به گزارش سرویس جهان مشرق، در حالی که روز به روز، به رغم سلطه‌ی الیگارشی صهیونیزم جهانی بر رسانه‌های جمعی جهان، چهره‌ی اهریمنی و ضدنوع بشر رژیم صهیونی بر جهانیان رسواتر می شود، و حتی رژیم‌های سراپا نفاق غربی هم زیر فشار افکار عمومی دست‌کم مجبور به انتقاداتی از این رژیم شده‌اند، دولت راستگرای افراطی هند همچنان سرسخت و «باافتخار» در کنار تل‌آویو ایستاده است. مسلمان-ستیزی ایدئولوژیک دولت نارندرا مودی، قطعا یکی از دلایل اصلی این اتحاد شوم است. رانجان سلیمان، تحلیل‌گر سیاسی هندی و مدافع حقوق فلسطینیان، در مقاله‌ای در وبگاه «میدل ایست مونیتور» به این رویکرد دولت کشورش تاخته است.

***

"واسودایوا کوتومباکام" شعار بزرگ هند در دوران ریاست این کشور بر گروه 20 بود – جهان یک خانواده است. اما این فلسفه چه معنایی دارد وقتی که ما به طور فعال دولتی را مسلح می کنیم که در حال ارتکاب نسل‌کشی است؟ وقتی اعتراض مسالمت آمیز علیه جنایات جنگی را جرم می دانیم؟ وقتی دولت ما حمایت دیپلماتیک بی وقفه‌ای از رژیمی ارائه می دهد که کودکان را که به دنبال کمک هستند، بمباران می کند و کل بیمارستان ها را از بین می برد؟ هند، که زمانی یک چراغ رهبری اخلاقی در جنوب جهانی بود، امروز در یکی از جدی‌ترین جنایات زمان ما شریک شده است.

تسلیحات نفاق

روابط نظامی و استراتژیک هند با اسرائیل در دهه گذشته به سرعت افزایش یافته است. در سال 2015، تجارت دفاعی بین هند و اسرائیل به 5.6 میلیون دلار رسید. امروز، این رقم به بیش از 185 میلیون دلار در سال افزایش یافته است. هند اکنون بزرگ‌ترین مشتری تسلیحاتی اسرائیل است و همه چیز را از هواپیماهای بدون سرنشین و سیستم‌های نظارتی گرفته تا موشک‌های هدایت‌شونده دقیق وارد می کند.

این سلاح‌ها در خلاء اخلاقی تولید نمی شوند. بسیاری از فن‌آوری‌های صادر شده به هند "آزمایش شده در میدان جنگ"هستند-اصطلاحی برای سلاح‌های میدانی آزمایش‌شده روی فلسطینی‌ها در غزه و کرانه باختری. هند با خرید آن‌ها، به طور موثر از اشغال، دیوار آپارتاید، تخریب خانه‌ها و اکنون، نسل‌کشی در حال وقوع در غزه حمایت می کند.

نسل‌کشی در پخش زنده

آن‌چه در غزه اتفاق می افتد دیگر مبهم نیست. بیش از ۶۰ هزار فلسطینی از اکتبر ۲۰۲۳ کشته شده‌اند که بسیاری از آن‌ها زنان و کودکان هستند. بیمارستان‌ها به طور سیستماتیک هدف قرار گرفته‌اند. کاروان‌های کمک‌رسانی بمباران شدند. از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی استفاده می شود.

حقوقدانان برجسته، از جمله کریگ موخیبر، مدیر سابق دفتر حقوق بشر سازمان ملل در نیویورک، این نسل‌کشی را "عمدی، روش‌مند و سیستماتیک" نامیدند. موخیبر در نامه استعفای خود به سازمان ملل، نوشت:

"این یک منبع درسی برای تدریس نسل‌کشی است. ایالات متحده، انگلستان و بسیاری از اروپایی‌ها کاملا همدست هستند. و هند هم همین‌طور. "

سکوت هند -و بدتر از آن

پاسخ هند سکوت نبوده است؛ حمایت فعال بوده است. نخست‌وزیر نارندرا مودی یکی از اولین رهبران جهانی بود که پس از 7 اکتبر، حتی قبل از ظهور هر گونه واقعیت تایید شده، همبستگی خود را با اسرائیل ابراز کرد. دولت هند از محکوم‌کردن بمباران بی‌تفاوت غیرنظامیان خودداری کرد و در عوض جلوی تظاهرات طرفداران فلسطین را گرفت، فعالان دانشجویی را معلق کرد و دانشگاهیان و روزنامه‌نگارانی را که جرأت صحبت‌کردن داشتند، تحت‌تعقیب قرار داد.

به دانشگاه‌ها گفته شد که اجازه اعتراضات دانشگاهی را ندهند. اتحادیه‌های دانشجویی برای صدور بیانیه های همبستگی با فلسطین با اقدامات انضباطی مواجه شدند. حتی تجمعات جمع‌اوری کمک‌های انسانی در شهرهای بزرگ مانند دهلی، بمبئی و بنگلور نتوانستند از پلیس مجوز بگیرند. این سرکوب، شباهت‌های وحشتناکی با رژیم های استبدادی داشت: مخالفان را ساکت کنید، شفقت را جرم‌انگاری کنید.

هند که زمانی میزبان یاسر عرفات با تشریفات کامل دولتی بود و از آزادی فلسطین در سازمان ملل دفاع می کرد، اکنون از نظر نظامی با آپارتاید همکاری می کند و به مردمی که در جلوی چشم مردم دنیا پاکسازی قومی می شوند، پشت می کند.

سرکوب صدای مردم

جامعه مدنی در هند سکوت نکرده است. از دهلی تا کرالا، گروه‌های مستقل، مدافعان حقوق بشر و دانشجویان شجاعانه صحبت کرده‌اند. هنرمندان برای غزه نقاشی کرده‌اند، وکلا نامه‌هایی به دادگاه عالی نوشته‌اند، معلمان همایش در دفاع از فلسطین برگزار کرده‌اند و مسلمانان در سراسر کشور مراسم نماز را برگزار کرده‌اند.

اما آن‌ها با سرکوب دولت، نظارت دیجیتال و تهاجم رسانه‌ای مواجه شده اند. کانال‌های خبری آن‌ها را "ضد ملی" می نامند. پلیس از قانون فعالیت‌های غیرقانونی (پیشگیری) (UAPA) برای آزار و اذیت یا بازداشت فعالان صلح‌آمیز استفاده می کند. شبکه‌های اجتماعی به ویژه در دانشگاه‌ها تحت نظارت و سانسور قرار می گیرند.

مقاومت از سمت چپ

این اعتبار برای احزاب کمونیستی و سوسیالیستی هند است که از نظر اخلاقی صادق مانده‌اند. حزب کمونیست هند (مارکسیست) این نسل کشی را به صراحت محکوم کرده و خواستار بازگرداندن حق مردم برای اعتراض شده است.

در بیانیه‌ای اخیر، حزب کمونیست هند نوشت:

"ما در همبستگی بی وقفه با مردم فلسطین در مبارزه آن‌ها برای عدالت، عزت و آزادی ایستاده‌ایم. آغوش‌گشایی استراتژیک دولت هند برای اسرائیل خیانت به تعهد تاریخی ما به اصول ضد استعماری و حقوق بشری است. "

سامیوکت کیسان مورچا، سازمان اصلی که سازمان‌دهی کشاورزان معترض را بر عهده دارد، نیز بیانیه‌هایی را منتشر کرده است که مبارزه فلسطینی‌ها را با مقاومت مردم مظلوم در همه جای دنیا مرتبط می کند. این صداها نباید نادیده گرفته شوند. آن‌ها به ما یادآوری می کنند که روح هند به طور کامل از دست نرفته است؛ که هنوز هم در زندگی سیاسی هندی‌ها لنگرهای اخلاقی وجود دارد.

چرا هند باید در مورد موضع خود تجدید نظر کند

هند صرفا یک کشور دیگر در این معادله نیست. به عنوان بزرگ‌ترین دموکراسی جهان، انتخاب‌های ما وزن دارند. به واسطه هماهنگی با اسرائیل، هند نه تنها میراث همبستگی ضد استعماری خود را آلوده می سازد، بلکه منافع ملی خود را نیز تضعیف می کند.

هند خودش قربانی حکومت استعماری بوده است. ما هزینه اِشغال، زخم های تقسیم، آسیب‌های خشونت را درک می کنیم. حمایت از رژیمی که همین ظلم‌ها را منعکس می کند، خیانت عمیقی است، نه فقط به فلسطینی‌ها، بلکه به حقایق تاریخی خودمان.

استعمارزدایی به معنی ایستادن در کنار فلسطین است

هند باید خواستار استعمارزدایی جهانی باشد نه دفاع از کشورهای دولت‌های استعمارگر. ما نمی توانیم در مورد حقوق بشر در کشمیر یا سریلانکا صحبت کنیم، در حالی که آپارتاید را در غزه مسلح می کنیم. ما نمی توانیم از گاندی و نهرو نقل قول کنیم در حالی که حمایت ثابت قدم آن‌ها از حق تعیین سرنوشت فلسطین را نادیده می گیریم.

یک سیاست خارجی عزتمند واقعی به این معنی است:

- خواستار آتش بس فوری و دسترسی بدون مانع بشردوستانه به غزه شود.

- تعلیق تمام همکاری‌های تجاری و اطلاعاتی و تسلیحاتی با اسرائیل.

- تلاش های پیشرو در سازمان ملل و جنوب جهانی برای تحریم‌ها علیه اسراییل، انزوای دیپلماتیک آن و پاسخگوسازی آن بابت جنایات جنگی.

- حمایت از تحقیقات بین‌المللی از طریق دیوان بین‌المللی دادگستری و دادگاه جنایی بین المللی، نه تضعیف آن نهادها.

- حفاظت از حق مخالفت در کشور خودمان، از جمله صداهایی که از فلسطین حمایت می کنند.

نتیجه گیری: تاریخ تماشا می کند

نسل‌کشی غزه یک حاشیه نیست. این مساله‌ی اخلاقی زمانه ماست. و جایگاه هند در تاریخ نه بر اساس آمار تجاری یا محاسبات ژئوپلیتیک آن، بلکه بر اساس موضع آن در زمان بمباران کودکان در صف دریافت نان، قضاوت خواهد شد. آیا ما عدالت را انتخاب می کنیم یا تماشاگری صرف را؟

هند نمی تواند مدعی رهبری جنوب جهانی باشد در حالی که به ماشین نسل کشی کمک می کند. این لحظه‌ای برای اصلاح مسیر است. برای بلندکردن صدای ما، دادو ستد تسلیحات را متوقف کنید، ارزش‌های ما را بازیابی کنید. چون در آخر، مساله فقط درباره فلسطین نیست. این در مورد خود ما{و هویت و وظیفه انسانی ما} است. رانجان سلیمان تحلیلگر سیاسی و مدافع حقوق بشر است. او از سال 1987 مدافع عدالت فلسطین بوده و در سراسر قاره ها در مورد مسائل استعمار زدایی، ضد نژادپرستی و توانمند سازی مردم کار کرده است.