به گزارش، برخی از معاندین با سوء برداشت از روایاتی که به کشته شدن دو سوم مردم پس از ظهور امام زمان (علیه السلام)  اشاره دارد، در صدد ساختن چهره‌ای خشن از ایشان و یارانش، بر آمده اند. اگر چه برخی دیگر، تفریط کرده که در زمان ظهور حتّی به مقدار خون حجامتی، خون‏ریزی نمی‌‏شود. ‌بیشتر روایات در این زمینه مربوط به ملاحم و فتنه‌های قبل از ظهور است و هیچ ربطی به دوران ظهور ندارد و تنها ناظر به اوضاع نابسامان جهان پیش از ظهور دارد.

اندیشه‏‌ تفریطی در کشتار به هنگام ظهور

مطابق روایات متعدد نمی‌‏توانیم ادعا کنیم که در هنگام ظهور، هیچ قتل و کشتاری رخ نمی‌‏دهد؛ زیرا در آن دوران بحث از انتقام، اجرای حدود الهی و اقامه‏‌ حکومت عدل جهانی است و به یقین مخالفانی نیز وجود دارند. از طرفی تاریخ گواه است که پیامبر اکرم و امامان (علیهم‏‌السلام) سعی داشته‏‌اند امور را به طور عادی و در مسیر طبیعی انجام دهند.[۱] اگر چه امدادهای غیبی نیز به کمک حضرت خواهد آمد[۲]

ولی با توجّه به احادیث زیر و دقت نظر در دلالت آن‏‌ها، به این واقعیت پی می‌‏بریم که جهان، پیش از ظهور، دچار جنگ‌های خونین خواهد بود و این اتفاقات قبل از ظهور است:

۱. مرگ و میر قبل از قیام: امام صادق (علیه‏‌السلام) فرمود: «...قُدَّامُ القائِمِ مَوْتَتانِ...؛[۳] قبل از قیام قائم (علیه السلام) دو نوع مرگ و میر رخ می‌‏دهد: مرگ سرخ و مرگ سپید. تا این که از هر هفت نفر، پنج نفرشان از بین بروند. مرگ سرخ با شمشیر، مرگ سفید، با طاعون است.»

۲. مرگ و میر قبل از ندای آسمانی: امام صادق (علیه‌‏السلام) در جواب زراره فرمود: بلی، ندای آسمانی حقیقت دارد. به خدا قسم! چنان است که هر قومی با زبان خودشان، آن را می‌‏شنوند. آن حضرت فرمود: این امر محقّق نمی‌‏شود تا این که نُه دهم مردم از میان بروند.» به یقین ندای آسمانی از نشانه‌های حتمی قبل از ظهور است.[۴]

پس حجم وسیعی از خون ریزی‏‌ها، مربوط به دوران پیش از قیام امام عصر(علیه‏ السّلام) و حتی قبل از ندای آسمانی است؛ ولی با ظهور حضرت پایان سختی ها کلید می خورد.

امام صادق (علیه‏ السّلام) ‏فرمود: همانا، اهل حقّ، از هنگامی که در شدّت و سختی بوده‏‌اند، پیوسته در آن حال خواهند بود و همانا بدانید که پایان آن سختی‏‌ها نزدیک و عافیت‌‏اش طولانی است.[۵]

علاوه بر اینکه برخی روایات مربوط به خون‏ریزی‌‏های زمان ظهور از مجهولات و اسرائیلیات است که با انگیزه‏ خدشه‏‌دار کردن چهره حضرت مهدی(علیه السلام)، یا توجیه کشتارها در زمان فتوحات خلفا وارد کتاب‌های روایی شده است.[۶]

شیوه‏‌ رفتار امام زمان (علیه‌‏السّلام) با دشمنان‏

در طول تاریخ ستمگران در همه‏‌ نقاط عالم، بر ملّت‌‏های مظلوم سیطره داشته و جامعه‌‏ اسلامی و در راس آن پیامبران و امامان (علیهم السلام) را مورد اذیت و آزار زیادی قرار داده‌اند. به یقین در زمان ظهور نیز ستمگرانی خون‌‏ریز وجود دارند که از هیچ جنایتی فرو‏گذار نیستند و در زمان ظهور نیز در مقابل حرکت اصلاح‏‌گرانه و نهضت امام، ایستادگی می‌‏کنند و حضرت با قاطعیت تمام با این دشمنان روبرو می‌شوند.[۷]

اتمام حجت قبل از جنگ

حضرت مهدی(علیه السلام) مانند جد و پدرانش، ابتدا اتمام حجت می‌کند؛ زیرا فرمودند: «پس ما (اهل بیت) بر خلق خدا، اتمام حجّت می‌‏کنیم تا این که همگان، نسبت به دین، شناخت پیدا کنند بر روی زمین، کسی باقی نماند که دین به او ابلاغ نشده باشد.»[۸]

نوع رفتار امام زمان با عامه مردم از روی رأفت، رحمت و دلسوزی است. امام رضا (علیه‏ السّلام) می‌‏فرماید: «امام، همدمی رفیق، پدری دل سوز، برادری برابر، مانند دو نیمه‏‌ خرما که به هم متصل باشند، مادر مهربانی نسبت به فرزند خردسال‏ش، پناه امّت در گرفتاری‌‏های هولناک است،[۹] ولی رفتارش با مخالفان بعد از اتمام حجت، جنگ خواهد بود.[۱۰] بنابراین اکثریّت مردم، مظلوم و ستمدیده و طالب خیر و صلاح هستند و مورد لطف قرار می‌‏دهد و تنها گروهی اندک مقاومت نشان می‌‏دهند. در چنین شرایطی، صلح و تقیه و رحمت و رأفت با این‌گونه افراد و گروه‏‌ها، معنا ندارد و چاره‏‌ای جز جنگ و اِعمال قدرت نخواهد بود.

گروه‌های معدودی که بعد از اتمام حجت، باز بر ستمگری و ظلم خود ادامه می‌دهند و باید بر علیه آن‌ها اعمال قدرت شود عبارت‌اند از:

یکم. قبیله‌هایی از مکه که مردم را علیه اهل بیت تحریک می‌کنند؛[۱۱]

دوم. گروهی از عراق «اهل سواد»؛[۱۲]

سوم. مقدس نماها که کتاب خدا را تأویل و بر مبنای آن با حضرت می‌جنگند؛[۱۳]

چهارم. ناصبی‏‌ها[۱۴] و منافقان.[۱۵]

پس سیاست امام زمان، همان سیاست پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) است؛ زیرا گاهی مقتضای رأفت و گستراندن عدالت بر جامعه، مبارزه با دشمنان لجوج و ظالم است که تعداد آن‌ها اندک است.

پی‌نوشت ها:

[۱]. بحار الانوار، ج ۲۰، ص ۵۴؛ سفینه البحار، ج ۱، ص ۵۶۵.

[۲]. چشم‏اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام) ص ۱۳۱.

[۳]. کمال الدین، ج ۲، ص۶۵۵.

[۴].الغیبة، نعمانی، ص ۲۷۴.

[۵]. الغیبة، نعمانی، ص۲۷۴.

[۶]. تاظهور، نجم الدین طبسی، ص ۲۲۰.

[۷]. نهج البلاغة، حکمت ۱۱۰.

[۸]. بحارالانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۳.

[۹]. الغیبة، نعمانی، ص ۲۳۱.

[۱۰]. اصول کافی، ج ۱، ص ۲۰۰.

[۱۱]. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷.

[۱۲]. بصائر الدرجات، ص ۱۵۲.

[۱۳]. الغیبة نعمانی، ص ۲۹۷.

[۱۴]. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۶.

[۱۵]. تهذیب، ج ۶، ص ۱۷۲.     

منبع: اندیشه برتر (معاونت تبلیغ حوزه های علمیه)