به گزارش مشرق، امیرحسین کاوه طی یادداشتی نوشت: ما با این نام گذاری ها و نتیجه آن آشنایم ؛ مثل روز پدر ختم به یک جفت جوراب ؛ روز مادر ختم به یک شاخه گل یا روز معلم با یک قاب تقدیر ؛ مثل روز سرباز با بخشش اضافه خدمت اجباری یا روز پژوهش برای همایش با یک چایی و روز فرهنگ عمومی برای افسوس از ندانم کاری و روز خبرنگار با تبریک خشک و خالی ...
این روزها هرچه هست و هرچه نیست فقط نمادی شده برای یادآوری و قدر شناسی ؛ اما این هم غنیمت است..
نام نگاری روز خبرنگار ،اگر فقط تبریک و شمعی روی کیک تولد حرفه ی انسانی؛ هم باشد خودش یک رویداد بزرگ است.
خبرنگاری شغل که نه ؛دل مشغولی است که هم سخت تر از معدن کاری و هم عاشقانه تر از شغل معلمی و هم دلسوزانه تر از مادری و شجاعانه تر از شغل سربازی و هم ریشه دار تر از شغل دیوانی،به شرطی که حقیقت پژوه باشد.
خبرنگاری همه اینها هست ولی همه اینها در یک چیز نمود بیرونی پیدا می کند .
و آن هم چیزی نیست جز " رسانه ".
اما خبرنگار در رسانه نیست بلکه خود رسانه است.
خبرنگار را نباید پیام رسان در رسانه یا مثل تیر کماندار یا خط آنلاین فضای مجازی دانست که تا رها نشود و یا بر خط نباشد ؛فکر کنیم که نیست .
خبرنگار رسانه ای هست که وجودش خود پیام و اصل مخاطب و اتمام و ارسال است.
خبرنگار رسانه آنلاین و زنده ای است که درکش از یک موضوع شروع کار و ابلاغ پیام رسالت او است.
خبرنگار را من یک رسانه می دانم به وسعت وجودش و به وسعت درکش و به وسعت شفافیتش.
خبرنگار وقتی می نویسد و وقتی می گوید ؛مدیر مسوول خویش است.
مسولیتی که نه با میل صاحب امتیاز خریدنی است و نه با طمع صاحب قدرت .
خبرنگار رسانه زنده و آنلاینی است که سانسور نمی شود حتی اگر ننویسد و نگوید آنچه را که میداند.
خبرنگاران قلمشان نه به تشویق زر می شود و نه با اخمی شکسته.
وجودشان مثل هوای بهاری و آسمان پر برکت ابری و شب صاف ستاره باران و صدای دلنشین بلبلان و جعبه مداد رنگی سبز و سرخ و سفید به رنگ پرچم ایران است.
انتخاب بزرگ شما برای بودن در کسوت خبرنگاری را ارج می نهیم.
سپاس از وجود اثر بخش شما
ان شاالله همیشه زنده به همه تاریخ ها و همه روزها و تقویم ها و پر محتوی باشید
