به گزارش مشرق به نقل از مهر، کاروان ايران با کسب20 مدال طلا، 14 نقره، 25 برنز و مجموع 59 مدال پس از چين، کره جنوبي و ژاپن با کسب عنوان چهارمي به کار خود در شانزدهمين دوره بازي‌هاي آسيايي پايان داد اما مشکل چندين ساله ورزش ما که همانا ناکامي در ورزش‌هاي گروهي است، همچنان حل ناشده باقي ماند. البته در اينکه تيم هايي مثل هندبال و کبدي بالاتر از حد انتظار ظاهر شدند و با کسب عنوان نايب قهرماني به کار خود پايان دادند ترديدي نيست، اما ما در سه رشته تيمي، بخت نخست قهرماني در اين بازي ها بوديم. بسکتبال، واليبال و فوتبال، هر سه رشته که اتفاقا رشته هاي مهم و المپيکي هستند و در حالي که به گواه اکثر کارشناسان از توان لازم براي کسب عنوان قهرماني برخوردار بودند، ناکام ماندند.

واليبال ايران دو ماه قبل در رقابت هاي جهاني ايتاليا با نتيجه 3 بر يک مقابل ژاپن به برتري رسيده بود و در ديدار با ايتاليا اگر بحث ميزباني اين تيم مطرح نبود و سوت ها به سودشان نواخته نمي شد، ايران مي توانست اين حريف را هم شکست دهد. اين نشان مي دهد که ظرفيت هاي واليبال ايران بالا رفته اما روز جمعه با عملکردي انتقاد برانگيز، به ژاپن باخت تا طلا را از دست بدهد.

در بسکتبال هم در سال هاي اخير نشان داده ايم که ديگر چين براي ايران مانع بلندي نيست. ايران تابستان گذشته در بيست و پنجمين دوره مسابقات قهرماني آسيا با نتيجه 70 بر 52 موفق شد تيم چين را در تيانجين شکست دهد. اما در بازي هاي آسيايي، آنگونه که بايد مقتدرانه عمل نکرد و با مدال برنز به کار خود پايان داد. بسکتبال ايران سزاوار کسب عنوان قهرماني بازي هاي آسيايي بود اما از کسب طلا بازماند.

در فوتبال هم که تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل. يکي از انتقادبرانگيزترين تيم هاي ايراني اين دوره از رقابت ها، تيم فوتبال بود. ژاپني ها و کره اي ها همچون هميشه بار خود را از اين رقابت ها بستند و جمعي از بازيکنان جوان خود را محک زدند اما براي ايران، آن داستان هميشگي تکرار شد. اينکه تعدادي از بازيکنان بزرگسال را به صرف نتيجه گرايي به اين تيم تزريق کردند و حالا نه نتيجه گرفته ايم و نه به عنوان مثال مي توانيم در سال هاي آينده اميدوار باشيم که دروازه بان دومي هم در فوتبال اين مملکت وجود دارد.



فوتبال ايران به دليل ضعف در برنامه ريزي و مديريت، سال هاي سال با يک دروازه بان به نام ابراهيم ميرزاپور در هر رقابتي حضور مي يافت و اين اتفاق تلخ در خصوص سيدمهدي رحمتي در حال رخ دادن است. صالح خليل آزاد و عليرضا حقيقي که يکي از آنها دروازه بان تيم اول ايران هم هست، در شرايط سني اميد به سر مي برند اما يکي از آنها اصلا دعوت نشد و يکي هم در ترکيب قرار نگرفت. ليگ ايران به واسطه اين برنامه ريزي غلط و در حالي که در کوران رقابت ها به سر مي برد، تعطيل شد تا دست آخر چهارم شويم و اين آن چيزي نبود که مسئولان به دنبالش بودند. فوتبال ايران چند سرسوخت شد.

اما ورزش هاي انفرادي؛ جايي که ايراني ها به واسطه خلاقيت هاي انفرادي خود درخشيدند. به راستي اگر کشتي و ورزش هاي رزمي به داد ورزش ما نرسد چطور مي توانيم در آسيا جايگاهي را براي خود متصور باشيم؟ پانزده مدال طلاي ما در بازي هاي آسيايي گوانگجو از اين دو رشته به دست آمد. آيا وقت آن نرسيده که در رشته هايي مثل دو و ميداني به بيش از دو مدال طلا فکر کنيم و در خصوص رشته هايي مثل شمشيربازي، شنا و جودو تجديد نظر کنيم؟