*********

دیدار دونالد ترامپ و بنیامین نتانیاهو که شامگاه دوشنبه در کاخ‌سفید انجام شد، ابعاد مختلف از حیث شکلی و ماهوی داشت. از منظر شکلی باید توجه داشت که این سومین دیدار دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در کاخ سفید است که به نوعی عمق روابط این دو و نزدیکی آنها به یکدیگر را نشان می‌دهد.

روزنامه سازندگی در تحلیلی درباره این دیدار نوشته است:

رفت‌وآمدهای نتانیاهو به واشنگتن در دولت دوم ترامپ، نشان از چسبندگی منافع و روابط اسرائیل و آمریکا دارد؛ هرچند به صورت سنتی هر رئیس‌جمهوری در آمریکا (فارغ از دموکرات یا جمهوری‌خواه) که وارد کاخ ‌سفید می‌شود موظف به حمایت از اسرائیل است و به نوعی این موضوع به یک مولفه ثابت در ساختار بالادستی ایالات متحده تبدیل شده که برخی از آن با عنوان دولت عمیق یا Deep State نام می‌برند.

در ادامه این گزارش آمده است:

فارغ از ماهیت شکلی دیدار ترامپ و نتانیاهو باید توجه کرد که این دو به همراه تیم‌های خود که مرکب از چهره‌های امنیتی، سیاسی و دیپلماتیک بودند، در اتاق آبی و در ضیافت شام روبه‌روی یکدیگر نشستند و در مرکز هر دو سوی میز، نتانیاهو و ترامپ رخ به رخ یکدیگر نشستند که یکباره پیشنهاد نامزدی ترامپ برای دریافت جایزه صلح نوبل از سوی نتانیاهو به صورت مکتوب به وی ارائه شد.

این روزنامه اصلاح‌طلب نوشته است:

اینکه ترامپ بارها خود را شایسته دریافت این جایزه دانسته و رسماً موضع خود را در این خصوص اعلام کرده، امری است که شاید ساده به نظر برسد اما مساله اینجاست که منتقدان وی در داخل و خارج ایالات متحده صراحتاً مشارکت وی در ادامه جنگ غزه همچنین تهاجم به ایران را مغایر با ذات و روح دریافت نوبل از سوی وی می‌دانند و حتی ارائه پیشنهاد نامزدی او از سوی نتانیاهو را هم زیر سوال می‌برند.

همه آنهایی که طرفدار ترامپ هستند طرفداران مسیحیت اوانجلیستی محسوب می‌شوند که با روی کار آمدن وی دکترین جریانی خود را به منصه ظهور رساندند.

از همان نخستین روزهای زمامداری ترامپ طرفداران وی اسامی مختلفی برای چهل و پنجمین رئیس‌جمهور امریکا برگزیدند؛ از ناجی قوم یهود و مقایسه او با کوروش پارسی گرفته تا برگزیده خداوند، که هرکدام از این القاب متناسب با رفتاری خاص از ترامپ به وی داده شد.

بماند که خود ترامپ نیز فراتر از این القاب را به خود داده است و ادعاهایی فراتر از این را مطرح کرده مانند اینکه از بهشت آمده است، نامزد کردن ترامپ از سوی جنایتکاری چون نتانیاهو حکایت از بردن جایزه‌ای دارد که برخی در تهران برای آن کارناوال راه انداخته بودند.

پزشکیان به خاطر آنچه در مصاحبه با «تاکر کارلسون» روزنامه‌نگار آمریکایی گفته مورد انتقاد قرار گرفته است. انتقاد برخی به این خاطر است که خواسته حساب نتانیاهو را از آمریکا جدا کند و در واقع از ترامپ خواسته با طناب او دوباره به چاه نرود.

روزنامه سازندگی درباره گفتگوی پر انتقاد رئیس‌جمهور نوشته است:

طبیعی است که رئیس‌جمهوری میانه‌رو اگرچه سوگ‌وار 1100 قربانی تجاوز 12 روزه به میهن و هوادار مذاکره باشد نمی‌تواند باب میل رادیکال‌ها سخن بگوید تا اوضاع مبهم‌تر شود. خشم آنان از این روست که چرا همچون امام جمعه‌ها سخن نگفته است؟ دلیل روشن است: چون او مسعود پزشکیان است نه سعید جلیلی و رئیس‌جمهوری است نه امام جمعۀ فلان شهر، این ماجرا یک بخش غیراخلاقی هم دارد و آن هم تحقیر و توهین به رئیس‌جمهوری است و طعنه به «زبان بدن» او در سفر خارجی اخیر. احتمالاً به این خاطر که انتظار داشتند مانند سلف خود تنها ادبیات رسمی را تکرار کند و گفتمان اختصاصی نداشته باشد.

مصاحبه رئیس جمهور را از حیث ساختاری باید مصاحبه ای متوسط و از حیث دیپلماسی عمومی کاری نسبتا ضعیف باید خواند که با موزاین امنیت ملی ایران فاصله دارد.

پزشکیان باید به درک درستی میان گذاره‌ای داخلی و مصرف خارجی رسیده و میانش توازن ایجاد کند، البته این جمله به معنای آۀن نیست که برخی جریان‌های تندور و فرصت طلب از وضعیت موجود سوء استفاده کرده و هشنگ استیضاح را ترند کنند!