به گزارش مشرق، شاید این گزارش به مذاق بعضی ها خوش نیاید. شاید در این روزهای کرونایی، خواننده این سطور همین حالا وقتی ببیند موضوع گزارش، مشکل قضای حاجت است صفحه را ببندد و برود سراغ خبر بعدی و گزارش بعدی، اما چند سطر دیگر که ادامه دهید، وقتی بخوانید همین ماجرای به ظاهر ساده از نظر ما آدم های سالم، عرصه را  به ۲۷ هزار معلول قطع نخاعی  تنگ کرده، حتما تعجب می کنید و شاید شما هم برای مطالبه از مسئولان هم صدا با معلولان شوید.

*مقایسه قیمت ها و شروع یک تراژدی تلخ

ماجرا پیچیده نیست. با  مقایسه قیمت ها و یک دو دو تا چهاتای ساده هیچ نکته مبهمی باقی نمی ماند. شرایط خاص جسمی معلولان قطع نخاعی برای قضای حاجت، اقلام بهداشتی را به یکی از نیازهای اولیه زندگی آنها تبدیل کرده است. معلولان، سال گذشته سوند فولی را ۱۵۰۰ تومان می خریدند، حالا  ۱۵۰۰۰ تومان برای خرید هر عدد هزینه می کنند.

بیشتر بخوانید:

خبرهای خوب برای معلولین در راه است

نلاتن یک بار مصرف ۱۰۰۰ تومانی را امسال ۵۰۰۰ تومان می خرند. ۱۳۰۰۰۰ تومان برای خرید یک بسته پوشینه که کفاف ۳ روزشان را می دهد هزینه می کنند. ۴۰ هزار تومان برای یک بسته زیرانداز بهداشتی که برای دو یا سه روز استفاده آنهاست، هزینه خرید دستکش لاتکس صد عددی ۱۸۰ هزار تومانی، کیسه ادرار ۷هزارتومانی، ژل ضدعفونی کننده، بتادین، گاز غیر استریل، چسب کاغذی را هم به این افزایش افسار گسیخته قیمت ها اضافه کنید. نتیجه آنکه، هر بار قضای حاجت برای یک معلول قطع نخاعی که کنترل ادرار و مدفوع ندارد ۱۵ تا ۲۰ هزار تومان آب می خورد و این یعنی روزی ۱۰۰ تا ۱۲۰ هزار تومان و ماهی حدود ۳ میلیون تومان. ماجرا وقتی بغرنج تر می شود که بدانید معلولان ضایعه نخاعی تحت پوشش سازمان بهزیستی، فقط ماهی ۷۰ هزار تومان برای تامین اقلام بهداشتی شان دریافت می کنند. مبلغی که کفاف هزینه قضای حاجت یک روز آنها را هم نمی‌دهد و این تازه شروع یک تراژدی تلخ است.

فقط کافیست پای حرف‌ها و درد دل هایشان بنشینید تا دستتان بیاید گرانی سرسام آور اقلام بهداشتی، ناتوانی معلولان در تهیه این وسایل و عدم حمایت سازمان بهزیستی در افزایش سرانه پرداختی تامین اقلام بهداشتی، چطور معلولان قطع نخاعی را با چالش های جدی مواجه می‌کند. 

*انتخاب معلول قطع نخاعی کدام است؟سبد اقلام غذایی یا یک بسته پوشک!

« در اهمیت لوازم بهداشتی برای معلولان قطع نخاعی همین بس که  اگر مقدار زیادی اقلام غذایی را در کنار یک بسته پوشک قرار دهند و به معلول آسیب نخاعی تعارف کنند، معلول قطع نخاعی قطعا بسته بهداشتی را انتخاب می‌کند.» این جملات «اردشیرجهانشاهی» است؛ فعال حقوق معلولان و پیگیر مشکلات معلولان آسیب نخاعی کهگیلویه و بویراحمد. جهانشاهی ۱۴ سال قبل در اثر یک سانحه به دنیای معلولان قطع نخاعی وارد شد، اما خیلی زود از لاک تنهایی بیرون آمد و تلاش برای احقاق حقوق معلولان آسیب نخاعی را آغاز کرد.

 *چرا عفونت های کلیوی دومین عامل تهدید زندگی معلولان قطع نخاعی است؟ 

«معلول قطع نخاعی که مستاجر است، سرپرست خانوار است و فرزند محصل دارد روزی ۱۰۰ هزار تومان هزینه تامین ملزومات بهداشتی را چطور باید تامین کنند؟ معلولی که در روستا زندگی می‌کند، نمی‌تواند برای هر بار قضای حاجت از دستکش لاتکس، سرم شست و شو، ژل ضدعفونی کننده استفاده کند و از پس تامین بسته پوشینه ۱۸۰هزار تومانی بر نمی‌آید، نتیجه چه می‌شود؟ اینکه از این اقلام بهداشتی استفاده نکند یا از وسایل یک بار مصرف، چند بار استفاده کند. در نتیجه  بعد از مدتی دچار عفونت مجاری ادراری می شود. این عفونت کنترل نمی شود، چون پوشش بیمه ای مناسب معلولان قطع نخاعی وجود ندارد و از طرفی مشکل اصلی یعنی کمبود اقلام بهداشتی برای قضای حاجت سرجای خودش باقی می‌ماند. عفونت مجاری ادراری به عفونت کلیه می انجامد. عفونت وارد خون می‌شود و کار معلول به بیمارستان می‌کشد. بعد از زخم بستر دومین عامل مرگ معلولان قطع نخاعی عفونت‌های کلیوی است.» این رنج نامه بسیاری از معلولان قطع نخاعی است که امیدوارند مسئولان نیم نگاهی به آن بیندازند و چاره ای برایش بیندیشند.

*از معلول کپرنشین تا معلولی که بعد از۱۰سال از خانه بیرون آمد

«چند وقت قبل معلول قطع نخاعی را که در شرایط بسیار بدی در کپر زندگی می‌کرد شناسایی کردیم. این معلول به دلیل فقر و مشکلات بهداشتی  دچار عفونت شدید کلیه و مجاری ادراری شده بود، او را به مرکز نگهداری از معلولان زیر نظر سازمان بهزیستی منتقل کردیم. از این موارد کم نیست.

ماه گذشته به روستایی نزدیک یاسوج رفتم تا با معلولی که ۱۰ سال از خانه بیرون نرفته بود صحبت کنم، به افسردگی شدید مبتلا شده بود. با کمک خیرین او را از خانه بیرون آوردیم. گریه کرد. با او گریه کردیم. حرف هایش را شنیدیم و دلداری‌اش دادیم. گفت با زندگی آشتی می‌کنم. اما با ناتوانی مالی و این هزینه‌های سنگین چه‌کنم؟ می‌گفت من ۱۰ ساله در مغازه نرفتم. راستی الان قیمت یک بسته پوشک چقدر است؟ از خانواده‌ام خجالت می‌کشم که هر چه دارند و ندارند خرج من می‌کنند و نمی‌گذارند من از مشکلاتشان با خبر شوم. دو هفته قبل مادر یکی دیگر از معلولان قطع نخاعی با من تماس گرفت و گریه می‌کرد. شماره‌اش را به شما می‌دهم. با او تماس بگیرید و حرف‌هایش را بشنوید.»

جهانشاهی اینها را که می‌گوید، آه عمیقی می‌کشد و ادامه می دهد: «مشکلات ما معلولان قطع نخاعی مثنوی هفتاد من کاغذ است، بعضی از مشکلات روح ما را دچار فرسایش می کند اما بعضی از مشکلات جسم ما و حق حیاتمان را نشانه می گیرد.هزینه های سنگین تامین اقلام بهداشتی و عفونت های کلیه و مجاری ادراری هم از همین جنس مشکلات است.»

*لطفا مسئولان بنیاد مستضعفان و نمایندگان مجلس بخوانند 

جهانشاهی که درد بسیاری از معلولان قطع نخاعی روستاهای کهگیلویه و بویر احمد روی دلش سنگینی می کند، خطاب به مسئولان می گوید:« این مشکل چاره دارد. بهزیستی می‌گوید بودجه نداریم، مسئولان سازمان بهزیستی با کمک گرفتن از سازمان های دیگر و تامین اعتبار توسط  سازمان هایی مثل بنیاد مستضعفان، ستاد اجرایی فرمان امام و چندین سازمان دیگر پروژه هایی را برای تامین مسکن مددجویان آغاز کرده اند. ای کاش سازمان های دیگر  برای افزایش سرانه اقلام بهداشتی معلولان قطع نخاعی  هم به کمک سازمان بهزیستی بیایند. دو ماه دیگر بودجه سال آینده تصویب می شود. نمایندگان مجلس  اگر دغدغه این ۲۷ هزار نفر معلول قطع نخاعی را داشته باشند با افزایش بودجه ردیف اقلام بهداشتی می‌توانند به حل این مشکل کمک کنند.»

*پول خرید پوشک ندارم، کهنه می بندم

با شماره ای که فعال حقوق معلولان به ما می‌دهد تماس می‌گیریم و آن طرف خط، صدای پیرزنی  را می شنویم که در سال های آخر عمر، پرستار پسر قطع نخاعی‌اش شده است. شکایتی ندارد. اول از آرزوهای برباد رفته می‌گوید و حرف هایش وقتی رنگ و بوی گلایه می‌گیرد که پای گرانی‌ها و ناتوانی‌اش در تهیه اقلام بهداشتی وسط می آید؛

 «آرزو داشتم پسرم را داماد کنم اما ۵ سال قبل همه آرزوهایم وقتی از بالای پشت بام افتاد و از گردن، قطع نخاع شد بر باد رفت.» وقتی می فهمد خبرنگارم، می گوید:« اسم و رسم من و پسرم را ننویسی ها، نمی خواهم اسمم دهن همسایه ها بیفتد. حتما می دانی آنهایی که از گردن قطع نخاع هستند چه حال و روزی دارند. پا که هیچ، دست هایشان هم حرکت نمی کند. همه کارهایش با خودم است. همین یک پسر را دارم. گاهی همسایه ها برای کمک می آیند. اینها به کنار. پدرش فوت کرده. منم و یک حقوق بازنشستگی. من پول خرید لوازم بهداشتی را ندارم. الان که قیمت همه چیز چند برابر شده به جای پوشک کهنه می بندم و همان ها را می شورم و دوباره استفاده می کنم. حالا بچه‌م هم عفونت ادراری گرفته، هم زخم بستر و دکتر گفته خرج عملش برای زخم بستر میلیونی است. من با ماهی هفتادهزار تومان باید چه کار کنم؟ ای کاش بیایید به روستای ما، فیلمی از زندگی مان تهیه کنید و ببرید نشان مسئولان بدهید.»

*مصائب مصرف آنتی بیوتیک و افزایش هزینه ها

« ما معلولان آسیب نخاعی قادر به استفاده از اندام حرکتی مان نیستیم، برای همین دچار زخم بستر می شویم  و مصرف آنتی‌بیوتیک جزیی از مراحل درمانمان است.آنتی‌بیوتیک مصرفی، شرایطی مانند نوشیدن آب به مقدار بسیار زیاد را بر بیمار تحمیل می‌کند. نوشیدن آب به‌ تنهایی مشکلی ایجاد نمی کند و اتفاقا مفید هم هست اما این تأثیر مستقیم نوشیدن آب بر افزایش تعداد  دفعات ادرار معلول  است که باعث دردسر می شود و هزینه تامین اقلام بهداشتی را بالاتر می برد.»

«داوود رنگ آمیز»  یکی دیگر از معلولان قطع نخاعی است که دل پر دردی دارد و گلایه های برحقی که امیدوار است گوش شنوایی برای شنیدن آنها باشد. او می گوید:« دولت و مجلس باید فکری به حال مشکلات معلولان قطع نخاعی کنند. به خودی خود زندگی برای ما معلولان که قدرت انجام شخصیترین امور خودمان  را نداریم سخت می گذرد. بسیاری از معلولان قطع نخاعی با مشکلات روحی و روانی درگیر هستند. انصاف نیست قضای حاجت که از بدیهیترین نیازهای ما است برایمان به یک دغدغه هر روزه تبدیل شود.»