سرویس جهان مشرق - در زمان جنگ اخیر میان ایران و رژیم صهیونیستی، وضعیت داخلی در سرزمین‌های اشغالی شدیدا دچار هرج و مرجی و نابسامانی‌ها گسترده و بی سابقه‌ای شد که در خلال اخبار جنگ، چندان به چشم نیامدند.

مسئله‌ای که همیشه انتظار آن وجود داشت و به ریشه جامعه صهیونیستی باز میگردد، جامعه‌ای که نه تنها هیچ اصالت تاریخی و فرهنگی ندارد، بلکه یک کلونی تشکیل شده از جوامع مختلف غربی و شرقی است که با نگاه و دیدگاه‌های متفاوت به سرزمین‌های اشغالی مهاجرت کرده و از این رو هیچ گونه ارتباط و همبستگی اجتماعی در میان اعضای این جامعه که عمر آن به هشتاد سال نمی‌رسد، وجود ندارد.

بدین جهت، این مسئله باعث پدیدهای سیاسی و اجتماعی در سرزمین‌های اشغالی می شود که عمق مشکلات ناشی از جامعه مصنوعی رژیم صهیونیستی را از درون خود نشان می‌دهد. مشکلاتی که حتی با وقوع جنگ با ایران نیز نه تنها کاهش نیافت، بلکه به شیوه‌ای جدید خود را نشان داد.

نژادپرستی و تبعیض علیه مهاجران در دسترسی به پناهگاه‌ها:

یکی از مصادیق موضوع فوق، بستن در پناهگاه‌ها به روی مهاجرات و افراد غیر صهیونیست است. در جریان حملات موشکی ایران به سرزمین‌های اشغالی، برخی مهاجران (مانند کارگران چینی) در مناطق مختلف از دسترسی به پناهگاه‌ها محروم شده‌اند. این موضوع به‌عنوان نشانه‌ای از نژادپرستی نهادینه‌شده در جامعه رژیم صهیونیستی مطرح شده است. این تبعیض صدای بخش زیادی از مهاجران را نیز درآورده و باعث کاهش همدلی آن‌ها با جامعه رژیم صهیونیستی شده است.

لازم به ذکر است که مهاجران به‌عنوان نیروی کار در سرزمین‌های اشغالی حضور دارند اما از حقوق برابر برخوردار نیستند.

کمبود پناهگاه برای مهاجران و ازدحام در یک پناهگاه

از این رو، حتی حملات سنگین ایران به سرزمین‌های اشغالی باعث نشد تا بخشی از مهاجران و صهیونیست‌ها حس نژاد پرستی خود در رابطه با بخش دیگری از غیر یهودیان و مهاجران به سرزمین‌های اشغالی متوقف کنند. در واقع حتی پدیده جنگ نیز باعث ایجاد همبستگی در جامعه رژیم صهیونیستی نشد، بر افزایش و تشدید حس همدردی و همدلی در جامعه ایران که به صورت مشهود و کاملی در همه ابعاد قابل مشاهده بود.

بیرون ماندن مهاجران در خیابان در زمان حملات موشکی ایران به فلسطین اشغالی

فشار اقتصادی و کمبود منابع:

جنگ‌های اخیر، به‌ویژه حملات موشکی ایران و پاسخ‌های اسرائیل، باعث اختلال در زیرساخت‌ها و اقتصاد شده است. گزارش‌ها حاکی از کمبود موشک‌های رهگیر سامانه پیکان و فشار بر اقتصاد به‌دلیل تعطیلی مدارس، ممنوعیت تجمعات عمومی و لغو گسترده پروازها در فرودگاه‌های اصلی است.

حملات ایران و سرگردانی مهاجران در سرزمین‌های اشغالی

این فشارها به نارضایتی عمومی در سرزمین‌ها اشغالی دامن زده و گروه‌های حاشیه‌ای مانند مهاجران یا اقلیت‌های قومی را بیشتر تحت تأثیر قرار داده، زیرا آن‌ها اغلب به منابع کمتری دسترسی دارند.

بسیاری از این افراد، حتی در زمان جنگ نیز از امکانات محدود برخوردار بوده و در کنار اینکه صهیونیست‌ها از ورود آنها به پناهگاه‌ها جلوگیری می‌کردند، در دسترسی به امکانات نیز دچار مشکل بودند.

در کنار مهاجران در سرزمین‌های اشغالی، اعراب و جوامع عربی ساکن در صحرای نقب با وجود درخواست‌های متعدد، از دسترسی به بسیای از امکانات محروم هستند.

لازم به ذکر است که منطقه نقب به دلیل حضور جوامع اعراب، به لحاظ امکانات از سوی سران رژیم صهیونیستی توجهی زیادی به آن نمی‌شود و شرایط جوامع عربی این منطقه، به لحاظ رفاهی در پایین ترین سطح ممکن وجود دارد.

ادامه اختلافات سیاسی و اعتراضات داخلی:

از زمان آغاز جنگ در سال ۲۰۲۳، به‌ویژه تشدید تنش و حمله به ایران در سال ۲۰۲۵ و آغاز درگیری‌ها میان ایران و رژیم صهیونیستی، اختلافات سیاسی در رژیم صهیونیستی بالا گرفته است.

کابینه جنگی به رهبری بنیامین نتانیاهو با انتقادات شدیدی از سوی احزاب مخالف و حتی برخی متحدان خود به‌دلیل مدیریت جنگ و ناکامی در حفاظت از غیرنظامیان مواجه شده است.

در همین رابطه، اعتراضات عمومی در تل‌آویو و دیگر شهرها علیه سیاست‌های جنگی و ناتوانی دولت رژیم در تأمین امنیت، به‌ویژه پس از حملات موشکی ایران که منجر به کشته شدن و زخمی شدن هزاران صهیونیست شد، افزایش یافته است.

این مسئله در رابطه با نگاه‌ها و دیدگاه‌های مختلف در رابطه با جنگ با ایران و آنچه که نتانیاهو تحت عنوان دستاوردهای این جنگ برای این رژیم می‌گوید، نیز صادق است. بسیاری از صهیونیست‌ها نتیجه این جنگ را ناکامی کامل در دستیابی به اهداف دانسته و این را موضوعی خطرناک قلمداد می‌کنند، چرا که ایران را به سمت تشدید بیش از پیش راهبرد تهاجمی خود علیه این رژیم کشانده است.