به گزارش مشرق، اعلام کاخ سفید درباره سفر هفته آینده ترامپ به عربستان سعودی، امارات و قطر، روابط قاهره و واشنگتن را به سوی تشدید بیشتر پیش می‌برد. اما آیا این، یک جدایی قطعی است یا فقط یک اختلاف گذرا؟

روزنامه فرامنطقه‌ای رأی الیوم چاپ لندن با این مقدمه نوشت: بی‌اعتنایی آمریکا به مصر، پس از چندین بحران آغاز شد که با مخالفت قاطعانه قاهره با کوچاندن فلسطینی‌ها آغاز شد و با امتناع السیسی از سفر به واشنگتن برای دیدار با ترامپ ادامه یافت.

این مسئله با تماس‌های تلفنی که حاوی کلمات تمجید و ستایش دیپلماتیک بود نیز کاهش نیافت، و همچنان فضای روابط پر از ابهام و تنش باقی ماند.

انجام رزمایش‌های نظامی مشترک مصر و چین نیز حاکی از آن بود که فاصله میان قاهره و واشنگتن در حال افزایش است.

امروز سخنگوی نظامی مصر در بیانیه‌ای پایان فعالیت‌های آموزش هوایی مشترک مصر و چین با نام «عقاب‌های تمدن – ۲۰۲۵» را در یکی از پایگاه‌های هوایی اعلام کرد. این رزمایش با مشارکت تعدادی از هواپیماهای جنگنده چندمنظوره از مدل‌های مختلف برگزار شد.

به نوشته رأی الیوم اقدام ترامپ در انتخاب کشورهای ثروتمند حاشیه خلیج فارس حاوی نشانه‌هایی است که به وضوح تأکید می‌کند که قدرت مالی در تعیین جهت تصمیمات تأثیر بسزایی خواهد داشت.

واضح است که تمرکز این سفر ترامپ بر روابط دوجانبه، توافق صلح در اوکراین و مذاکرات هسته‌ای با ایران خواهد بود، در حالی که غزه به حال خود رها می‌شود.

این مسئله هم‌زمان با اظهارات وزیر دارایی اسرائیل، اسموتریچ، مطرح شده است که در آن تأکید کرده بود که در پاسخ به وقایع هفتم اکتبر، اعراب باید با یک فاجعه (نکبت) جدید مواجه شوند.

در همین راستا، نویسنده أنور الهواری معتقد است که تا زمانی که دولت اسرائیل وجود دارد، جنگ—و نه صلح—سرنوشت اجتناب‌ناپذیر این منطقه خواهد بود. در این میان بدون داشتن روحیه مبارزه، اعراب نه نقشی خواهند داشت، نه جایگاهی و نه تاثیری.

در ادامه این یادداشت آمده است: غزه در میان این روزهای سخت، همچنان درگیر شرایطی ناگوار و رو به وخامت است. مردم آنجا فریاد کمک سر می‌دهند، امید دارند که برادرانشان در مصر به یاری‌شان بشتابند و مواد غذایی را بدون موانع و محدودیت به آن‌ها برسانند. تنها خداست که می‌بیند و می‌شنود.

آیا این فریادها گوش شنوایی در جهان عرب دارد یا همچنان در پس درهای بسته به خاموشی سپرده شده‌ است؟ تاریخ، سخن می‌گوید، اما آیا کسی هست که بشنود؟

روزهای سخت، غزه را در وضعیتی هرچه دشوارتر فرو برده‌اند. مردم آنجا فریاد کمک سر می‌دهند، دست نیاز به سوی برادرانشان در مصر دراز کرده‌اند، امید دارند که راهی برای رساندن غذا و امداد گشوده شود. تنها خداست که می‌بیند و می‌شنود.

این صداها تا کجا شنیده می‌شوند، و چه پاسخی دریافت خواهند کرد؟ تاریخ بارها چنین لحظاتی را ثبت کرده است، اما آیا کسی هست که از آن درس بگیرد؟