به گزارش مشرق به نقل از فردا، آیا دوباره قرار است فقط به‌خاطر حرف‌هایی که درباره‌ی ایران به ما زده شده است،خام شویم و باور کنیم ایران سلاح‌های کشتار جمعی می‌سازد؟ این سوالی است که تام بورگارت در مقاله‌ی خود در «گلوبال ریسرچ»مطرح میی کند و با وجود حرف‌های مقامات رسمی امنیتی اطلاعاتی  کشورهای غربی ،  به ورای این حرف‌ها سرک می‌کشد و تلاش می‌کند تصویری از واقعیت امروز جهان در برابر انرژی هسته‌ای کشور را نشان دهد. او در عین حال به فتوای رهبر انقلاب در خصوص سلاح های هسته ای اشاره می کند و از غرب می خواهد به این امر توجه کند.

طبل‌های جنگ!

هرچند تمامی 16 آژانس امنیتی و اطلاعاتی امریکا تایید کرده‌اند – آن هم دوباره – که «ایران برنامه‌ی ساخت سلاح هسته‌ای ندارد» اما همان‌طور که روزنامه نیویورک تایمز هم هفته‌ی گذشته گفت برخی دوست دارند طبل جنگ به‌سمت این کشور غران باقی بماند .

شنبه گذشته روزنامه‌ی دیلی تلگراف از روزنامه‌ی وال استریت ژورنال نقل کرد که «برخی برنامه‌ریزهای نظامی خواستار بودجه‌ی اضطراری از طرف کنگره شده‌اند تا بتوانند جلوی تلاش‌های احتمالی ایران برای بستن تنگه هرمز را بگیرند.»

تلگراف می‌نویسد: «سیستم‌های نظامی بر روی کشتی‌هایی که برای قایق‌های تندروی ایرانی ارزشمند باشند تصحیح خواهند شد و به‌زودی بیشتر این کشتی موشک‌های ضدکشتی حمل خواهند کرد.»

اوباما که حرارت لابی‌های طرفدار اسرائیل و حامیان مالی کنگره را احساس کرده است، جمعه‌ی همین هفته به ماهنامه‌ِی آتلانتیک گفت: «وقتی می‌گویم تمامی گزینه‌ها بر روی میز موجود هستند، واقعاً منظورم همین است. امیدوارم دولت اسرائیل متوجه باشد به‌عنوان رئیس‌جمهور امریکا، بلوف نمی‌زنم. همچنین دوره نمی‌افتم قصد و نیات‌های خودمان را بیان کنم. اما فکر می‌کنم دولت‌های ایران و اسرائیل متوجه شده باشند وقتی ایالات متحده می‌گوید ایران نمی‌تواند سلاح اتمی داشته باشد، منظورمان دقیقاً همین جمله است.»

به‌عبارتی دیگر، به‌رغم تمام شواهد و تضمین‌های موجود که برنامه‌ی هسته‌ای ایران شهروندی است و اهداف نظامی ندارد، حالا تمرکز بر شواهد بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای و آژانس‌های جاسوسی امریکایی برداشته می‌شود که مرتب گفته‌اند ایران «برنامه‌ی فعال نظامی» ندارد بلکه صرفاً «توانایی» انجام چنین برنامه‌هایی را می‌تواند داشته باشد. با تمامی این شرایط،‌ جنگ اولین یا آخرین گزینه عنوان نمی‌شود، بلکه به‌عنوان تنها گزینه عرضه می‌گردد.

روزنامه‌نگاران تایمز می‌گویند: «در مرکز این بحث این سوال اساسی پیش کشیده می‌شود که هدف ایران چیست.» به‌رغم تمام اطلاعات ارائه شده توسط آژانس‌های امنیتی امریکا، اسرائیل و اروپا تایمز نتیجه می‌گیرد که «ایران هنوز تصمیم نگرفته برنامه‌ای موازی برای ساخت سلاح‌های هسته‌ای را در کنار برنامه‌های موجود دنبال کند یا نه...»

در 31 ژانویه در شهادت رسمی سنا، مدیر آژانس امنیت ملی جیمز کِلَپر به‌وضوح تمام بیان کرد «مقامات امریکایی باور دارند که هیچ‌گونه شاهدی دال بر این وجود ندارد که ایران برنامه‌ای برای ساخت بمب اتم را دنبال می‌کند.»

اظهاریه‌ی کلپر با حرف‌های دیگر مقامات ارشد امنیتی اطلاعاتی اوباما برابری می‌کند، مانند حرف‌های مدیر سیا دیوید پتریوس، وزیر دفاع لئون پانِتا و رئیس ستاد مشترک، ژنرال مارتین دِمپسی.

به‌گفته‌ی تایمز: «مقامات اطلاعاتی امنیتی و تحلیل‌گران بیرون از این آژانس‌ها باور دارند هنوز شانس این وجود دارد که برنامه‌های غنی‌سازی ایران گسترش پیدا کند، و تلاش برای بمب اتم در برنامه‌ای کوتاه مدت دنبال شود. آن‌ها می‌گویند ایران می‌تواند با دنبال کردن استراتژی گنگ خود، نفوذ و قدرت خود در منطقه را گسترش دهد.»

با وجود سبک بیان و مانورهای خصمانه‌ی ایالات متحده، اسرائیل و ناتو، چرا ایرانیان نباید «استراتژی گنگ» خود را در تعامل با غرب کنار بگذارند؟

 به تاریخ توجه نکنید!

درحالی‌که تحلیل‌گران بعضی رسانه‌ها مانند جوبی واریک در واشنگتن پست با شرمساری تمام تایید می‌کنند «ایران به‌اندازه‌ی کافی اورانیوم غنی‌ شده دارد تا بمب اتم بسازد» اما اکثر رسانه‌ها این حرف را ورای ماسک ناشناس «تعدادی از مقامات امریکا یا متخصصین هسته‌ای» می‌زنند.

در حقیقت رهبر ارشد ایران، آیت‌الله علی خامنه‌ای به واضح‌ترین شکل ممکن حرف خود را نه تنها برای ایران، بلکه برای سرتاسر جهان بیان کرده است: «ما باور داریم که استفاده از سلاح‌های هسته‌ای مضر و ممنوع است، و به این مسئله باور داریم که وظیفه‌ی همگان است تا تلاش کنند بشریت را در برابر این تهدید حفظ کنند.»

آیت الله خامنه‌ای در ادامه می‌گوید: «کشور ایران خود قربانی سلاح‌های شیمیایی بوده و بیشتر از هر کشور دیگری در جهان این خطر را احساس می‌کند و می‌داند تولید و انبار چنین سلاح‌هایی چه معنایی دارند و اماده است از توانایی‌های خود برای گسترش این چنین تهدیدهایی استفاده کند.»

آیت‌الله خامنه‌ای به حمله‌های شیمیایی در طول جنگ ایران با عراق در سال‌های 1980 تا 1988 میلادی اشاره دارد.

هرچند رسانه‌های امروز عجولانه فقط مسائل جدید را بررسی می‌کنند و توجه‌ای به تاریخ گذشته ندارند، همگی خوب به یاد داریم به عراق چراغ سبز داده شده بود که به جمهوری اسلامی حمله کند. در طول این جنگ، غرب فن‌آوری و لجستیک کافی در اختیار عراق قرار داد، شامل بر تصویرهای گرفته شده توسط ماهواره‌های جاسوسی امریکا، همراه با میلیاردها دلار کمک نظامی که توسط بریتانیا، فرانسه، آلمان و ایالات متحده در اختیار عراق قرار گرفتند. در آن زمان صدام حسین «دوست همیشه‌ی» امریکا خوانده می‌شد. در طول این جنگ خونبار، شرکت‌های غربی فن‌آوری لازم برای کشتار ایرانیان را در اختیار این کشور قرار دادند. در پایان جنگ، تخمین زده می‌شود یک میلیون ایرانی کشته یا زخمی شده باشند و اقتصاد این کشور تقریباً ویران شده بود.

حالا در سال 2012 میلادی، این وحشت در جهان رشد یافته است که ایران برنامه‌هایی برای ساخت سلاح‌های کشتار جمعی دنبال می‌کند.

آیا واقعاً چنین چیزی حقیقت دارد؟‌ آیا ایرانیان از «خط قرمزی عبور» کرده‌اند که جهان لازم است میلیاردها دلار خرج کند، جیب امریکایی‌ها را خالی کند و امریکایی‌های بیشتری خانه‌های خود را از دست بدهند، تا جنگ دیگری شروع شود و از طریق این جنگ، جیب دزدان کنگره و لابی‌های طرفدار اسرائیل و شرکت‌های تسلیحاتی پر شود؟ آیا دوباره قرار است کشوری را با خاک یکسان کنیم که کوچک‌ترین حمله‌ای به خاک ما نکرده است، فقط به‌خاطر حرف‌هایی که درباره‌ی ایران به ما زده شده است، فقط چون به ما گفته‌اند ایران سلاح‌های کشتار جمعی می‌سازد؟