انریکو فاردیلا، استاد دانشگاه ناپل «لورینتاله» که در دانشگاه پکن تدریس کرده و سیاست خارجی چین را مطالعه می‌کند، می‌گوید در آن دوره نفوذ چین در خاورمیانه در اوج خود بود. اما اکنون، با تضعیف ایران به‌دلیل جنگ و سرنگونی بشار اسد توسط شورشیان، چین در درگیری ایران و اسرائیل با احتیاط عمل می‌کند تا ببیند کدام دولت‌ها، گروه‌های سیاسی یا گروه‌های شبه نظامی در منطقه به عنوان قدرتمندترین‌ها ظهور می‌کنند.

یون سان، پژوهشگر سیاست خارجی چین در مرکز استیمسون، یک مؤسسه تحقیقاتی در واشنگتن، معتقد است که تعبیر «محور» برای چین، روسیه، ایران و کره شمالی همچنان معتبر است. اگرچه این چهار کشور هیچ توافق دفاعی متقابلی که همه آنها را ملزم کند ندارند، اما به گفته او، آنها دیدگاهی مشترک ضدآمریکایی، ضدغرب و ضددموکراسی لیبرال دارند. سان افزود: «هم‌راستایی حتی اگر به اندازه توافق دفاعی متقابل نباشد، باز هم هم‌راستایی است.» او ادامه داد: «اینکه آنها حاضر نیستند در جنگ برای یکدیگر بجنگند، همکاری و موضع‌گیری جمعی آنها را کم‌اهمیت نمی‌کند. چین فناوری‌های هسته‌ای و موشکی به ایران داده، جنگ روسیه را تأمین مالی کرده و کره شمالی را روی پا نگه داشته است.».