به گزارش مشرق، کانال تلگرامی یک حرف از هزاران نوشت:

پاپ فرانسیس با نام اصلی خورخه ماریو برگولیو در ۸۸ سالگی در گذشت. رحمت و رضوان الهی بر او که نظیر نداشت. کلیسای کاتولیک در دوران معاصر، پاپی با روش و منش و خلق و خوی او به خاطر نداشته است. پاپ های قبل از او بیشتر نماینده پولس رسول از جهت اعتقادی و نماینده امپراتوری رم از حیث تشریفات به نظر می رسیدند. پاپ فرانسیس هر دو نماد و راه و رسم را تغییر داد. او بیشتر سبک و سلوک مسیح و یوحنای مقدس را به خاطر می آورد تا رسمیت و تصلب پولس رسول را.

به جای اینکه مانند همه پاپ ها مطابق سنت در قصر آپوستولیک زندگی کند. در دوران مسئولیت پاپی خود در مهمانسرای سانتا مارتا به سر برد.

او در همه عمرش خانه ای از خود نداشت و یادآور این سخن و آیه شگفت انگیز انجیل بود که: «روباهان صحرا را لانه ها و مرغان هوا را آشیان هاست. اما پسر انسان جایی برای سر نهادن ندارد.» (انجیل لوقا؛ باب نهم ایه ۵۸) او مثل پسر انسان زندگی کرد.

اخبار پاپ فرانسیس را همیشه دنبال می کردم. می دانید که در کلیسای کاتولیک رسمی وجود دارد که پاپ پای کاردینال ها را در جلسه ای کاملا خصوصی و تشریفاتی می شوید و می بوسد. این رسم با عنوان «مراسم پنجشنبه مقدس» در هفته مقدس، یک هفته پیش از عید پاک انجام می شود.

سنت مسیح علیه السلام است که در شام آخر به روایت انجیل، طشتی خواست و ظرف آبی و حوله ای. آن گاه پای تک تک حواریون را شست و بوسید. حواریون اشک می ریختند و مسیح در همان حالت طمانینه و سکوتش پای همگی را شست. (انجیل یوحنا: باب اول) از آن وقت این سنت در کلیسای کاتولیک بر پاست.

پاپ فرانسیس به گونه دیگری عمل کرد. بدون محافظ، بدون راننده با همان لباس ساده از واتیکان بیرون آمد. کنار خیابان سوار تاکسی شد. به زندان کودکان بزهکار رفت. دوازده کودک را روی صندلی کنار هم نشاندند.

پاپ فرانسیس پای کودکان را می شست و می بوسید. از جمله پای نوجوان زندانی مسلمان مراکشی شانزده ساله ای را شست و بوسید. تا صحنه را دیدم با خودم گفتم اگر مجال دیدار پاپ را پیدا کردم، دستش را می بوسم! پیدا کردم. در تالار واتیکان منتظر ملاقات با پاپ بودیم.

پاپ با تک تک مهمانان که همگی از شخصیت های دینی و فرهنگی از ادیان مختلف بودند، دست می داد. من دستش را مطابق عهدی که با خود داشتم بوسیدم! یکی از علمای مشهور خودمان کنار دستم بود. اعتراض کرد. گفتم من در حال و هوایی بودم که نمی شد و نتوانستم دستش را نبوسم! ما دست را نخست با قلبمان می بوسیم! دست بوسیدن هایی که با ملاحظات سیاسی انجام می شود، چیز دیگری است.

شیخ زاید گفته بود دستی را که نمی توانی قطع کنی ببوس!پاپ فرانسیس از همان آغاز که عنوان یا لقب «فرانسیس» را برای خود انتخاب کرد، ما را به یاد عارف بزرگ مسیحیت قدیس فرانسیس اسیزی (۱۲۲۶-۱۱۸۱) بنیان گذار طریقت فرانسیسکن ها انداخت. تمام زندگی را با محبت و شیدایی صرف خدمت به مردمان کردن. برای خود هیچ نخواستن! ما در جهانی زندگی می کنیم که خودخواهی محور همه تلاش هاست. تمامی رنج ها و مصیبت ها و کشتار مردمان در فلسطین و یمن و لبنان و سوریه و… مصادیق خودخواهی ویرانگر بوده و هست. چگونه می توان کشتار ده ها هزار کودک را توجیه کرد.

نان و آب را به روی خانواده های نیازمند در اردوگاه ها بست؛ کودکان را از گرسنگی کشت؟در چنین جهانی که آمریکا و اروپای مسیحی، به جهانخوارگی می اندیشند؛ حضور پاپ فرانسیس غنیمت بود. گرچه جهان با قدرت برهنه بی مهار بی ذره ای معنویت اداره می شود. اما پاپ فرانسیس نسیم معطری بود که در این هوای عفونت زده و آب های ناگوارِ دل آزار نفس را تازه می کرد. رهبر دینی که گفته بود: «کلیسای مردم فقیر بایست، خود، فقیر باشد.»

با تشریفات و ریخت و پاش مبارزه کرد. لباس های فاخر براق طلا کوب نپوشید. عضای مرصع جواهر نشان به دست نگرفت. تاج طلا بر سر ننهاد. وقتی روز نخست پاپی دید جوان مامور گارد تشریفات پشت در اتاقش به رسم تشریفات ایستاده است و مژه نمی زند. رفت برایش صندلی آورد. برایش چای آورد. «بنشین پسرم! اسمت چیست؟ احوالت چطور است!» چنین راه و رسمی وجود نداشت. پاپ که با ماموران تشریفات و گارد پاپ که همه سویسی و جوان و زیبا پسران با لباس بسیار فاخر چشم ربا هستند که حرف نمی زد!

پاپ فرانسیس در سفر به نجف و دیدار با آیت الله سیستانی که او نیز در تاریخ مرجعیت شیعه کم نظیر است، دیدار کرد. افق درخشان معنویت و انسان دوستی آن دو را آشنای هم کرده بود. متحد جان های شیران خداست. روانش شاد.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.