به گزارش مشرق، واژه‌ها گاهی تنها مرکبی‌اند بر صفحه، اما برخی‌شان جان دارند؛ روح دارند؛ و «قهرمان» یکی از آن‌هاست. کلمه‌ای ساده و کوتاه، اما پرصلابت، که در ژرفای خود داستان‌هایی از نبرد، فداکاری، ایستادگی و بی‌هراسی را حمل می‌کند. قهرمان نه فقط در افسانه‌ها، که در تار و پود تاریخ هر ملت تنیده شده است. هر سرزمینی، هر قوم و فرهنگی، قهرمانان خود را دارد؛ چهره‌هایی که در دل خطر، ایستاده‌اند، نه تنها به خاطر توان صرف، که به خاطر ایمان، اراده. در میان برگ‌های کهن شاهنامه‌ها و روایت‌های اساطیری، قهرمانان را دیده‌ایم، رستم‌هایی که در برابر دیوها قد علم می‌کردند و آرش‌هایی که جان در تیر می‌نهادند. اما امروز، قهرمانان فقط افسانه نیستند. آن‌ها گاهی در دل واقعیت ایستاده‌اند، بی‌نیاز از زره و شمشیر.

و این روزها، در دل قرن ۲۱، در میانه هیاهوی رسانه‌ها و جبهه‌های پر از دود و آتش، مردم دوباره چهره‌ای را «قهرمان» خوانده‌اند؛ نه با دستور کسی، بلکه به انتخاب و اراده خودشان. لقب «Hero» را این بار نه قصه‌نویسان، که خود مردم به زبان آورده‌اند؛ لقبی که با افتخار بر سینه کسی نشسته که سال‌هاست در خط مقدم ایستادگی ایران در برابر قدرت‌های جهانی حضور دارند: مقام معظم رهبری، آیت‌الله سید علی خامنه‌ای.

ترس در قاموس ما جایی ندارد

وقتی در شب عاشورا، در میانه موجی از تهدیدهای امنیتی و پس از نقشه‌ها و توطئه‌های تروریستی، ایشان قدم به حسینیه امام خمینی (ره) گذاشتند، تنها یک حضور نبود؛ یک پیام بود. پیامی رسا به دشمنان که ترس در قاموس ما جایی ندارد. این حضور، فارغ از محتوای معنوی‌اش، نشانی بود از شجاعت، صلابت و پیوند عمیق با ریشه‌های هویتی‌مان. گویی این حضور در شب روضه اباعبدالله علیه‌السلام پاسخی بود به آنان که تصور می‌کردند با تهدید می‌توانند صدای مقاومت را خاموش کنند.

تاریخ، شهادت می‌دهد

جنگ ۱۲ روزه اخیر میان ایران و رژیم صهیونیستی نقطه عطفی بود. نبردی که نه فقط یک پیروزی نظامی، که نمایش قدرت بازدارندگی و مدیریت راهبردی جمهوری اسلامی بود. در پایان این جنگ، موجی از احساسات و باور در دل مردم ایران و فراتر از آن به وجود آمد. این بار دیگر کمتر کسی در قهرمان بودن رهبر انقلاب تردید داشت. در این سال‌ها، رهبر انقلاب نه فقط در برابر دشمنان خارجی، که در برابر بحران‌های داخلی و فشارهای اقتصادی ایستاده است. در دوران تحریم، در روزهای سخت فتنه، در سال‌هایی که تهدید به جنگ بر سر هر خبر سیاسی سایه می‌انداخت، او همچون فانوسی در دل مه عمل کرد؛ نقشه‌ی راه را خواند، مردم را آرام نگه داشت و مسیر را با صبر و درایت پیمود.

اندیشکده آمریکایی امریکن انترپرایز سال‌ها پیش نوشت: «بزرگترین مشکل آمریکا در ایران حضور یک «ابر حریف» به نام آیت‌الله خامنه‌ای است که نقشه راه را می‌شناسد و مردم به او اعتماد آمیخته با اعتقاد دارند». و این فقط سخن یک اندیشکده نبود. مجله‌ی اقتصادی و معتبر فوربز در شبکه اجتماعی ایکس، تصویری از رهبر انقلاب را منتشر کرد و در توضیح گفت: «قوی‌ترین مرد جهان: آیت‌الله سید علی خامنه‌ای». عبارتی کوتاه، اما پرمعنا؛ چرا که قدرت واقعی، همیشه در تعداد تسلیحات و تجهیزات خلاصه نمی‌شود. گاهی قدرت، در ثبات قدم، در صلابت نگاه و در حضور بی تزلزل در زمانه‌ی بحران است.

اگر رهبر انقلاب قهرمان نبود، چرا نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، بنیامین نتانیاهو، در پاسخ به این سوال که «بزرگ‌ترین ترس‌اش چیست؟»، سه بار نام «ایران» را تکرار می‌کرد؟ این تکرار، خود گواهی است بر ترس عمیق دشمن از قدرتی که نه‌فقط نظامی، که اعتقادی و مردمی است. در افسانه‌ها هم قهرمانان، همواره ترس عمیق شخصیت‌های شرور بوده‌اند. حالا، در دنیای واقعی، این تکرار نام ایران، ترجمه‌ای است از ترس دشمن از قهرمانی که مردمش به او لقب داده‌اند.

ویژگی‌های قهرمان در کلام مردم

در فضای مجازی، کاربران بسیاری با هشتگ Hero به توصیف نقش و جایگاه رهبر انقلاب در ذهن و دل مردم پرداخته‌اند. گروهی از این کاربران ایمان و تکیه بر قدرت الهی را محور استقامت رهبر انقلاب می‌دانند و می‌نویسند: «وقتی به قدرت بی ‌انتهای خداوند تکیه کنی، دیگر فرقی نمی‌کند ۴۶ ساله باشی یا ۸۶ ساله…» و «ایستادن رهبر در برابر نگاه میلیون‌ها نفر یعنی این کشتی ناخدایی دارد که حتی در دل طوفان مسیر را می‌شناسد.»

گروه دیگری بر وحدت ملی و حضور صمیمی رهبر انقلاب در کنار مردم تاکید دارند و می‌گویند: «ما رهبری داریم که نه فقط راه، بلکه دل‌های ما را به هم گره زده است. لبیک یا خامنه‌ای یعنی ما با تو یکی هستیم.»، «به وقت جنگ کنار مردم است، ایشان مرد خداست و آس رو می‌کند! زهی خیال باطل که او را از ما جدا کنند.» و «قهرمان ما نه در افسانه‌هاست و نه در فیلم‌ها… بلکه در میان ماست.»

همچنین گروهی از کاربران بر امنیت، پناه معنوی و اعتراف حتی دشمنان به قهرمانی رهبر عزیزمان تاکید کرده‌اند: «امشب کسی که سال‌ها با شجاعتش سایه امنیت را روی سرمان نگه داشته، باز در میان مردم ایستاده. رهبر ما همیشه قهرمان است.»، «رهبرانتان زیر گنبد آهنین پناه گرفته‌اند؟ ما و رهبرمان در پناه پرچم حسینیم؛ جهانی بهتر از این پناهگاه نیست.» و «قهرمانی که همه به قهرمان بودنش اعتراف کرده‌اند، حتی دشمنانش.»

و حالا قهرمان کسی است که نه فقط پیروز شود، بلکه دیگران را نیز با خود به پیروزی برساند. کسی که در دل شب، روشنایی باشد؛ در طوفان، لنگر باشد؛ و در تردید، باور. قهرمان بودن آسان نیست. سال‌ها ایستادن، تاب آوردن، هدایت کردن و نلغزیدن در مسیری چنین پرخطر، تنها از شخصی برمی‌آید که نه برای قدرت، که برای رسالت آمده باشد. و اکنون، این مردم‌اند که با نگاهی از سر اعتماد، ایشان را نه فقط «رهبر» بلکه «قهرمان» خود می‌خوانند. قهرمانی برخاسته از تاریخ، آزموده در بحران، و زنده در قلب‌ها.