به گزارش مشرق، حدود ۳۰ سال پیش، قانونگذاران فیلیپین، نیروهای آمریکا را از این کشور اخراج کردند؛ کشتی‌های جنگی که تقریباً یک قرن در این کشور لنگر انداخته بودند و وعده می‌دادند که فیلیپین را از گذشته استعماری‌اش «رها» می‌کنند و نوید شروعی تازه را می‌دادند؛ پرچم آمریکا از آن‌ها پایین آمد، کشتی‌ها به راه افتادند اما میراثی تلخ از این حضور نظامیان آمریکایی بر جای ماند.

برای چندین دهه، ده‌ها هزار کودک نامشروع حاصل رابطه جنسی نظامیان آمریکایی و زنان فیلیپینی است که به نام فیلیپینی «آمراسیایی» شناخته می‌شوند.

این کودکان دیروز و جوانان و بزرگسالان سرگردان امروز در تلاش هستند تا به فراموشی سپرده نشوند؛ کودکانی که نه جامعه فیلیپین پذیرای آنهاست و نه آمریکا مسئولیتی در قبال آنها پذیرفته است.

«کاروین لوانته»، یکی از همین کودکان سابق است که بیشتر عمر خود را در سایه پایگاه دریایی خلیج «سوبیک» گذرانده است.

هنگامی که او تنها ۷ سال داشت، تمام طول روز را دستفروشی می‌کرد و به ندرت پولی به دست می‌آورد.

«لوانته» در حال حاضر ۴۵ ساله است؛ یکی از ده‌ها هزار فیلیپینی که طبق یک مطالعه در سال ۲۰۱۳، از بدو تولد به دلیل «قرار گرفتن در معرض تعصب نژادی و تبعیض» در کنار عوامل دیگر مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند.

آن‌ها اغلب به عنوان «آمراسیایی‌ها» شناخته می‌شوند - افرادی که حاصل روابط نامشروع سربازان آمریکایی مستقر در خارج از این کشور و زنان محلی چند کشور آسیایی هستند و برآورد می‌شود که تعداد آن‌ها در هنگام شمارش فرزندانشان به صدها هزار نفر برسد.

«لوانته» ۱۳ ساله بود که ارتش آمریکا به طور رسمی فیلیپین را ترک کرد؛ مانیل تصمیم گرفته بود نیروهای آمریکایی را بیرون کند و به ۹ دهه اشغال پایان داد.

در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۲، آخرین گروه از سربازان و ملوانان آمریکایی از تاسیسات نظامی این کشور در فیلیپین و سواحل این کشور خارج شدند.

پیمان جدید آمریکا و فیلیپین
این کودکان که در فیلیپین جایگاهی ندارند اغلب به عنوان افرادی که «از کشتی به جای مانده‌اند» مورد تمسخر قرار گرفته و آمریکا نیز برای پذیرفتن آن‌ها اقدامی نکرده است.

«لوانته» در کودکی به خاطر اینکه «از کشتی رها شده» مورد تمسخر قرار می‌گرفت؛ اکنون، کشتی‌های آمریکایی بار دیگر بازمی‌گردند، اما نه برای او و دیگر «آمراسیایی‌ها».

آمریکا و فیلیپین اخیراً پیمان جدیدی را برای افزایش دسترسی نظامی آمریکا به پایگاه‌های فیلیپین امضا کرده و اکنون بار دیگر نگرانی‌ها درباره تکرار این تجربه تلخ افزایش یافته است.

بی توجهی آمریکا به کودکان مذکور
به گزارش «تایم»، در سال ۱۹۸۲، کنگره آمریکا قانون مهاجرت «آمراسیا» را تصویب کرد که به فرزندان نظامیان آمریکایی و زنان آسیایی در ویتنام، تایلند، کامبوج، لائوس و کره جنوبی برای مهاجرت به این کشور اجازه می‌داد، اما فیلیپینی‌ها در این قانون حذف شدند.

در دهه ۱۹۹۰، کودکان رها شده سعی کردند از دولت آمریکا شکایت کنند؛ این شکایت به دنبال غرامت ۶۸ میلیون دلاری برای ۸ هزار و ۶۰۰ کودک زیر سن قانونی بود که از سوی پدرانی که در نیروی دریایی و تفنگداران دریایی این کشور خدمت می‌کردند نادیده گرفته شده بودند؛ زمانی که این کار جواب نداد، این جامعه از لایحه‌ای حمایت کرد که قانون «آمراسیا» را شامل فیلیپین و ژاپن نیز می‌کرد، اما این اقدام نیز بی‌نتیجه بود.

در نهایت هیچ فردی مسئولیتی بر عهده نگرفت؛ اکثریت قریب به اتفاق «آمراسیایی‌های فیلیپینی» در سرزمین مادری خود با انگ مداوم و طرد از سرزمین پدران خود مواجه شدند؛ در واشنگتن، تلاش‌ها برای کمک به آن‌ها به حاشیه رفت، در حالی که در مکان‌هایی مانند «اولونگاپو»، شهر مجاور پایگاه دریایی سابق خلیج سوبیک، فرصت‌هایی برای «آمراسیایی‌ها» برای فرار از سختی‌ها عملا وجود نداشت.

پایگاه‌هایی که نظامیان آمریکایی در آن‌ها مستقر بودند و همچنین مناطق اطراف آن‌ها در نهایت با سرمایه‌گذاری فراوان به مراکز پر رونقی تبدیل شدند، اما در حالی که این مناطق احیا شده، نوادگان سربازانی که قبلا در خلیج سوبیک مستقر بودند، هنوز منتظرند تا هر گونه مزیتی در راه خود ببینند.

رویای دور شهروندی آمریکا
برای بسیاری از «آمراسیایی‌ها»، راهی آشکار برای خروج از مبارزاتشان وجود دارد؛ شهروندی آمریکایی، رویایی دور که حق آنهاست؛ با این حال آمریکایی بودن آن‌ها که در فیلیپین آزارشان می‌دهد به طور خودکار از سوی آمریکا به رسمیت شناخته نمی‌شود.

قانون مهاجرت «آمراسیا»، که در سال ۱۹۸۲ تصویب شد، به فرزندانی که از سربازان آمریکایی و شرکای آسیایی آن‌ها در طول جنگ ویتنام متولد شده بودند، مهاجرت ترجیحی و حقوق شهروندی نهایی اعطا کرد؛ کنگره آمریکا تشخیص داد که برای بسیاری از کودکان «آمراسیایی»، احراز هویت پدری از طریق سوابق رسمی، اگر نگوییم غیرممکن، دشوار است، بنابراین صراحتا اجازه داد که ظاهر متقاضیان برای تعیین اصل و نسب آمریکایی آن‌ها در نظر گرفته شود. هیچ مهلتی برای درخواست وجود ندارد و این برنامه تا به امروز باز بوده است اما متأسفانه این قانون بدون هیچ دلیل مشخصی تنها به پنج کشور محل تولد محدود می‌شود: کامبوج، لائوس، کره جنوبی، تایلند و ویتنام.

سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در پاسخ به پرسش‎هایی در مورد محرومیت فیلیپینی‌های آمراسیایی از این مزایا، به «تایم» گفت که «شمول فیلیپین تحت این قانون، مستلزم اقدام قانونی است».

همچنین سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا در پاسخ به این پرسش که آیا دولت بایدن، که مشارکت نظامی فزاینده‌ای با فیلیپین را دنبال کرده است، قصد دارد از حقوق و حمایت‌های بیشتر از آمریکایی‌های فیلیپینی حمایت کند، گفت که «در حال بررسی این موضوع است»، اما وی در پاسخ به درخواست‌های مکرر در طی چند هفته جزئیاتی ارائه نکرد.