به گزارش مشرق به نقل از مهر، متن کامل مصاحبه دکتر مجتبی عطاردی با آسیوشیتدپرس در وبلاگ پیگیری اخبار وضعیت محکومیتش در آمریکا که توسط دانشگاه صنعتی شریف راه اندازی شده است، مشاهده می شود.
مصاحبه استاد دانشگاه صنعتی شریف به این شرح است:
-در حال حاضر چه مساله ای (برای شما) اهمیت دارد؟
*مسایل مربوط به خانواده ام و وضعیت سلامتی خودم. همسر من با وجود کسالت جسمیشان باید در نبود من از 5 فرزندمان، بخصوص از 2 پسر کوچکمان مراقبت کند. همسرم به دلیل مشکل قلبی وهمچنین مادر بیمارم به علت قند خون و بیماری قلبی که دارند از نظر مالی به من وابسته هستند.
-فکر می‌کنید به چه دلیلی شما را بازداشت کرده اند؟
*دقیقاً نمی دانم ولی خوشبین هستم. به دلیل یک سری اتهامات در آمریکا در خانه ام زندانی شده ام در شرایطی که هزاران کیلومتر از وطنم دورم.
-جایگاه شما در دانشگاه شریف چیست؟
*هر ساله به عنوان استاد دانشگاه، وظیفه راهنمایی و هدایت تعدادی از دانشجویان بر عهده من است. در حال حاضر ذهن دانشجویان من در یک محیط آزاد و خلاق علمی شکوفا می شود، بر خلاف زندگی من (و ذهن خودم) که در این شرایط ناگهانی دارد خفه می‌شود. من به آن شرایط آزاد که در حال حاضر از من گرفته شده است، غبطه می خورم.
-ترور دانشمندان هسته ای چه اثری بر شما و همکاران شما داشت؟
*اکثرشان عصبانی هستند. اساتید و دانشمندان، نگران بودند و از این هتک حرمت ها عصبانی بودند. کسی بی اعتنا نبود.
این ترورها حمله به تحصیلات تکمیلی پیشرفته تلقی می‌شود. این ترورها حمله به پویایی اجتماعی ایرانیانی است که آینده سازان ایران هستند. اساتید و محققان، دانشجویانی تربیت می کنند که با شغل های کلیدی که به عهده می گیرند، به پایداری پیشرفت و توسعه کشور کمک می کنند.
-چه مدت در آمریکا زندگی کردید؟ آیا تمام مدت اینجا درس می خواندید؟ زمان انقلاب 57 کجا بودید؟
*حدود 12سال در آمریکا زندگی کردم و تحصیلات تکمیلی فوق و دکتری را اینجا به پایان رساندم. بعد از آن به مدت 3 سال و نیم در سیلیکن ولی کار کردم. پیش از انقلاب، اوایل سال 57 در ایران بودم و بعد از چند ماهی به آمریکا آمدم و زمانیکه برگشتم انقلاب شده بود.
-زمینه تخصصی خودتان را به زبان عامیانه توضیح بدهید؟
*طراحی الکترونیک، به ویژه طراحی مدارهای مجتمع برای مصارف مخابراتی، مهندسی پزشکی و وسایل الکترونیکی.
-آیا وقتی به آمریکا سفر می کردید، نگران دستگیر شدن بودید؟
*نه، اصلاً
-در صورت وجود، رابطهٔ شما با MERDCI (مرکز توسعه و تحقیقات میکرو الکترونیک ایران) چیست؟
*این موضوعی است که تا مدتها خارج از حوزه نگرانی من بود، خیلی قبل از 2010. همانطوری که از اسمش پیداست، MERDCI در تحقیقات و ساخت مدارهای مجتمع فعالیت داشته است. همچنین در پروژه‌های صنعت خودروسازی (برای مثال، سیستم حرکتی اتوماتیک در ماشین) هم مشارکت داشته است.
کارهای من همگی پروژه های غیر نظامی بودند که متاسفانه هیچ کدام به اتمام نرسیدند. الان به مدت 3سال و نیم است که به طور کامل از MERDCI جدا شده ام. وقتی در MERDCI کار می‌کردم در دانشگاه شریف استاد بودم و مقاله ای که در آنجا چاپ شد مختص یکی از دانشجویان فوق لیسانس من بود.
همانطوری که می دانید، میکرو چیپ ها، مصارف گوناگون زیادی دارند برای مثال در ماشین های صنعتی، وسایل الکترونیکی و حتی در جنگ افزارها. به من گفته شده که مرز بین تحقیقات نظامی و غیر نظامی در این زمینه کاملا مشخص و واضح است.
-آیا شما می توانید درک کنید که چرا آمریکا نمی خواهد ایران صنعت ساخت میکروچیپ و حتی دستگاه مورد نیاز این صنعت را بدست بیاورد؟
*نه، در مورد (دستگیری) خودم نمی‌توانم (درک کنم).
-آیا بعد از دستگیری شما همکارانتان در دانشگاه شریف از شما حمایت کرده اند؟
*بله، مسلماً
-آیا عموم مردم ایران از شما پشتیبانی کرده اند؟
*بله، مسلما ً
-آیا نامه، ایمیل یا پیام هایی حاکی از همراهی و پشتیبانی دریافت کرده اید؟
*بله، خیلی.
-آیا همکاران، دانشجویان و دوستانتان در آمریکا هم از شما دفاع کرده اند؟
*بله، البته جالب است که در مورد همکارانم در آمریکا که خودشان از دستگیری من شدیداً ناراحت شده بودند، موسساتی که برای آنها کار می کنند، در اعتراض به دستگیری من محدود عمل کردند که مبادا بیانیه علنی بر علیه آمریکا در این زمینه منتشر شود.
همکارانم در آمریکا این (دستگیری) را هتاکی به آزاد اندیشی و آزادی بیان می کنند، چون من را می شناسند که مثل خودشان یک فرد عادی هستم. دستگیری من باید عکس‌العمل مشابهی را در سطح رسمی - اداری (موسسات) به وجود بیاورد، چرا که باورهای آرمانی در این سطح نیز همان است (که آزادی بیان باید رعایت شود).
-حمایت دولت ایران از خودتان را چگونه توصیف می‌کنید؟
*دستگیری من وقتی اتفاق افتاده که بین دو دولت ایران و آمریکا بحران شدید سیاسی وجود دارد.
دولت ایران به صورت جدی جریان من را دنبال می‌کند.
لطفا اجازه دهید که از کسانی که در این ارتباطات تلاش موثری داشتند در اینجا یاد کنم (البته با حذف اشخاص و صاحب منصبانی که نمی‌خواهند به صورت علنی از آنان نام برده شود). از خانواده‌ام و دوستانم در ایران، برادرم و دوستانم در آمریکا، دکتر رضا روستا آزاد - رئیس دانشگاه صنعتی شریف، همکاران در دانشگاه، دانشجویان پیشین و هم اکنون من و وکیلم متیو دوید کهن، بخاطر تصمیمات قاطعانه در پشتیبانی من و ابراز پیامهای علنی و غیرعلنی حاکی از حمایت بی چون و چرا از من صمیمانه تشکر می کنم.
