به گزارش مشرق، دقت کردهاید که فوتبالیها چقدر راحت از رقمهای چندده میلیاردی حرف میزنند. دقت کردهاید میآیند در رسانه ملی لم میدهند و همراه خندههای مشمئزکننده مجـریان بـرنـامـههای ورزشی از میلیاردهامیلیارد پولی که به جیبشان سرازیر میشود، میگویند. همان پولی که از بیتالمال و جیب مردم میگیرند و منتش را هم سرهمین مردم میگذارند. البته تقصیری هم ندارند، وقتی فدراسیون فوتبال قانونهای مندرآوردی میگذارد و در اجرای همان قوانین هم لنگ میزند باید هم این جماعت زیادهخواه مقابل چشم مردم گرفتار تحریم که برای بدیهیترین امکانات زندگی در این وانفسای اقتصادی با مشکلات عجیب و غریب دست و پنجه نرم میکنند از قراردادهای چندین میلیاردیشان حرف بزنند.
دوشنبه شب بود که یکی از جماعت فوتبالیستهای میلیاردی، خیلی راحت از ۱۹ میلیارد، ۴۰ میلیارد و ۷۰ میلیارد تومان حرف میزد. یکی که اتفاقاً ادعایش به اندازه کل فوتبال ایران است و خودش را حتی با بزرگان مقایسه میکند. با ستارههایی که بدون حتی یکهزارم مبالغ امروز درخشیدند و بهخاطر همین هم هست که هیچگاه از ذهن علاقهمندان به فوتبال ایران پاک نمیشوند.
خیلی هنر میخواهد از مردم دم بزنی، اما دستت در جیبشان باشد. خیلی هنر میخواهد که ادعای مردمداری و تلاش برای شادی دل آنها داشته باشی، اما پولشان را بالا بکشی و عین خیالت هم نباشد که همین مردم چگونه روزگار میگذرانند و البته خیلی هنر میخواهد که فدراسیون فوتبال بیاید و اعلام کند که این جماعت زیادهخواه برای فصل جدید فقط باید ۳۰ درصد قرارداد قبلیشان را افزایش دهند. راستی ۳۰ درصد، ۱۹ میلیارد یا ۴۰ میلیارد و ۷۰ میلیارد چقدر میشود؟!
مردم کوچه و بازار این روزها با حیرت مشغول تماشای این خیمه شببازی هستند. علاقهمندان دوآتشه فوتبال هم گریبان چاک میزنند که چرا فلان بازیکن به تیمشان نیامد و رفت به تیم رقیب و برخی مواقع هم بیخبر از همه جا برای مدیری که موفق به جذب یک بازیکن میشود کف و سوت هم میزنند. کاش یکی پیدا شود و فریاد بزند آهای جماعت اینها دارند جیبتان را میزنند.
اینها با پول عرق ریخته شما اینگونه ریخت و پاش میکنند. این پول شماست که خرج بازیکنان بیکیفیت داخلی و خارجی میشود، برای بازی در لیگی که از آماتورترین لیگهای فوتبال جهان هم آماتورتر است. آهای کارگر، آهای کارمند، آهای کاسب چند سال باید کار کنید که بتوانید همین ۳۰ درصد را جمع کنید تا شرمنده خانواده خود نباشید. البته اگر بتوانید. آن وقت همینها به اسم مردمداری و شادی دل مردم اینگونه برای خالی کردن جیب همین مردم به جان هم افتاده و آن را در رسانه ملی هم نمایش دادهاند.
دیروز یک خبرگزاری اشاره ظریفی به مبالغ قراردادها داشته و نوشته بود: «تا وقتی قراردادهای لیگ برتری شفاف نیست و کسی – به جز مقامات فدراسیون و سازمان لیگ فوتبال – نمیدانند که هر بازیکن و مربی با چه مبلغی قرارداد بسته، چگونه میشود قانون را اجرا کرد؟ بماند که همین افزایش ناهنجار و بیرویه قرارداد بازیکنان داخلی هم حاصل قوانین مندرآوردی و اشتباه مدیران فعلی و پیشین فدراسیون فوتبال است، وگرنه بازیکن ایرانی که امروز از تیمهای ایرانی ۱۰۰میلیارد تومان (بیش از یک میلیون و ۲۰۰ هزار دلار) طلب میکند، آیا با همین رقم میتواند راهی تیمهای خارجی شود؟ اصلاً هیچ تیمی نه در اروپا، بلکه در همین لیگهای همسایه حاضر است برای این بازیکن همین مبلغ را پرداخت کند؛ شک نکنید اگر چنین بود، آن بازیکن اصلاً به پیشنهاد تیمهای ایرانی فکر هم نمیکرد و در چشم برهمزدنی بلیت میگرفت و چمداننبسته راهی میشد.»
دیروز رسانهها نوشتند اگر فدراسیون نگران صرف هزینههای زیاد از بیتالمال است، حق پخش باشگاهها را زنده کند تا آنها هم دست در جیب مردم نکنند. اگر نگران حیف و میل منابع ملی است، سهم تیمها از تبلیغات محیطی را شفاف اعلام و به آنها پرداخت کنید تا منابع عمومی دستنخورده بمانند. اما سؤال اصلی این است که چرا باید برای چنین فوتبالی به دنبال حقپخش بود؟ چرا باید برای چنین فوتبالی به دنبال پرداخت تبلیغات محیطی بود؟ فوتبالی که حتی بدیهیترین اصول حرفهای را رعایت نمیکند. فوتبالی که نه شفافیت مالی دارد و نه موفقیتی به دست میآورد. فوتبالی که در تمام ردههایش فقط باخته، فوتبالی که با تمام شدن رقابتهای باشگاهی حالا تیم ملیاش هم اسیر حاشیه شده و فوتبالی که تنها ثمره حضور باشگاههایش در آسیا خجالتزدگی و تحقیر بوده است. کاش یکی پیدا میشد و ما را از این فوتبال نجات میداد. کاش یکی پیدا میشد و فریاد میزد این فوتبال ارزش این همه ریختو پاش را ندارد. کاش در فوتبال حرفهای را تخته میکردند و ما را به همان فوتبال آماتور خودمان بر میگرداندند.
منبع: جوان
۱۳:۰۷ - ۱۴۰۴/۰۳/۰۷
