به گزارش مشرق، پنج گونه پرنده برای بقاء نسل خود از «انگل زادآوری» بهره میگیرند؛ یعنی به جای مراقبت مستقیم از جوجهها، تخمهایشان را در لانهی گونههای دیگر میگذارند. این پرندگان با شیوههایی چون تقلید تخم و صدای جوجههای میزبان (مانند نیلیمرغان)، حذف تخم یا جوجههای میزبان (مانند کوکوی معمولی و عسلیاب)، رشد سریعتر و رقابتیتر بودن (مانند گاومرغ سرقهوهای) یا استقلال زودهنگام (مانند مرغابی سرسیاه) شانس بقاء خود را افزایش میدهند.
این استراتژی نمونهای از سازگاری تکاملی است که انرژی والدین را صرفهجویی کرده و بقای نسل را تضمین میکند.
۱. نیلی مرغان (Indigobird)
پرندهای بومی آفریقا که تخم خود را در لانهی فنچهای خاص قرار میدهد و اغلب تخمهای خود را با تخمهای میزبان مخلوط میکند. جوجهها نیز تقلیدی از صدا و رفتار جوجههای میزبان را اجرا میکنند تا به خوبی پذیرفته شوند.
۲. کوکوی معمولی (Common Cuckoo)
این پرنده شهرت بسیاری دارد؛ تخمهایی شبیه میزبان میگذارد و پس از تولد، جوجهی آن اغلب تخمها یا جوجههای میزبان را از لانه بیرون میاندازند تا سهم بیشتری از غذا داشته باشند.
۳. عسلیاب (Honeyguide)
این پرنده اغلب در لانهی پرندگان کوچکتری مانند چشمسفید، سسک یا سار، تخم میگذارد و گاه با منقار تیز خود، تخمها یا جوجههای میزبان را از بین میبرد تا جوجهی خودش زنده بماند.
۴. گاومرغ سرقهوهای (Brown-headed Cowbird)
در آمریکای شمالی یکی از بدنامترین انگل زادآورها است؛ شاید بیش از ۲۲۰ گونهی مختلف را بهعنوان میزبان انتخاب کرده و تخم خود را در لانهی آنها میگذارد. جوجهی این پرنده بزرگتر از جوجههای میزبان رشد میکند و جوجههای میزبان را از دسترسی به غذا محروم میکند. در برخی موارد، اگر تخمهایش دیده و توسط میزبان از لانه حذف شوند، واکنش تلافیجویانهای مانند نابودی تخمهای میزبان نشان میدهد.
۵. مرغابی سرسیاه (Black-headed Duck)
رفتاری غیرتهاجمیتر دارد؛ در لانهی مرغابیها، آنقوتها یا حتی مرغهای نوروزی تخم میگذارد. جوجهها پس از تولد به سرعت مستقل میشوند و نیازی به مراقبت طولانی از سوی میزبان ندارند.
این پنج پرنده نمونههایی از پرندگان «انگل زادآور» یا «بچهدار سَربار» هستند که با رفتارهای مختلف از تقلید صوتی و ظاهری گرفته تا حمله و رقابت برای منابع، تلاش میکنند بقاء نسل خود را با کمترین زحمت بچهداری تضمین کنند.
منبع:فرادید
۲۳:۲۹ - ۱۴۰۴/۰۶/۱۵
۰۷:۵۷ - ۱۴۰۴/۰۶/۱۶
