به گزارش مشرق ،کدام استراتژی در نبرد گزینگر‌ی (Electoral
battlefield) به پیروزی خواهد رسید؟
کدام مهمتر است: نیروی هوایی یا پوتین‌هایی که بر زمین می‌کوبند –نیروی زمینی-؟ این شاه‌بیتی است که این روزها در مناظرات بر سر متوقف کردنِ برنامه‌ی هسته‌ای ایران، از زبان مردان نظامی و استراژیست‌هایِ پشتِ میز نشین می‌شنوید. هر چند این روزها این شاه‌بیتی است که بر سر زبان کسانی که تبلیغات انتخاباتی را در آمریکا رهبری می‌کنند، نیز می‌چرخد.
در زبان این تبلیغات‌چی‌ها، نیرویِ هوایی اما، نیرویی است که سوار بر امواج تلویزیونی در گردش است و فراتر از مناظره‌های گلادیاتوری میانِ کاندیداهاست. زندگی در یکی از ایالات چرخان، ایالاتی که رای آن‌ها بین کاندیدای دموکرات یا جمهوری‌خواه در نوسان است و رای نهایی آن‌ها به یکی از این دو کاندیدا از قبل معلوم نیست، یعنی زندگی زیر بمباران در حالِ افزایشِ تبلیغات انتخاباتی. تخمین‌ها نشان می‌دهد تا 6 نوامبر، و پایان زمان تبلیغات، تمامی فعالیت‌های تبلیغاتی در تلویزیون‌های آمریکا به رقمی در حدودِ 3.3 میلیارد دلار خواهد رسید.
زمانی بود که تبلیغات‌چی‌های رسانه‌ای به قدرت امواج تلویزیونی قسم می‌خوردند. در این مبارزه‌ی انتخاباتی، اما، نوسان پاندول‌ها ممکن است به سوی روش‌های سنتی تاب بخورند و کار را از هوا به زمین بکشند. طبق گزارش اخیر رویترز، کمیته‌ی تبلیغات اوباما، صدها کارگزار دارد که به ایالات چرخانی مثلِ اوهایو می‌روند و صدها هزار نفر هم آن‌ها را همراهی می‌کنند. عنوانِ این بازی انتخاباتیِ روی زمین این است، جذب آرا. طبق گفته‌های رئیس مبارزات انتخاباتی اوباما، جیم مسینا، Jim Messina، شبکه‌ی فعالان او با 43 میلیون نفر تماس تلفنی گرفته‌اند و از 1 میلیون نفر از رای دهندگان هم ثبت نام کرده‌اند، آماری که بیش از انتخاباتِ سالِ 2008 آمریکاست.
«رئیس مبارزات انتخاباتی اوباما، جیم مسینا»
همانند جنگافزارهای جنگ واقعی، در جنگافزارهای سیاسی هم کلید پیروزی در ترکیب قدرتِ هوایی و زمینی است. اول از طریقِ امواج قدرتمند تلویزیون در هوا، مناظره را ببر، بعد به پایگاه‌های زمینی بگو تا کار را آغاز کنند. با این حال این همان‌قدر که ساده‌سازی بیش از اندازه‌ی قضیه در حوزه‌ی جنگِ سخت است، در حوزه‌ی سیاست هم، همین‌طور است. تهدید جدیدی در صحنه جنگ مطرح است: اینترنت.
جنگافزارهای سایبر یا Cyberwarfare پدیده‌‌ای جدید‌ند، حتی در پنتاگون. وزیر دفاع لئون پانتا Leon Panetta اخیراً هشدار داد که خطر یک پرل هاربر سایبرA Cyber Pearl Harbor، آمریکا را تهدید می‌کند. بعضی ممکن است بگویند که شبیه این اتفاق در سیاست افتاده است. چهار سال قبل، تیم مبارزات انتخاباتی اوباما، جنگ سایبر را از جان مک‌کین برد، آن‌هم با حذف او از فضای ایمیل، وبلاگ‌ها، توییتر، و یوتیوب آن‌هم با تولید حجم انبوه محتوا از اوباما در این فضاها.
این‌بار هم به نظر می‌رسد که دموکرات‌ها در فضای سایبر برگ برنده را داشته باشند. طرفداران اوباما بر فضای وبلاگ‌ها سیطره دارند. مهمتر اینکه، هیات مدیره‌ی کمیته‌ی انتخاباتیِ اوباما در شیکاگو در استفاده از حجمِ انبوه اطلاعات، و تکنیک‌های پیچیده‌ی مقداری در حوزه‌ی اطلاعات، برای هدف قرار دادنِ رای دهندگانِ کلیدی، یدِ طولایی دارند. بیچاره کسانی که در فلوریدا مرددند و هنوز به تصمیم نرسیده‌اند. تلفن‌های‌شان مدام زنگ می‌زند و درهایشان از پاشنه درآمده است.
جذاب است. شاید هم نیست. شاید به کار بستنِ این شیوه‌های میدانی نشانی از نگرانی تیم تبلیغاتی اوباما باشد. دلایلِ موجهی هم برای این نگرانی وجود دارد. چهار سال قبل، رای‌دهندگانِ سیاه‌پوست به طرزِ بی‌سابقه‌ای به اوباما گرایش پیدا کردند. در مقایسه با مشارکتِ 47 درصدی آن‌ها در انتخاباتِ سالِ 2004، بیش از 55 درصد از آفریقایی-آمریکایی‌های زیر 25 سال به او رای دادند. در صورتی که کمتر از نیمی از جوانان سفید پوست در انتخابات حاضر شدند، تقریباً شبیه به سالِ 2004. همین داستان برای رای‌دهندگانِ بین 25 تا 44 سال هم صادق بود: برای اولین بار تا به آن‌روز، آفریقایی-آمریکایی‌ها احتمالِ بیشتری داشت تا در صحنه حاضر شوند تا سفید‌پوستان. در ایالت مهم اوهایو، درصدِ حضور سیاه‌پوستان 70 درصد بود. در میزان مشارکت جوانانِ اسپانیولی و آسیایی هم یک افزایش بزرگ وجود داشت.
چرا ممکن است این افراد امروز کمتر به اوباما علاقه‌‌مند باشند؟ پاسخ واضح است. رکود فعلی جوانان را حسابی تحت فشار گذاشته است، و جوانان آفریقایی-آمریکایی را بیش از اقشار دیگر. میزان بیکاری سیاهان 14 درصد است، دو برابر نژاد سفید. درآمد خانوارهای سیاه دوبار بیشتر افت داشته است. اگر کسانی بخواهند تا نسبت به انتقادات میت رامنی نسبت به نتایجِ اقتصادیِ اولین رئیس‌جمهورِ سیاه آمریکا توجه کنند، مردمان هم‌رنگِ اویند. آن‌ها شاید به جمهوری‌خواهان رای ندهند، اما شاید به خودشان بیاند و در خانه بمانند.
«اندازه‌ی هر مربع ایالات آمریکا را بر اساس میزان گزین‌گران نشان می‌دهد»
افراد اغلب استدلال می‌کنند که نتایج انتخاباتِ ریاست جمهوری با پول تعیین می‌شوند. اگر این‌طور است، طبق آمارهای سایتِ «opensecrets.org» اوباما دور دوم هم رای خواهد آورد چرا که او نسبت به رامنی 55 درصد پول بیشتری جذب کرده است. نسبت هزینه‌کردهای ابر اجماعات محافظه‌کاران نسبت به لیبرال‌ها 2 به 1 است.
اما همان‌طور که نتایجِ جنگ‌ها با میزانِ بودجه‌های دفاعی تعیین تکلیف نمی‌شود، نتیجه‌ی انتخابات هم دیگر با میزانِ هزینه‌هایی که صرفِ تبلیغات می‌شود، رقم نمی‌خورد. جیب‌های پر پول لازم‌‌اند اما کافی نیستند. کشفِ راه‌های جدیدتری که تیم‌های تبلیغاتیِ رقیب از آن‌ها برای به میدان آوردنِ دلارهای‌شان استفاده کنند، در انتخاباتِ این دوره، محتمل‌تر است.
«آخرین نتایج نظرسنجی‌ها از انتخابات آمریکا»
در کمتر از 1 هفته مانده به انتخابات خواهیم دانست که آیا رامنی با نیروی هوایی امواج تلویزیونی به پیروزی دست خواهد یافت یا دموکرات‌ها با روش‌های میدانیِ های‌تِک و با تکنولوژیِ بالای خود، خواهند توانست تا رای‌دهندگانِ غیر مشتاق را به میدان بیاورند، و پیروزیِ چهار سالِ گذشته‌ی خود را تکرار کنند.
