در طول ۱۸ سال گذشته شورش‌های پراکنده زیادی در مناطق حومه‌ای و شهرک‌ها رخ داده است. ساکنان این مناطق که زمانی عمدتا از مهاجران بودند،‌ اکنون فرانسوی‌های نسل سوم و چهارم هستند. این شورش‌ها که به‌صورت سنتی با مرگ یا زخمی شدن یک ساکن جوان این مناطق آغاز می‌شود- و تقصیر آن به گردن پلیس می‌افتد[!!]- معمولا بیش از یک یا دو شب طول نمی‌کشد.

از زمان شورش‌های سال ۲۰۰۵ هیچ اعتراضی از این نوع، شبیه آنچه الان فرانسه را تهدید می‌کند،‌ رخ نداده است. در آن زمان هم مانند الان، آتش اعتراض‌ها مناطق حومه‌ای ناراضی را در سراسر کشور دربر گرفت و این مناطق یکی پس از دیگری و با الهام و الگو گرفتن از همدیگر به شورش‌ها پیوستند. آن موقع هم مثل الان هدف اصلی معترضان، علاوه ‌بر

آتش‌زدن ماشین‌هایی که در خیابان پارک شده‌اند،‌ شهرداری‌ها،‌ کلانتری‌ها و مدارس بود. درواقع هر ساختمانی که پرچم فرانسه روی آن نصب شده بود.

در آن زمان شعارهای اصلی معترضان علیه نادیده گرفتن حقوق اجتماعی، تبعیض‌نژادی و خشونت پلیس بود. الان هم شعارها فرق چندانی نکرده است. اما اوضاع نسبت به آن زمان از خیلی جهات تغییر کرده است.

شمار روزافزون فرانسوی‌های آفریقایی‌ یا مغربی‌تبار را در نظر بگیرید که اکنون به خدمت پلیس درآمده‌اند. تعداد آنها خیلی بیشتر از سال ۲۰۰۵ به چشم می‌آید.

نکته اینجاست که فرانسه هم مانند هرجای دیگر در حال تغییر است. با وجود این فرانسوی‌ها می‌دانند که هنوز زخم کهنه‌ای وجود دارد که مشکل اصلی مناطق حومه‌ای است و این زخم با نادیده گرفته شدن در حال چرک کردن است.

همزمان با تلاش‌های دولت فرانسه برای فرونشاندن خشم معترضان،‌ تدابیر امنیتی در مناطق حومه‌ای فرانسه تشدید شده است. این زخم، زاده نظام استعماری، نخوت، جنگ‌های قدیمی و کینه‌های بارورشده است. به اینها می‌توان مواد مخدر،‌ جرم و جنایت، و مذهب را هم اضافه کرد. این زخم قرار نیست ترمیم شود.

امانوئل ماکرون،‌ رئیس‌جمهور فرانسه عاجزانه دعا می‌کرد که پدیده حومه‌ها به فهرست بلند دردسرهایش اضافه نشود،‌ اما آرزوی او برآورده نشد. امشب هم مناطق حومه‌ای در فرانسه مملو از نیروهای پلیس خواهد شد، با این امید که پیاده کردن هزاران نیروی امنیتی،‌ معترضان را به وحشت بیندازد و به شورش‌ها پایان دهد. امانوئل ماکرون درس تاریخ‌اش را خوب بلد است. او می‌داند که شورش‌های سال ۲۰۰۵ سه هفته طول کشید و تنها بعد از اعلام وضعیت فوق‌العاده، وضع مقررات منع آمد و شد و بازداشت‌های خانگی به پایان رسید. هنوز به آنجا نرسیده‌ایم اما چندان بعید نیست که برسیم.