملل، چگونه به ابزاری برای جمع‌آوری اطلاعات محرمانه تبدیل شده.

اطلاعاتی که از آسمان می‌رسید

پروازهای شناسایی U-2 به نام سازمان ملل انجام می‌شد، اما فیلم‌ها و عکس‌ها مستقیماً روی میز افسران اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل قرار می‌گرفت.

سفارتخانه‌ها؛ پناهگاه دیپلماتیک یا پایگاه جاسوسی

سفارت آمریکا در بغداد نقش *اتاق فرمان** را داشت؛ جایی که داده‌ها تحلیل می‌شد، اهداف مشخص می‌شد و حتی طرح‌های ترور صدام روی میز می‌آمد.

در دسامبر ۱۹۹۸، عملیات «روباه صحرا» انجام شد که طی آن از اطلاعاتی که عراق با اعتماد به سازمان ملل ارائه کرده بود، برای بمباران مراکز حساس و پایگاه‌های استراتژیک عراق استفاده شد.

واقعیت آشکار این است که سفارتخانه‌ها همیشه ساختمان‌های دیپلماتیک بی‌خطر نیستند بلکه گاهی پایگاه‌هایی برای جاسوسی و تصمیم‌گیری‌های مرگبارند.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.