به گزارش مشرق، تیم ملی فوتبال امید کشورمان شب گذشته با تساوی یک بر یک مقابل ازبکستان در آخرین بازی خود در مرحله گروهی رقابت های زیر ۲۳ سال قهرمانی آسیا، از دور مسابقات کنار رفت تا عادت دیرینه نتیجه نگرفتنش در سطح قاره آسیا بار دیگر تکرار شود.

ملی پوشان امید نسبت به سال‌های گذشته با تیمی که ستارگان کمتری در اختیار داشت، در رقابت های آسیایی شرکت کردند و البته دور از ذهن هم نبود که با همان مشکلات همیشگی که تمام تیم‌های ملی پایه ایران با آن در دهه‌های متمادی مواجه بوده‌اند، بتوانند در ازبکستان هم کاری پیش از ببرند.

مسابقات زیر ۲۳ سال قهرمانی آسیا با فرمت فعلی از سال ۲۰۱۳ آغاز شده و تیم امید کشورمان که در سال ۲۰۱۸، نتوانست به این رقابت ها صعود کند، از چهار دوره دیگر حضورش فقط یک بار در سال ۲۰۱۶ موفق به صعود به مرحله یک چهارم نهایی شده و در سایر دوره ‌ها در همان مرحله گروهی از دور مسابقات کنار رفته است. 

مهدوی‌کیا هم در اولین تجربه جدی سرمربیگری خود راه مربیانی چون هومن افاضلی و حمید استیلی را پیش گرفت و نتوانست تیمی که امید فوتبال ایران محسوب می‌شود را به جایی برساند اما این مربی جوان که در سال‌های گذشته در بحث فوتبال پایه در تیم‌هایی مانند آکادمی کیا و هامبورگ آلمان فعالیت کرده است نشان داد همچنان به کار و تجربه بسیار بیشتری برای رسیدن به سطح مربیان باکیفیت در فوتبال پایه نیاز دارد.

بیشتر بخوانید:

مهدوی‌کیا بعد از حذف امیدها: هدف‌مان کسب تجربه بود

* ایرادات اساسی تیمی که به حریف درجه چهار آسیایی می‌بازد

همه مشکلات مهدوی‌کیا در راه آماده سازی تیم امید قابل درک است اما کمتر فوتبالدوستی می‌پذیرد تیم ملی کشورش مقابل حریفی مثل ترکمنستان شکست بخورد که فوتبالش شاید با ارفاق جزو کشورهای درجه چهار آسیا محسوب شود. ترکمنستانی که تیم بزرگسالان آن در رنکینگ فیفا با ایران که بهترین تیم آسیا در این رنکینگ است، ۱۰۳ پله فاصله دارد اما مهدوی‌کیا که از مربیان خارجی در کادرفنی اش استفاده می‌کند و تاکنون روی خوش به مربیان زحمتکش فوتبال پایه کشورمان نشان نداده نتوانست مقابل چنین تیمی ره به جایی ببرد. 

هرچند سرمربی تیم امید بعد از حذف از مسابقات اذعان کرد تیمش با باخت به حریفی ضعیف مثل ترکمنستان، تورنمنت را از دست داد اما مهدوی‌کیا باید توضیح بدهد چه راهکار و تدبیری داشت تا شاگردانش از باخت به ترکمنستان فرار کنند. کارت های زرد و قرمز پرتعداد تیم این مربی در سه بازی جام، نشان داد مهدوی‌کیا به هیچ وجه شاگردان جوان خود را از لحاظ روانی آماده حضور در مسابقات سنگین نکرده است. ایران به جز دیدار پایانی اش مقابل ازبکستان در دو بازی دیگر خود در این رقابت‌ها، موقعیت های بسیار بیشتری نسبت به حریف خلق کرد اما پیروز نشدن در هیچ یک از این دیدارها، نشان دهنده ضعف گلزنی تیم مهدوی کیا است و البته او تمرکز و مهارت کافی را برای از بین بردن این نقطه ضعف بزرگ نداشته است.

شاید اگر مهدوی کیا و شاگردانش از شوک باخت بد به ترکمنستان خارج شده بودند، از فرصت به زمین رفتن تیم صعود کرده ازبکستان با نفرات ذخیره اش در بازی پایانی خود بهتر استفاده می‌کردند تا دست کم با بردن میزبان، بدون پیروزی از مسابقات حذف نشوند اما برعکس ضعیف ترین عملکرد تیم امید در نیمه اول بازی با ازبک‌ها رقم خورد و شاید اگر بازیکنان حریف مقداری چارچوب شناس تر بودند، با ۴-۳ گل اختلاف از زمین بیرون می‌آمدند و فرصت جبران نتیجه را از تیم ما در نیمه دوم می‌گرفتند.

* عاقبت نافرجام فردی که سبک بازی تیم ملی را به سخره گرفت

امید می رود کاپیتان اسبق تیم ملی کشورمان که روزگاری نه چندان دور سبک بازی این تیم زیر نظر کارلوس کی‌روش را به سخره می‌گرفت، اکنون به این باور رسیده باشد که صرف داشتن کارنامه ای درخشان در دوران بازیگری برای اینکه به مربی خوبی تبدیل شود کافی نیست و او در این مسیر پرتلاطم همچنان باید جلو برود. مهدوی کیا شاید بازی نکردن شاگردانش، ضعف بدنی آنها و از همه مهم تر استفاده از بازیکنان ۲۰ ساله را توجیه مناسبی برای ناکامی شاگردانش در مسابقات ازبکستان ببیند اما اگر در ادامه ایرادات فنی اساسی این تیم برطرف نشود، از همین حالا نمی‌توان امیدی به المپیکی شدن تیم امید داشت. نباید فراموش کرد که هر سه حریف ایران در این تورنمنت هم بیشتر بازیکنان‌شان میانگین ۲۰ و ۲۱ ساله داشتند.

به هر حال عملکرد امیدها نشان داد این تیم برای شکستن طلسم ۵۸ ساله صعود به المپیک، باید از لحاظ فنی و نظم تیمی به حد بسیار ایده آل تری برسد که این مهم نیز بدون تدارکات مناسب به دست نخواهد آمد. از شانس بد مهدوی کیا که البته طبق اذعان کارشناسان ضعف‌های فنی و تاکتیکی زیادی دارد، او اکنون با فدراسیونی همکاری می‌کند که مانند همه دوره های قبلی اش کمترین توجهی به تیم‌های پایه دارد. 

* چالش اساسی مهدوی کیا با بی تدبیری های فدراسیون فوتبال

هرچند میرشاد ماجدی و همکارانش پس از آغاز فعالیت خود در فدراسیون فوتبال، برخلاف شهاب عزیزی خادم توانستند قرارداد مهدوی‌کیا و دستیارانش را به امضاء برسانند اما در دوره آنها هم تیم امید به جز دو بازی دوستانه با عراق در خاک این کشور و دیدار با حریفانی مثل پرسپولیس، گل گهر و نساجی هیچ تدارک مناسبی نداشت و با پایین ترین سطح آماده سازی وارد مسابقات مهمی مثل قهرمانی آسیا شد.

البته از فدراسیونی که مسئولانش بخش زیادی از بهترین زمان آماده سازی تیم ملی بزرگسالان پیش از جام جهانی ۲۰۲۲ را از دست دادند تا شاگردان دراگان اسکوچیچ در فیفادی خرداد به جای ۴-۳ بازی دوستانه خوب فقط به مصاف الجزایر بروند که به جام جهانی هم صعود نکرده، نباید توقع داشت که برای تیم امید شق القمر کنند. همانگونه که از این به بعد هم امید چندانی به آماده سازی مناسب برای شاگردان مهدوی کیا نمی‌رود.

فدراسیون فوتبال در تمام دهه‌های اخیر به کم‌توجهی به تیم‌های پایه عادت کرده و شاید ترک عادت موجب مرض می‌شود که همواره در آستانه رقابت‌های مهم یاد مسئولان این مجموعه می‌افتد که تیمی هم هست که باید به نام ایران در سطح آسیا آبروداری کند. شاید اگر رییس سابق این فدراسیون که با وعده های بیهوده خود و اتکا به خوبان عالم، روزگار سیاهی را برای فوتبال رقم زد اندکی تدبیر به خرج می‌داد اردوی شاگردان مهدوی کیا در یک فیفادی دوران ریاست عزیزی خادم تعطیل نمی شد و این تیم یکی از محدود فرصت های خود را برای رسیدن به آمادگی از دست نمی داد.

از طرفی نمی‌توان از همکاری نکردن برخی باشگاه ها مثل استقلال با تیم امید هم در ناکامی اخیر ملی پوشان کشورمان بی تفاوت گذشت. فرهاد مجیدی، سرمربی سابق آبی پوشان در شرایطی که تیمش نیاز چندانی به علیرضا رضایی نداشت، اجازه نداد بهترین دروازه بان تیم امید در اختیار کادرفنی این تیم قرار بگیرد و در نهایت هم ایران بدون کلین شیت در سه بازی اش جام را ترک کرد.